The Student Hotel wil 41 vestigingen hebben en meer dan 17.500 kamers in 2021

Toen hij twintig was woonde Charlie MacGregor, Schot van geboorte, in North Harrow. Een van die verpauperde wijken in Londen, waar zo veel Pakistanen wonen dat op straat nog nauwelijks Engels wordt gesproken. De baan waarvoor hij was gekomen, bleek niet meer te bestaan. "Superinteressant daar", zegt hij, "maar in de winter werd ik wakker met het ijs op de ramen."

Aan de binnenkant welteverstaan. Hij werkte noodgedwongen op een bouwplaats. Had hij al vaker gedaan, nadat hij op zijn vijftiende van school was getrapt wegens ondermaatse prestaties en omdat hij in de kleedkamer wodka verkocht aan zijn medeleerlingen. Zijn vader liet hem als kleine jongen ook al werken in de studentenflats die hij bouwde, de eerste van Edinburgh. Slepen met matrassen en kasten.

Goede tijd gehad, daar niet van. "Maar de schoolstructuur paste niet bij mij. Ik heb later ontdekt dat ik dyslectisch ben. Mijn manier om daar mee om te gaan was: niets meer doen. Het klinkt stom, maar toen ik Nederlands leerde, zag ik voor het eerst het nut in van studeren." Tegenwoordig is MacGregor de grote man van The Student Hotel. Luxe en design op 15 tot 25 vierkante meter voor zeshonderd tot negenhonderd euro per maand.

Negen vestigingen zijn er nu, waarvan twee in Amsterdam. In 2021 moeten er 41 Student Hotels zijn met meer dan 17.500 kamers, onder meer in Barcelona, Parijs, Berlijn, Madrid, Rome en Florence. De moderne student wil gemak en flexibiliteit. Een gemeubileerde kamer met een keukentje, waar hij in en uit kan lopen. Een omgeving waar hij prettig kan werken, waar hij gelijkgestemden treft en alle faciliteiten heeft, van wifi en gaming tot een goede bar en een sportschool. In de woorden van MacGregor: de student van nu wil ‘een experience’. Het motto van zijn bedrijf: ‘May the student in you live forever.’

Wit en transparant

MacGregor, selfmade man, houdt residentie op de dertiende verdieping van The Student Hotel in de Wibaut - straat (Amsterdam City), in de oude Parooltoren, die twaalf verdiepingen telde voordat hij er zijn kantoor op bouwde met een majestueus uitzicht over de binnenstad. Nederland heeft een geweldig woningsysteem, zegt hij meermaals – de volstrekt verpauperde buurten in de Britse steden in het achterhoofd. "We moeten er alles aan doen om de sociale huisvesting te behouden, maar voor internationale studenten werkt het gewoon niet."

Kwamen adviseurs of investeerders naar hem toe: een kamer van 28 vierkante meter is het beste om het aantal punten te maximaliseren. Dan krijg je het meeste subsidie. "Als buitenlander denk je dan: hoe veranderen we de regelgeving. Maar ze zeiden: dit is de hoeksteen van de Nederlandse volkshuisvesting. Je verandert het nooit." MacGregor dacht: ik begin een hotel, dan heb ik nergens mee te maken.

Ze lachten hem uit: niemand in Nederland zou een kamer van vijftien vierkante meter willen. Niemand heeft design nodig. Ga maar terug naar je eigen land. Het kostte hem twee jaar om zijn zin – en investeerders – te krijgen. MacGregor: "Studenten waren vaak aangewezen op de zwarte markt. Wat wij bieden is wit en transparant. Iedereen weet wie hier zit. Het is brandveilig en flexibel."

Energie in de stenen

Onlangs werd in het pand in de Wibautstraat ook nog eens TSH Collab geopend, 150 flexplekken voor zzp’ers, inclusief een auditorium met ruimte voor presentaties aan twee- tot driehonderd mensen. Kosten voor een bureau: vanaf 210 euro per maand.

Duur? MacGregor: "Heb je de laatste tijd geprobeerd een kantoortje te huren in de stad?" Kijk, zegt hij. "Iedereen is superwelkom om in onze lobby gebruik te maken van onze gratis desks en gratis wifi. Geen probleem, niemand zal je storen als je hier elke dag even binnenkomt om gratis te werken. Maar veel mensen hebben ons gevraagd of ze een tafel konden boeken, zodat ze zeker weten dat hun plaats vrij is. Ze wilden ietsje meer zekerheid."

Daar komt nog bij: hij biedt zijn klanten een ‘community’. "Hier ontmoet de beginnende ondernemer zijn financieel directeur of zijn webdesigner. Hier ontstaan verbindingen en netwerken. Facebook is gemaakt in een gebouw als dit. Op de universiteit kijk je naar een bord, hier komen de ideeën." En: "Ook de zakenman en de toerist hebben onze sfeer omarmd. Het is superchill. Niemand die je iets doet als je in de lobby een uurtje gaat liggen slapen op de bank. Probeer dat eens in het Waldorf Astoria. Dat is ook een vorm van luxe: kunnen doen wat je wilt, zolang je respect hebt voor de ander." Met een onschuldig gezicht: "Ik word niet gemotiveerd door geld."

In 2003 kwam hij, inmiddels beginnend projectontwikkelaar in Londen, voor het eerst een kijkje nemen in Amsterdam op aanraden van zijn vader. Hij wilde weg uit de Engelse metropool. "Ik parkeerde bij het Rijksmuseum en liep de Spiegelstraat in", zegt hij. "Zes weken later ben ik verhuisd. Ik was stapelverliefd. Ik voelde de energie in de stenen."

Mooie tijd. Hij kreeg 1,7 euro per pond. Voor het bedrag dat hij betaalde voor een appartementje achter het metrostation van Greenwich, kon hij hier een huis met garage huren op het Singel. Ambitie om in Amsterdam iets te beginnen had hij eigenlijk helemaal niet. "Maar op een dag zag ik op de Bloemenmarkt een groep studenten", zegt hij. "Het waren protesterende krakers! Ik dacht: dat kan toch niet!" Nog altijd verbaasd: "In de UK hechten universiteiten aan goede huisvesting voor hun studenten. Wat komt er van een studie terecht als je zeven of acht keer per jaar moet verhuizen? In Nederland dacht men: studenten hebben genoeg aan een vieze kamer om in te slapen."

Zijn gemeubileerde studentenkamers verhuurt hij nu voor zes-tot negenhonderd euro per maand. Ook niet duur? MacGregor: "Zie er maar eens een normale kamer voor te krijgen. Studeren kost nu eenmaal veel geld. Wij zijn een heel slecht hotel als je kijkt naar het financiële model. Wij vragen onze studenten 27 euro per nacht voor een kamer. Normaal is dat 120 euro in Amsterdam. Hotelmensen zeggen: ben je gek!?"

Zijn studenten, zegt hij, zijn de stabiele factor. Je weet dat ze komen, je weet dat ze blijven en als een recessie de toeristenindustrie raakt, weet je dat het aantal studenten juist toeneemt. Gedurende het studiejaar vullen ze zo’n zestig procent van de kamers. In de zomer zijn het vooral toeristen die komen. Die betalen normale hotelprijzen.

Vluchtelingenkamp

Hij weet dat hij op de goede weg zit. "In juni lopen we vol met boekingen, als er in stad nog volop keus is. Twintig tot dertig procent komt uit Nederland. Toen ik begon, werd me verteld dat hier nooit een Nederlander zou komen slapen. Dat het niet past in de cultuur om een gemeubileerde kamer te huren met alle voorzieningen eromheen." Vreemde ogen zien soms meer.

"Mijn grote passie is Movement on the Ground, een organisatie om vluchtelingen uit Syrië te helpen. We zijn nu bezig met het heruitvinden van het vluchtelingenkamp, een volstrekt verouderd concept uit de jaren vijftig. Het werkt niet. Het is niet duurzaam, het bevordert de integratie niet en het is superduur. De overheid betaalt voor hen 35 euro per nacht. Dan lijkt me een model als The Student Hotel een stuk geschikter."