Opa Rotterdam is leuk oud geworden

Opa is van binnen wat strakgetrokken, maar nog steeds herkenbaar. De portretjes van de opa's zijn gebleven. Op de kaart staat eetcafékost als saté en carpaccio gebroederlijk naast een vegetarische hamburger van zoete aardappel. Wat ook opvalt is de mededeling achterop de menukaart: de keuken gebruikt zo veel mogelijk biologische producten en al het vlees komt van De Lindenhoff. Geen kiloknallervlees dus, en dat is goed nieuws voor zowel het milieu als onze smaakpapillen.

De klassieke gerechten hebben een eigentijdse twist gekregen. Zelfs van een wat uitgekauwde eetcaféklassieker als een salade geitenkaas weet Opa nog iets origineels te maken met peer, lavendelhoning en lijnzaad.

OpkikkerDe kippensoep waarmee wij aftrappen, heeft ook een dergelijke opfrisbeurt gehad. Met spinazie, rode peper en citroen is het verwarmende bakkie troostsoep een zomerse opkikker geworden. De pulled chicken die erin zit, is in wel erg grote stukken getrokken (we tellen vier grote brokken kip), maar smaken doet het.

De ouderwetse soepkom komt zo uit oma's servieskast. De overige gerechten worden allemaal volgens de laatste mode geserveerd. Zoals de weckpotjes van ons andere prima voorgerecht, gevuld met ijsbergsla, gerookte zalm, Hollandse garnaaltjes en makreel.

De vis is van goede kwaliteit. Dikke stukken licht gerookte zalm, cocktailsaus uit het boekje bij de garnalen. Alleen de makreel had iets meer 'mayo' mogen krijgen. En boter had het ook goed gedaan bij de keurige sneetjes droge toast.

Het trendy tafelgoed gaat vrolijk door bij de hoofdgerechten; we krijgen onze saté en zeevruchten in een emmertje geserveerd. Het eten van onze buren komt in een kratje. We zijn geen fan van deze fratsen, maar onze kritiek verstomt zodra we de gerechten proeven. Want wat zijn die gamba's, kokkels en mosselen zalig klaargemaakt! We likken de schelpen af om maar niets van die pittige tomatensaus te missen. De portie is royaal, samen met uitstekende kruidige grove frieten en mayonaise. Het potje aioli hebben we niet nodig voor de gamba's, die hebben al genoeg smaak.

Geen strafAan de overkant van de terrastafel wordt net zo gesmuld van de saté van kippendijen. Deze is wat lastiger uit de emmer te eten: om bij de onderliggende atjar te komen moeten we eerst door een laag malse kip en grove satésaus graven. Op zich geen straf, want het is goed, maar elegant is anders.

Willen we nog een dessert? Ik dacht het wel. ,,Ja, ga lekker all the way!'' roept de spontane serveerster enthousiast. We gaan voor Opa's popsicle. Dat onschuldig klinkende waterijsje is stiekem een bevroren cocktail. Een mojito die heel hard smelt, dus we slurpen erop los. Aan het andere dessert, vanille-ijs van buurtgenoot Gusto met warme fudge en nootjes kun je je geen buil vallen.

Opa is leuk oud geworden. Deze goede man gaat met zijn tijd mee zonder de 'ouderwetsche' kwaliteit uit het oog te verliezen. Aanrader!

Viskratjes, kokosnoten, jampotjes… u verzint het zo gek niet of uw eten kan er tegenwoordig in worden geserveerd. Wat is er eigenlijk mis met borden?

De Brit Ross McGinnes had er genoeg van en verzamelt op wewantplates.com hilarische foto’s van broodbakjes van lego, shoarma in een verfblik (mét kwast) en gamba’s in een boomtak. Misschien wel het dieptepuntje: soep in een stilettohak. De site is goed voor uren surfplezier. Op Facebook en Twitter heeft hij inmiddels meer dan 150.000 volgers.