Van scooterongeluk naar succesondernemer in luxe tassen

Een geluk na het ongeluk, omschrijft de 40-jarige Elbertse haar huidige positie in het AD. ,,Als ik in 2006 dat scooterongeluk niet had gehad, was het heel anders gelopen. Niet dat het per se slecht zou zijn, maar ik had waarschijnlijk nooit deze keus gemaakt.’’

Dorien Elbertse was 26, volgde een docentenopleiding en zat op de kunstacademie toen haar leven een drastische wending nam. ,,Het ging mis op een onveilige weg. Door het ongeluk was mijn knie verbrijzeld. Om te beginnen moest ik lang revalideren. En mijn studie liep zeker een jaar vertraging op. Maar vooral voor de langere termijn had het veel impact. Ik kon niet meer fulltime voor de klas staan en moest mijn leven dusdanig inrichten dat ik voortdurend rekening hield met mijn beperking. Dat betekent niet te veel staan en lopen, maar ook niet te veel zitten. Het heeft echt tot voorbij mijn 30ste geduurd voordat ik in mijn hoofd zo ver was dat ik het accepteerde.’’

'Ik volgde acht jaar naailes, deed het ene project na het andere'

Ze ging aan de slag als docent beeldende vorming, voor drie dagen. Bedacht trucjes om haar beperking behapbaar te houden. ,,Want in het onderwijs moet je je elke dag 100, nee 150 procent geven’’. Eind vorig schooljaar vond ze het genoeg. ,,Ik ben dol op lesgeven én pubers, maar fysiek werd het steeds lastiger. Vooral sinds ons tweede kind er is. En mijn knie wordt er niet beter op. Paul, mijn man, zei: stop met school en maak je droom werkelijkheid.’’

Vanaf dat moment ging ze vol aan de slag in het leeratelier dat beetje bij beetje aan huis was ontstaan. ,,Van niets iets maken, heb ik mijn hele leven al. Daarbij heb ik altijd een fascinatie gehad voor mode. Ik volgde acht jaar naailes, deed het ene project na het andere. Tot ik een vilten tas ging maken en daar leren hengels aan wilde. Zo ontdekte ik de wereld van leer.”

De ‘mom-bag': de XXL shopper voor aan de kinderwagen

,,Ik ging op onderzoek uit: hoe gaat dat nou? Eerst met nepleer, dat werkte voor geen meter. Al snel vond ik het Leerlokaal in Arnhem en deed daar een basismodule. Na de eerste vier uur was ik door het dolle heen; het stevige materiaal, de robuuste machines, dít was het. Ik ben er serieus voor gegaan, kocht mijn eerste machine. Toen ontdekten mensen: hé, Dorien maakt tassen. En dat werd serieuzer, ik kreeg er steeds meer lol in.’’

Zij vervolgt: ,,Mijn eerste tasontwerp was de shopper, het basismodel in mijn vaste collectie. Je kunt aangeven welke kleur, welk soort vakje, hengsel of stiksel je wilt. Daarna kwamen de handtas en de schoudertas. Vervolgens de ‘mom-bag’, de XXL shopper voor aan de kinderwagen. En dan bedenk ik dat als je naar het strand gaat, je die grote tas wilt laten liggen. Dus heb ik er een vakje in gemaakt voor je waardevolle spullen. Dat kun je eruit halen. Met een hippe strap eraan heb je een leuk tasje.’’

Tas van leer dat door meubelmakers of autobekleders niet meer wordt gebruikt

Met die mom-bag heeft ze een schot in de roos, zo blijkt. ,,Ik heb met succes gepitcht voor het ‘We are Pregnant’ event, in maart in de Werkspoorkathedraal in Utrecht. Echt gaaf, sta ik daar tussen grote merken.’’

Ze werkt met restpartijen, leer dat door meubelmakers of autobekleders niet meer wordt gebruikt. Materiaal met een kleine beschadiging of een verloop in kleur. ,,Dat vind ik het leuke. Zo krijg je een tas waarvan er maar eentje is. Ik ben heel zuinig en mijn doel is zo’n lap volledig te gebruiken. Ook van de minder mooie stukken weet ik altijd iets te maken. Een sleutelhangertje. Een paspoorthoesje. Of een kleine portemonnee. Zelfs de reepjes kunnen dienen om iets leuk in te pakken. Ik bewaar alles.’’