Ondernemer tovert saaie bankkolos om tot riant penthouse

De woning met het mooiste uitzicht op Amersfoort staat aan de Stadsring. Het is met 220 vierkante meter ongetwijfeld ook één van de duurste penthouses van het land, al moet de vraagprijs nog worden vastgesteld. Als het al in de verkoop komt: de bouwer overweegt om zijn creatie voor zichzelf te houden, dat schrijft het AD.

Het was ruim drie jaar terug ronduit verrassend. In een tijd dat er vrijwel geen vastgoed van eigenaar verwisselde, al helemaal geen kantoorpanden, werd van het voormalige ANB Amro-gebouw aan de Stadsring het bord 'Te Koop' weggehaald.

Welke projectontwikkelaar zag hier nu brood in? “Eentje die geen projectontwikkelaar is,” antwoordt Pierre de Lange (51) met een glimlach. “Ik kwam er vrijwel dagelijks langs en had er meteen een beeld bij. Als je die pisgele gevel nu eens fris wit maakt en er een paar riante etages bovenop zet? Ik had de tijd, de middelen en deed wat ik al eerder als ondernemer had gedaan: er helemaal voor gaan. Uiteraard wel nadat ik me ervan vergewist had dat de bouwkundige staat goed was.”

Pierre de Lange toont het uitzicht vanaf het voormalige ABN Amro-bankkantoor

De Lange was tot 2010 eigenaar van koekjesfabriek Van Delft Biscuit in Harderwijk. Een bedrijf met zo'n 150 werknemers, dat hij vanuit een Groningse bakkerswinkel samen met zijn inmiddels overleden vader had opgebouwd. Zijn succesformule: dezelfde pepernoten en Sultana's maken als de gevestigde orde, maar dan wel goedkoper dan het huismerk van supermarkten. Ook zijn jongere broer Oscar kwam in de directie. Vliegveld De 'biscuitboys' lieten in 2002 van zich horen met een heel ander project: vliegveld Twente. “We waren zeer serieus in onze interesse,” blikt Pierre terug, “De reacties waren enthousiast. Heel goed voor Twente. Maar het moest wel een vliegveld worden met zo min mogelijk vliegtuigen, want die zorgen maar voor overlast. Dat plan hebben we dus maar laten doodbloeden.” De slotsom dat hij geen man is voor een grote organisatie, bracht hem tot de verkoop van de koekjesfabriek aan broer Oscar. “Ik hou het liefst zo veel mogelijk in eigen hand.” Dat deed hij dan ook, na de aankoop van het afgedankte bankgebouw. Hij begon te tekenen, met liniaal en potlood. Hier een muur weg, daar een raampartij. De technische uitwerking liet hij vervolgens over aan mensen die daar wél voor hadden doorgeleerd.

Horeca Ook voor de begane grond van het tot zes verdiepingen verhoogde pand had De Lange uitgesproken opvattingen. Daar moest horeca komen, volgens het al in Amsterdam en Rotterdam zeer populaire The Harbour Club-concept: luxe uitgaan, met de 'driehoek' eten, drinken en dansen. De commercieel interessante vergunning voor 'harde horeca' was al rond toen de buurt zich begon te roeren. De Lange deed toen iets opmerkelijks: dan maar zachte horeca, geen dansen tot in de vroege uurtjes. “Ik wilde door, had geen zin in gezeur,” zegt hij, “Er kan altijd nog opnieuw een vergunning voor harde horeca worden aangevraagd.” De kolossale opknapbeurt is nagenoeg afgerond. De oostblok-achtige architectuur van David Zuiderhoek (1911 - 1993) blijkt toch iets eigens te hebben. Met wat moeite is het zelfs wel mooi te noemen. Zuiderhoek was voor Amersfoort belangrijk. Als stadsarchitect zette hij forse stempels op wijken als Kruiskamp en Rustenburg. De Bergkerk en het hoofdkantoor van DHV worden tot zijn beste ontwerpen gerekend. Penthouse De kroon op het uit 1976 daterende bankgebouw is nu gezet, met een twee verdiepingen tellend penthouse met veel glas en riante terrassen. Het uitzicht laat Amersfoort in zijn volledige panoramische omvang ervaren: van de Onze Lieve Vrouwetoren tot aan het Bergkwartier. Het parket ligt er al, het kookeiland en de draaibare openhaard volgen snel. Dat het nog niet de verkoop staat, is typerend voor de werkwijze van De Lange: eerst ideeën verwezenlijken en als die goed zijn komt de interesse vanzelf wel. Daarbij twijfelt hij er nog over of hij er niet zelf met zijn gezin wil gaan wonen. “Ik woon al zo mooi. Aan de Kortegracht. Dat maakt de keus lastig. Een luxeprobleem.” Tandarts De vierde etage is deze maand betrokken door A.R.T. Tandartsen en Oral2 Mondhygiënisten. De rest moet nog verhuurd te worden. De Lange zegt zich geen zorgen te maken: “Voor het horecadeel ben ik in gesprek met vier partijen. Ook voor de kantoorruimtes is interesse. Voor het eind van het jaar zit het gebouw vol.” En daarna? Een volgend kantoorpand aankopen? “Nee,” antwoordt De Lange stellig. “Hier blijft het bij. Bijna drie jaar werken aan één pand vind ik niet in verhouding, dat gaat me veel te langzaam. Ik wist van te voren dat ik met veel regels en procedures te maken zou krijgen. Dat was met de koekjesfabriek niet anders.” Stilleggen Toch was dat toen anders. “Daar kon je wel altijd door blijven gaan met de productie. Bij de transformatie van een kantoor zijn er hele periodes dat je de boel stil moet leggen in afwachting van beslissingen van anderen. En wat het pas echt frustrerend maakt: veel bouwregels zijn achterhaald.” Als voorbeeld noemt hij de parkeernorm. “Ik had graag kleinere woonunits in dit pand willen realiseren. Daar ligt de toekomst voor oudere, leegstaande kantoren. Dat weten we allemaal. Maar voor een kantoor geldt een andere parkeernorm dan voor woningen. Had ik hier appartementen gemaakt dan had ik ook voor twee tot drie zoveel parkeerplaatsen moeten zorgen. Die ruimte is er natuurlijk niet. En die is ook niet nodig, want we zitten hier vlak bij het station en veel jongeren willen tegenwoordig helemaal geen auto meer.” De Lange benadrukt dat hij niet wil overkomen als een klager. “Het bouwen an sich was leuk. Het bureaucratische proces er omheen vond ik zwaar. Ik ben moe. Over een paar maanden zie ik het misschien weer anders.”