Schrijfster loopt stage bij Holtkamp voor krokettenroman

,,De kleur is goed, toch?'' Vragend zet de uitbaatster van grand-café Halewijn een wit schoteltje met een goudkrokante kroket voor de neus van Esther van Doorne. Het is niet zomaar een kroket. Het is een echte Holtkamp - de kroket der kroketten. Voor Van Doorne dan. En deze is precies zoals ze 'm hebben wil: zonder mayonaise en zonder mosterd. Want dat heeft een Holtkamp dus niet nodig.

Drie jaar geleden in een Italiaanse trein, kreeg de Amersfoortse Van Doorne plotseling trek in een kroket. ,,We hadden al zo'n vier weken vakantie erop zitten en deden nog een uitstapje naar Venetië. Het was echt zo'n boemeltreintje waar de locals in- en uitstapten met volle boodschappentassen. Ik dacht aan huis en opeens had ik vreselijke zin in een kroket. Zo'n lekkere Hollandse. Voor ik het wist gooide ik het eruit: weet je wat, ik ga een boek schrijven over kroketten. Nee, over een krokettenfabriek.''

Van Doorne kan er nog steeds de humor van inzien. Het idee was nog niet geboren of er ontspon zich een verhaal in haar hoofd. ,,In mijn telefoon maakte ik notities. Over een patserige Vlaming die zijn verwende Nederlandse vrouw een krokettenfabriek cadeau geeft. Namen had ik er meteen bij. Leon en Claudia.''

Het echtpaar met hun slechte huwelijk - 'ik wist direct dat het mis zou gaan tussen die twee' - vormt het vertrekpunt van een 92.385 woorden tellende hilarische roman, waarvan de personages een Toren C-achtig beeld oproepen. Intriges alom, waartussen alleen nog de kroket fier overeind blijft. Van erotiek tot en met de dood, publiciste Van Doorne weet de kroket overal mee te verbinden.

,,Die liefde voor de kroket gaat bij mij heel ver terug. Het roept allerlei nostalgische gevoelens op. Als kind werd ik 's nachts door mijn ouders wakker gemaakt om beneden een kroketje te komen eten. Gehaald bij de snackbar, omdat mijn vader trek had. In mijn herinnering gebeurde dat heel vaak, maar volgens mijn moeder is het misschien een of twee keer gebeurd. Kun je nagaan wat voor indruk dat maakte'', gniffelt Van Doorne. ,,En hé, een kroket is natuurlijk gewoon héél erg lekker.''

Hoe lekker, beschrijft de chique Claudia al in de openingszin. Als je dan je tanden in de korst zet, en je voelt dat die korst precies goed is - de korst moet zeker niet te dik zijn - dan weet je dat het daarna nog lekkerder wordt door de boterzachte vulling. Warm maar niet te heet. Je moet er de tijd voor nemen. De kroket lonkt, maar als je hem te snel eet, dan verbrand je je. Dus je moet geduld hebben.

Om geen feitelijke onzin te verkondigen over hoe kroketten worden gemaakt, ging Van Doorne op stage bij de krokettenkeuken van patisserie Holtkamp in Amsterdam. ,,Ik heb ze gewoon een mail gestuurd. Aanvankelijk dat ik een rondleiding wilde. Maar daar hadden ze geen tijd voor, het bedrijf zat middenin een verbouwing.'' Toen Van Doorne vertelde dat ze wilde komen werken en uitleg gaf over haar boek, waren de Holtkampers om. Van Doorne was welkom om twee dagen lang alles te doen wat er komt kijken bij het maken van een ambachtelijke kroket.

,,Het was echt geweldig. Ik heb vlees en peterselie gesneden, bouillon getrokken, paneermeel gezeefd en dozen gevouwen. Maar ook kwaliteitscontrole gedaan - misvormde exemplaren ertussenuit pikken - en de vloer geschrobd.'' De heilige familiepan waarin nieuwe recepten voor de vulling worden uitgeprobeerd, keerde terug in het boek. ,,Ik vond het heel bijzonder dat hun krokettenmeester Dennis van Wees meelezer wilde zijn van het manuscript. Hij hield nauwkeurig in de gaten of het klopte wat ik over de krokettenproductie schreef.''

De meelezers waren voor debutante Van Doorne sowieso van grote waarde. ,,Natuurlijk is het spannend om je verhaal voor het eerst voor te leggen aan anderen. Maar ik schrijf om gelezen te worden en niet voor een vergeten kist op zolder. Zijn de personages geloofwaardig? Wie heeft je sympathie? Heb je een beeld bij het Italiaanse restaurant? Over dat soort dingen ging ik met ze in gesprek.''

Nu het in eigen beheer uitgegeven boek in de boekhandel ligt en te bestellen is bij Bol.com, kan Van Doorne langzaam weer afstand nemen van de goeiige Vlaming en zijn vrijgevochten vrouw. ,,Ik zat er zó in, dat ik ze soms zag lopen over straat. Of dan kwam er zo'n opzichtig dure auto voorbij en dan dacht ik: hé, daar rijdt Leon.''