Nijwa viert 50-jarig bestaan

De Nijwa Groep viert het 50-jarig bestaan vandaag (28 december) en morgen (29 december) op grootse wijze. Alleen op het personeelsfeest worden al 1.300 mensen verwacht. "Onze mensen vormen samen ons succes. Alleen ben je niks", zegt directeur Freddy Nijhof.

"Als je iemand treft van wie je denkt: ik zou willen dat je bij ons zou werken, dan moet je die meteen aannemen. Ook al heb je er niet direct een passende functie voor. Dat is één van de wijze lessen, die ik van mijn vader heb meegekregen."

Freddy Nijhof (58) staat sinds 1992 aan het roer van het familiebedrijf, dat mede door zijn vader Herman is opgericht. Herman Nijhof (80) kocht in 1963 met 7.000 gulden eigen geld en een banklening van een ton zijn eerste vrachtwagen. "Hij zat al achter het stuur van een vrachtwagen toen hij nog niet eens een rijbewijs had", grijnst zoon Freddy. "Met zijn eigen wagen reed hij op charterbasis met chemicaliën vooral op Italië. In 1966 kwam hij Evert Wassink tegen, die de hele papierwinkel - vergunningen, vakdiploma's en dergelijke - wel voor elkaar had en bovendien over een eigen werkplaats beschikte. Ze hadden toen ieder drie vrachtwagens."

De rest is geschiedenis. De Nijwa Groep is een florerende onderneming met 1.100 werknemers. Die zijn verdeeld over de transporttak met zes vestigingen in vijf landen en de twaalf Nijwa-dealerbedrijven van Volvo- en Renault-trucks. Van die dealerbedrijven zijn er vijf in Polen, het land waar Nijhof-Wassink sinds 1990 gevestigd is. Later volgden vestigingen in Hongarije, Duitsland en België.

Nijhof ziet het personeelsbeleid als één van de sterke punten van het bedrijf. De loyaliteit en kwaliteit van de medewerkers hebben het bedrijf er ook door gesleept toen hij na het overlijden van zijn vrouw enkele jaren op halve kracht werkte, zegt Nijhof. "Het bedrijf was niet alleen afhankelijk van mij. In de periode 2003-2010 heb ik minder gewerkt en was ik niet langer directeur, omdat onze vier kinderen mij toen harder nodig hadden dan de zaak. Ik ben in 2010 teruggekomen als 'directeur transport', als tweede man in de hiërarchie, en rapporteerde aan de algemeen directeur, Albert Hendrikse.

Nijhof is nu president-commissaris. Een toezichthouder die elke dag op het bedrijf aanwezig is, dat wel. Met zijn kinderen, zus Jogé (50) en haar kinderen is hij eigenaar van het bedrijf. Drie van Nijhofs kinderen werken inmiddels in de zaak en misschien komen daar ook zijn jongste dochter en de kinderen van Jogé nog bij. "Maar zes kapiteins op één schip gaat niet. De stoel van algemeen directeur is hier voor degene die het meest geschikt is en dat hoeft geen familielid te zijn. Daar zijn we heel nuchter in."

De onstuimige groei van het bedrijf begon pas na 1990, toen Nijhof-Wassink zich als eerste Nederlandse transporteur in Polen vestigde. Hij kan zich opwinden als er wordt gezegd, dat Oost-Europese chauffeurs de markt kapot maken. "Niet zij, maar de Nederlandse, Duitse en al die andere West-Europese transporteurs hebben die markt verziekt. Vanaf de jaren 70 reden wij met Nijhof-Wassink al veel op het Oostblok. Goede prijzen en bijna geen concurrentie. Vanaf 1990 heeft iedereen zich op die markt gestort, waarna de tarieven instortten. We hadden toen de keuze te stoppen met Oost-Europa, of daar te gaan zitten en met goedkopere Poolse chauffeurs te gaan werken."

Als hij het voor het zeggen had, zou hij een gelijk speelveld realiseren in Europa. "Met dezelfde belastingen, heffingen, zonder tolwegen en met dezelfde regels. In Nederland mogen onze trucks 50 ton wegen, in andere landen gelden andere gewichten. Je wordt als ondernemer gek van al die verschillende regels. Alleen al de rijtijdenwet is geen gedrocht waar geen enkele chauffeur zich tot in detail aan kan houden. Ja, Oost-Europese chauffeurs zijn nog goedkoper, maar de lonen groeien daar sneller dan bij ons. Er komt dus een tijd dat die gelijk zijn want het leven in die landen wordt ook snel duurder."

Hij komt regelmatig bij de vestigingen in Polen en Hongarije. "Ik heb het idee dat de gemeenschapszin en gastvrijheid er toch groter is dan bij ons. Wat ik jammer vind aan de huidige tijd, is de individualisering. Ik ben een gezelligheidsmens, heb graag mensen om me heen. Maar veel mensen zijn tegenwoordig vooral druk met zichzelf. Achttien jaar geleden hebben we bij onze voetbalclub, SVZW, een nieuwe clubhuis gebouwd. Helemaal gerealiseerd met vrijwilligers, door timmerlieden, metselaars, tegelzetters en elektriciens onder onze leden. Dat zouden we nu niet meer voor elkaar krijgen, omdat de tijd is veranderd. Dat is de schaduwkant van de weelde waarin we leven, misschien vind ik Polen daarom wel net zo leuk."