Nieuws Actueel
Wegradirecteur schrijft boek over laatste jaren Zandpad
In zijn boek De Moord op het Zandpad beschrijft voormalig directeur Cees Jobben van raamexploitant Wegra gedetailleerd de laatste turbulente vijf jaren van het Utrechtse prostitutiegebied. In het AD vertelt hij zijn verhaal.
Het boek belooft een onthullend verhaal. Wat onthult u?
,,Hoe de sluiting van het Zandpad tot stand is gekomen en de systematiek van ambtenaren die er sinds 2008 mee bezig zijn. Ik beschrijf ook een groot deel van de bestuurlijke rapportage van de gemeente. Die mocht ik eerder niet naar buiten brengen omdat er rechtszaken liepen.''
Hoe beschrijft u de werkwijze van de gemeente?
,,Dat is niet makkelijk samen te vatten. Er wordt veel gegoocheld met cijfers. Burgemeester Wolfsen zei bijvoorbeeld in de pers dat in 50 tot 90 procent van de gevallen sprake was van gedwongen prostitutie en dat er illegale en minderjarig vrouwen op het Zandpad werken. Later schreef hij in een brief aan de gemeenteraad dat tijdens controles geen illegale of minderjarige prostituees werden gevonden. Maar in de publieke opinie stond ik al met 4-0 achter. In documenten komen verschillende cijfers voor. De ambtenaren schamen zich er niets eens voor, omdat ze ervan uitgaan dat de politici alleen de samenvattingen lezen. Als ik opmerkingen maakte over notulen van gesprekken die niet klopten, werd besloten de notulen af te schaffen.''
U besteedt veel aandacht aan de registratieplicht voor prostituees, die sinds 2010 bestaat.
,,Utrecht was de eerste gemeente die de registratieplicht invoerde. Op het Zandpad werkten veel Nederlandse, Duitse en Franse vrouwen. Die wilden zich niet laten registreren. We hebben de gemeente heel vaak gewaarschuwd, maar die had oogkleppen op. Gevolg was dat de Oost-Europese vrouwen de overhand kregen. Bij hen is het moeilijker om mensenhandel tegen te gaan. We hebben er alles aan gedaan om misstanden te voorkomen. 18.000 controles op identiteitsbewijzen. Elke paar uur willekeurig naar een paar kamers. Als we blauwe plekken zagen, beëindigden we het contract. Signalen van mensenhandel gaven we door aan de politie. Dan was de reactie: we wachten, want we willen een grote vis vangen.''
Er zijn meerdere strafrechtelijke veroordelingen van gewelddadige pooiers geweest.
,,Aan de sluiting van het Zandpad lagen zes zaken ten grondslag. Eén ervan was een onderzoek naar twee managers van Wegra. Na drie maanden werd het geseponeerd. Drie zaken zijn in hoger beroep vrijgesproken. In het boek pel ik de andere zaken af. Wat aantoonbaar overblijft is dat in 2005 een vrouw met een voet in het gips vier dagen aan het Zandpad heeft gewerkt. Ik verdedig me dus over één zaak, ten opzichte van 100.000 raamcontracten. Dat is totaal geen grootschalige mensenhandel.''
U blijft procederen. Wat wilt u bereiken?
,,Ik wil graag een keer van de rechter horen dat de gemeente het niet goed heeft gedaan. Maar ik besef dat de kans niet groot is. In de meeste gevallen geeft de bestuursrechter de overheid gelijk. De politie heeft twee van mijn medewerkers beticht van faciliteren van mensenhandel. We hebben aangifte gedaan van smaad. Binnenkort is de uitspraak bij de Raad van State over de sluiting. Daarna ga ik door bij het Europese Hof van de rechten voor de Mens. Daar wordt beter naar het belang van burgers gekeken.''
Waarom heeft u dit boek geschreven?
,,Het werkte voor mij therapeutisch. Het boek geeft inzicht in hoe het werkelijk is gegaan. Een hoger doel heb ik niet. De boten gaan niet meer open, want het bestemmingsplan is al veranderd.''
De moord op het Zandpad, Cees Jobben, 245 pagina's, 19.95 euro, vanaf vandaag verkrijgbaar bij (internet)boekwinkels.
