Oud-topman Unilever gaat de bühne op

Antwerpen"Mijn geboortestad, ik had Belg kunnen zijn. Maar ik ben in Nederland in dienst gegaan, dat is een duidelijke keuze geweest. Mijn grootvader had zijn bedrijf in Antwerpen en mijn vader werkte daar een tijdje op kantoor, voor en na de oorlog. Door de oorlog waren mijn ouders vijf jaar van elkaar gescheiden geweest, mijn moeder was bij haar ouders in Hengelo toen de Duitsers daar op kousenvoeten voorbijtrokken. Mijn vader dacht dat het met een paar weken afgelopen zou zijn en was met zijn ouders meegegaan. Naar Engeland. Eén brief per drie maanden, 25 woorden en dan ook nog gecensureerd, zo hebben ze de oorlog op hun manier doorleefd."

Rederszoon"Ben ik. Telg uit een redersgeslacht. Mijn grootvader was reder en mijn vader heeft eind jaren zestig de gigantische fusie geleid van Nederlandse rederijen tot de Nedlloyd, waar hij zijn hele leven heeft gewerkt. Hij moest de cultuurverschillen tussen de Amsterdamse en Rotterdamse rederijen overbruggen, mensen hun familiebedrijven laten opgeven. Belangrijke dingen waar hij bijzonder mee is omgegaan."

"Hij vestigde het eerste kantoor van Nedlloyd in Rijswijk. Waarom? Daar wil je niet zitten! Maar dat was voor de Rotterdammers net zo erg als voor de Amsterdammers. Dat heeft geholpen. Hij gaf ze het gevoel van: we zitten er allemaal in. Hij kon er met niemand over praten, dus pootte hij zijn zoontjes op de bank en vertelde allerlei zaken die we drie maanden later in de krant lazen. We konden niet meer doen dan luisteren, maar dat was precies wat nodig was."

Colombia"Op de dag dat mijn vader met pensioen ging, studeerde ik in Utrecht af in de rechten. Ik wist al dat ik rechter noch advocaat moest worden, ik had vrindjes die daar veel beter in waren dan ik. Mensen dachten: die gaat naar de Nedlloyd. Maar daarvan wist ik: als ik iets verkeerd doe, ben ik de eerste die er uitvliegt en als ik iets goed doe, zeggen ze: 'Dat komt door je vader.' Toen heb ik gesolliciteerd op een marketingpositie bij Unilever. Ik heb mijn broer nog gebeld: marketing, wat is dat eigenlijk? Ik heb uiteindelijk twintig jaar bij Unilever gezeten."

"Als marketingdirecteur ben ik van 1980 tot 1987 uitgezonden geweest naar Colombia. Het waren zeven fantastische jaren in een waanzinnig land met bijzondere mensen en een rijke cultuur. Een land ook dat tientallen jaren heeft geleden onder de narcotraficantes. Mensen vragen wel: was je niet bang? Maar als je werkt voor een multinational, wordt er goed voor je gezorgd. En laat een half miljoen maffioso zijn - wat schromelijk overdreven is - dan heb je nog altijd 45,5 miljoen onschuldige mensen. Dat relativeren vind ik wel noodzakelijk als het om Colombia gaat."

Melanie"M.E.L.A.N.I.E. Wat moet je meer zeggen als je 42 jaar lief en leed hebt gedeeld? Zij heeft haar baan opgegeven om met mij mee te gaan en heeft mij op waanzinnige wijze ondersteund. Ze heeft zich met zeer veel plezier en toewijzing opgeworpen als vrijwilliger en is daarvoor vorig jaar onderscheiden. Ja, ik ben heel trots op haar. Maar het belangrijkste is dat we samen zo gelukkig zijn."

"Als ik zelf een steekwoord zou mogen inbrengen, zou het dat zijn: geluk. Ik heb het volle besef dat ik meer dan proportioneel geluk heb gehad in mijn leven. Want ik heb geen ongeluk gehad. Ik heb mensen gezien in het buitenland die gescheiden zijn, of die terug moesten vanwege een ziek kind. Dan raak je zo jaren achterop in je carrière."

De familie"De zonen, allebei ondernemer geworden, de beste maatjes. Ze hebben drie kleinzoontjes voor me geproduceerd en er komt een kleindochtertje aan. Ik zei toch: geluk!"

De familie"Ah, díe familie. Er is net deze week een boek uitgekomen van Stefan Vermeulen, Heineken na Freddy. Ik heb er zelf aan meegewerkt. Stefan is een serieuze man, zoals Jeroen Smit van De prooi ook een serieuze man is. Maar of de familie er blij mee is, weet ik niet. Als Heineken nee zei, was dat vaak met grappen en grollen. Hij had natuurlijk de visie - en macht - maar hij was ook ontzettend moeilijk en onredelijk. Daar heb ik in mijn tijd als ceo bij Heineken ook mijn portie van gehad."

Pensioen"Ik had dertien jaar bij Heineken in de raad van bestuur gezeten, dat kreeg iets routinematigs. Toen we na veel acquisities de top bekeken, was duidelijk dat er een veel te grote raad van bestuur was ontstaan. Toen ik dat ter sprake bracht, keek een aantal collega's me strak aan. Ik wás ook de oudste. En ik dacht: jullie hebben gelijk; ik heb een goede gezondheid en er is nog meer te doen dan bier, bier, bier."

Olijfolie"Zoals olijfolie, ja. Toen we ons huis in Toscane kochten, boven Lucca, was het een totale ruïne. Er zat een paar hectare grond bij met olijfbomen. Inmiddels nemen we jaarlijks 250 liter olijfolie mee. Een Zwitsers echtpaar, onze buren, doet het voor ons. De buurman heeft manieren bedacht om de olie zuiverder te maken, met een bladblazer filtert hij het laatste blad eruit. Dat scheelt zomaar twee procent in de zuurgraad. De Italianen hebben geen idee hoe hij dat voor elkaar krijgt."

Stop Aids Now"Vlak na mijn pensionering werd ik gevraagd als voorzitter. Heineken heeft ontzettend veel gedaan op het gebied van preventie en behandeling. We hadden 12.000 medewerkers in Afrika, het was ook win-win: je geeft een behandeling en ze kunnen in de meeste gevallen weer aan het werk. En je hoeft niet te betalen voor een kist en het levensonderhoud van de familie en de extended family. We kregen een pluim van de Wereld Gezondheidsorganisatie. Nou, voordat die positieve dingen zegt over een alcoholbedrijf... Dan moet je van ver komen."

Wim Pijbes"Ik ben ook voorzitter geweest van het Rijks, van Schiphol en van Madurodam. Vier zeer verschillende ingangen in de Nederlandse samenleving. En ik zou er niet mee wegkomen als ik niet ook Beelden aan Zee zou noemen in Scheveningen, waar ik sinds vorig jaar bestuursvoorzitter ben. In mijn tijd bij het Rijks was het museum dicht voor verbouwing. Maar mijn claim to fame is dat ik Wim Pijbes als directeur heb binnengehaald. Heel begrijpelijk dat hij na zulke prestaties nu kiest voor een heel ander avontuur, een particulier museum. Net als Beelden aan Zee. Waarvoor ik dus meteen aan het lobbyen ben gezet."

Bad guy"De grootkapitalist die ik speel in Borgen. Toen regisseur Ola Mafaalani me belde en zei: ik heb je steun nodig, dacht ik aan van dattum - geld. Maar toen ze me uitlegde wat de bedoeling was, zei ik binnen twee minuten: ik doe het. Het is 27 keer negen uur toneel, maar ik heb zelden zo genoten. Ik heb enorme bewondering voor Ola's leiderschap. De teamspirit is ongelooflijk, het is een blijde verrassing hoe ze me hebben opgenomen. Ik ga vrolijk mee de bus in en de kroeg en zit in hun Whatssapgroepje. Mensen vragen wel of ik vroeger veel aan toneel heb gedaan. Nee, maar ik ben vele jaren directeur geweest en als je dan niet kunt toneelspelen, kom je niet ver."

Stadsschouwburg"We staan er vijf keer. Ik ben Rotterdammer, dus ik heb meer met de Rotterdamse Schouwburg. Ik moet wel denken aan de net overleden Cox Habbema, een heel goede vriendin. En een mieters mens. Ze was zo volstrekt zichzelf."

Panama Papers"Heel in het kort: hoeveel mensen moeten nu nog tot de ontdekking komen dat er geen geheimen zijn in het leven? Leg je me dit voor omdat ik commissaris ben bij Intertrust? Daar hebben ze hun zaakjes goed voor elkaar hoor. Ik zie de onthullingen als een belangrijke stap in de goede richting. Maar wel op de verkeerde manier; dat de overheid er zo achter moet komen. Er worden ook mensen al bij voorbaat veroordeeld omdat hun naam erin staat. Zoals Bert Meerstadt, ja. Ik ken hem heel goed, een betrouwbare vent. Ik vind het tragisch. Het is een insinuatie die leest als een beschuldiging en werkt als een veroordeling."

Ezel"Je hebt mijn Linkedinprofiel bekeken. Ik word er soms op aangesproken. Mensen vinden het niet zo passend dat ik daar een foto van mezelf met een ezel op heb gezet. Hij is in Colombia gemaakt, dat had je kunnen zien, want ik had nog bruin haar. Wat die foto zegt over mij? Meer dan duizend andere dingen. Je kunt bijvoorbeeld denken aan het boek Ondernemers zijn ezels van Paul Fentener van Vlissingen. Die foto relativeert alles. En bovendien was het een schattig dier."

Tutoyeren"Ik tutoyeer meteen, ik heb zo veel jaren Engels gesproken, dan is het gewoon you. Dat het jou moeite kost, ja, dat hoor ik wel vaker. Komt door mijn wenkbrauwen. Mijn vader kon er een potlood op leggen. Ik laat ze bijknippen."

Ronald Goedemondt"Ik heb navraag gedaan en hij schijnt een van de meest gezaghebbende cabaretiers te zijn. Maar als ik zou zeggen dat ik dat wist op eigen gezag, zou ik vrolijk zitten liegen."