Actueel

Ondernemer schrijft boek over desastreuze gevolgen ongeluk

beeld deondernemer
Leestijd 7 minuten
Lees verder onder de advertentie

Vijf jaar geleden werd de succesvolle Schoonhovense ondernemer Frans van Erkel (50) aangereden door een vrachtwagen, terwijl hij zijn auto aan het lossen was. De gevolgen waren desastreus. Fysiek, emotioneel en zakelijk ging hij door een diep dal. Reden voor Van Erkel - gehuwd en vader van vier kinderen - om een boek te schrijven over dat proces. Voor hem betekent het verwerking van een periode die zichtbare littekens heeft achter gelaten. ,,Maar ik ben sterk uit de strijd gekomen. Ik zie het leven weer positief in.''

Vrachtwagen

Het was 31 oktober 2011. Een fraaie najaarsdag voor een ondernemer om contacten te leggen en bij uitstek het moment om toe te slaan bij visboeren in Spakenburg. Op maandag borstelen zij hun verkoopwagens, maken toonbanken schoon en ontvangen leveranciers. Een uitgelezen doelgroep voor etaleur Frans van Erkel, die 's ochtends vrolijk neuriënd uit Schoonhoven vertrok. Een uur later parkeerde hij zijn auto op de Haringweg, een doodlopende straat met links en rechts loodsen en viswagens. ,,Ik wilde nog iets voor een klant pakken, Op dat moment kwam een vrachtwagen achteruit rijden. Ik keek nog om en dacht 'die komt wel dichtbij, maar hij moet me toch gezien hebben'.''

Lees verder onder de advertentie

Had hij er toen maar tussenuit gelopen. In plaats daarvan strekte Van Erkel zich om het artikel te pakken. ,,Op dat moment reed de chauffeur me klem. De deur van mijn bus klapte tegen mijn rug. Mijn schenen werden tegen de ijzeren rand van de bumper gedrukt en m'n borstkas tegen de laadvloer. Ik gilde het uit van pijn en doodsangst. De chauffeur had helemaal niets in de gaten. Pas toen anderen visboeren driftig met hun armen begonnen te zwaaien, stopte hij. Als hij drie centimeter verder was gereden, had ik dit nooit meer kunnen navertellen.''

In shock

Van Erkel bloedde en verkeerde in shock. ,,M'n lichaam was verstijfd. Toen ik weer bij m'n positieven kwam, begon ik te trillen. Ik liet me echter niet kennen. Hoewel de visboeren een arts wilden bellen, gaf ik aan zelf wel een ziekenhuis op te zoeken. Na een uur ben ik weggereden met verband om m'n benen. Ziekenhuizen in Amersfoort en Hilversum ben ik voorbij gereden, maar ik voelde me zo 'geplet', dat ik naar het UMC in Utrecht ben afgeslagen.

Lees verder onder de advertentie

Daar zijn foto's gemaakt van de borststreek en de wonden van mijn benen gehecht. Ik deed het daarna enkele dagen rustig aan. Naast een gekneusd borstbeen, merkte ik ook dat mijn rechtervoet tintelde. Dit dove gevoel rukte in de maanden daarna op naar mijn middel. Toen de pijn in de rug toenam, heb ik in maart 2012 de neuroloog van het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda bezocht.''

Opname

,,In april volgde de MRI-scan. Alleen als het ernstig zou zijn, zou de neuroloog dezelfde dag nog bellen. Om vijf uur rinkelde de telefoon. 'Mijnheer van Erkel, u heeft iets in uw ruggenmerg ter grootte van een knikker. We weten niet of het een tumor is of wat anders.' Dan stort je wereld in. Je weet niet wat je hebt, maar wel dat het op een kwetsbare plek zit. Samen met vrouw en kinderen lieten we de tranen de vrije loop. Onze toekomst stortte op dat moment in.''

Lees verder onder de advertentie

Bij nader onderzoek bleek er in het ruggenmerg een caverneus hemangioom, oftewel een kluwen bloedvaatjes te zitten die door de beknelling een bloeding hadden veroorzaakt. Naast zenuwpijn in de benen kreeg Van Erkel in januari 2013 verkramping in nek, schouders en armen. Dit resulteerde in drie weken plat liggen in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda en vervolgens in het revalidatiecentrum Rijndam in Rotterdam.

Die opname zorgde voor een tijdelijke opleving. Frans van Erkel werkte aan zijn conditie en leerde lopen zonder hulpmiddelen. ,,Tot november 2013 ging het redelijk. Daarna keerde de zenuwpijn volledig terug en werd op een gegeven moment ondraaglijk. Ik slikte begin 2014 ruim 30 pillen per dag. Soms zat ik stoned aan tafel en vroegen mijn kinderen of ik ergens anders wilde gaan zitten. Ze konden er niet tegen. De neurochirurg van het Westeinde Ziekenhuis in Den Haag zag een operatie als enige uitweg. Anders zou ik voor honderd procent verlamd raken tot aan mijn borst en gedeeltelijk mijn armen. De kans na een operatie op een dwarslaesie was zeventig procent, maar ik had geen keus. Complete verlamming was het onwenselijke alternatief en met de pijn was niet meer te leven. Ik had zelfs met de garantie van slechts het gebruik van mijn armen mijn handtekening willen zetten. Morfine maakte al niets meer uit.''

Zware periode

Lees verder onder de advertentie

Op 27 maart 2014 ging de Schoonhovenaar onder het mes. Na een operatie van tien uur keerde hij terug naar de intensive care. Toen Van Erkel bijkwam, raakte hij in paniek, omdat zijn linkerhand zoveel pijn deed. De onderrug gloeide na tien uur op de buik te hebben gelegen. ,,Ik smeekte om verlichting van de pijn en vroeg of ze me in coma konden brengen. Het moet een akelig gezicht zijn geweest, want toen mijn echtgenote me kwam opzoeken, kon ze gelijk worden afgevoerd. Het was voor het hele gezin een zware periode. Gelukkig kon ik m'n benen en armen iets aanspannen, wat betekende dat ik geen complete dwarslaesie had. Verder kon ik niks, moest met alles geholpen worden. De eerste keer dat mijn kinderen op bezoek kwamen, gaf mijn 11-jarige dochter me te eten.''

Optimisme

Van Erkel was er geestelijk slecht aan toe. ,,Zeker toen men mij vertelde dat ik nog eens een halfjaar moest revalideren en afkicken van de medicijnen door de partiële dwarslaesie. Mijn geloof hield me overeind. Daar heb ik veel kracht uit geput. Ik zat weliswaar in een rolstoel, maar op mijn afdeling lagen mensen met geamputeerde ledematen of een volledige dwarslaesie. Soms het gevolg van bizarre ongelukken of een vleesetende bacterie. Ik zag een knappe vrouw in een rolstoel. Toen ik beter keek, zag ik dat haar handen en onderbenen geamputeerd waren. Ondanks de ellende en pijn die je daar meemaakt en ziet, is er ook optimisme en positivisme om door te gaan er alles uit te halen. Het was een bijzondere tijd waarin een hechte band ontstond. Ik had één doel voor ogen: niet volledig in een rolstoel belanden, maar met een kruk klanten kunnen bezoeken. Daar focuste ik me op.''

Lees verder onder de advertentie

De eerste keer dat hij met zijn gezin in de auto zat was op 25 mei: de verjaardag van zijn moeder. ,,Op de terugrit naar het revalidatiecentrum vroeg ik aan mijn zoon wat hij dacht toen hij zijn vader in zijn rolstoel tussen de familie zag zitten. Hij antwoordde: 'Papa, ik probeerde niet te kijken.' Ik begon te huilen. Zoiets gaat bij een vader door merg en been.''

Bedrijf

Van Erkel Presentatie & Communicatie was intussen door een diep dal gegaan. ,,Ik heb nauwelijks iets kunnen doen. Intussen werd een medewerkster ziek, nam een ander ontslag en stond mijn echtgenote er alleen voor, terwijl de recessie in volle gang was. We hebben drie medewerkers moeten inhuren om de boel aan de gang te houden. Daarnaast hebben we de afdeling etaleren & decoreren moeten verkopen. Mijn vrouw heeft tussen 2012 en 2016 een huzarenstuk verricht. We draaien nu boven verwachting. De aanvragen voor restyling stromen binnen.''

Lees verder onder de advertentie

Op 12 september 2014 mocht Van Erkel zijn klinische revalidatie beëindigen, drie jaar na het ongeluk in Spakenburg. ,,Lopen met de kruk lukt, als het niet te lang duurt. Ik mag eigenlijk maar vier uur per dag werken. Dat is voor een ondernemer aan de krappe kant, maar ik ben al blij dat ik iets kan betekenen voor het bedrijf. Dat is ook mijn boodschap: je hoeft niet zomaar afgeschreven te zijn. Ik beschik over voldoende motivatie om door te gaan en zie het leven ondanks mijn beperkingen positief in.''