Zakenvrouw van het Jaar 2016: 'Wie moed toont, kan niet falen'

Lees ook: Van Eijkelenborg Zakenvrouw van het JaarFlor, de hond, ligt gedwee in het trappenhuis aan de Rembrandtlaan in Bilthoven. Ze is een Rhodesian ridgeback. Ook wel pronkrug genoemd, vanwege de tegendraadse streep haren op de rug. "Sterke, krachtige honden. Daar houd ik van. Superloyaal en baasgericht. Ik laat Flor geen moment alleen thuis. Ze gaat gewoon mee naar kantoor."

Vivienne van Eijkelenborg (48), zakenvrouw van het jaar 2016, is een groot liefhebster van honden. Toen ze 10 jaar was, overleed huispoedel Yogi. "Ik heb twee jaar moeten zeuren, toen pas kreeg ik een nieuw hondje. Dat heb ik helemaal zelf getraind, opgevoed en verzorgd. Wat je écht graag wilt, daar moet je verantwoordelijkheid voor nemen. Vond ik als kind al."

X-factorHaar bedrijf heet Difrax en verkoopt trendy, innovatieve babyspullen. Marktleider in fopspenen en babyflesjes. Bekend van de karakteristieke S-flessen, die zorgen voor een betere drinkhouding en darmkrampjes helpen voorkomen. Een miljoenenbedrijf, dat zakendoet in 25 landen. Opgericht door haar ouders, Dimpha en Frank. Difrax is een samentrekking van hun voornamen. De toegevoegde 'x' wees alvast naar een toekomstige opvolger.

Dat het Vivienne zou worden, de oudste van drie, konden zij toen niet bevroeden. Dat hun dochter twee weken geleden in hotel Huis ter Duin in Noordwijk naast koningin Máxima straalde als kersverse zakenvrouw van het jaar, al helemaal niet. Maar haar personeelsleden zien het als de bevestiging van iets wat zij al wisten: "Vivienne heeft de X-factor."

Verrast, dat u bent verkozen?"Het is een enorme eer. Ik ben dankbaar. Er zijn, helaas, beduidend minder zakenvrouwen dan zakenmannen aan de top. Maar er zijn meer dan genoeg sterke, vrouwelijke ondernemers uit wie kon worden gekozen. De concurrentie loog er dus niet om. En de aanwezigheid van Máxima maakte het feestje compleet."

Ziet u Máxima als een voorbeeld?"Zij is een mooie, krachtige, charismatische vrouw. Naast haar staan, vervulde me met een gevoel van trots. Ik ben koningsgezind. Tegen mensen die vinden dat de rol die ons koningshuis vervult te duur en te symbolisch is, zeg ik: die paar euro per jaar die het me kost, betaal ik met liefde."

Want die investering levert ook iets op?"De verbindende functie is vooral heel belangrijk. Met haar aanwezigheid heeft Máxima het vrouwelijke ondernemerschap een enorm hart onder de riem gestoken."

Wat is vrouwelijk ondernemerschap?"Ik heb een hekel aan wat-is-het-verschilvragen. Tussen vrouwen onderling en mannen onderling zijn de verschillen nét zo groot als tussen mannen en vrouwen onderling. Weet ik hoe een man had ondernomen in mijn situatie? I don't know. Feit is wel dat één op de drie starters vrouw is en dat we kleiner blijven. Dat zal met lef te maken hebben en vaak ook nog met de thuissituatie. Vrouwen aan de top combineren hun werk intensiever met hun gezin, dan mannen dat doen."

Leg uw motto eens uit: shoot for the moon."Voluit gezegd: Aim high, shoot for the moon, zelfs als je mist, land je nog tussen de sterren. Je moet durven dromen. En je moet hardop durven zéggen waarvan je droomt. Benoem het maar. Vrouwen hebben nogal eens de neiging dat niet te doen. Omdat we misschien zullen falen. Maar schiet je mis, dan is het tussen de sterren óók mooi. In mijn ogen heb je dan niet gefaald. Je hebt dan moed getoond."

Nog zo'n motto: be a penguin.Vallen en opstaan, dat is was pinguïns doen. Ik heb nog zo'n oneliner: 'Ondernemerschap is een reis van teleurstelling naar teleurstelling, zonder dat je onderweg je optimisme verliest'. Zo is het. Ik kan als zakenvrouw ongeduldig zijn, maar opgeven zal ik nooit. Ik ben zeer optimistisch."

Heeft u vaak gefaald?"Aan de lopende band. Het lijkt vaak alsof succes er inééns is. Maar overnightsucces bestaat niet. Daar gaat doorgaans twintig jaar keihard buffelen aan vooraf."

Wat is bijvoorbeeld mislukt?"Ik heb een eetset bedacht. Een bordje in een placemat; met mes en vork zet een kind daarin muziekjes aan. Lukt je dat vaak genoeg, gaat de paddenstoel die erbij staat, open. Daarin zit het toetje: de beloning. Ontwikkeld met eetconsulente Monique Thomas, toen nog verbonden aan het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Met haar hebben we ook het Hap Slik Weg-boekje gemaakt. Hoort bij ons 'lerenlusten-concept'. Ik vond het een briljant idee, maar het verkocht voor geen meter. Waarom niet? You tell me."

De fopspenen daarentegen zijn onverminderd populair en vooral hip.Een fopspeen kan ook design zijn, jazeker. Functioneel en mooi. Tenslotte richten we ons op de iets hippere, modieuze ouders."

U geeft educatieve boekjes uit, waarin u zichzelf presenteert als fopspenenfee. Waarom?"Fopspenen hebben een troostende functie voor baby's. Maar je moet er ook weer een keer vanaf en dat is voor sommige kinderen niet zo gemakkelijk. De boekjes zijn daarbij een hulpmiddel. We krijgen weleens het verwijt dat we eerst verdienen aan de spenen en dan nog een keer verdienen aan het afkicken ervan. Maar dat vind ik flauw: die boekjes zijn gratis te downloaden, ik ben geen ondernemer die alleen geld wil verdienen. Ik wil ook maatschappelijk betrokken zijn en bijdragen aan een gezonde opvoeding."

U hecht, zo te zien, ook persoonlijk veel waarde aan presentatie?"Ik zie er graag goed verzorgd uit, modieus en kleurrijk, net als mijn producten. Ik heb een hekel aan grote merknamen op dingen, daar zul je mij nooit in zien lopen. Geef mij maar subtiel. Je hebt babyflesjes waarop de merknaam levensgroot staat, maar in ons geval moet je ernaar zoeken. Een baby is geen reclamezuil. Ik ben zelf ook geen reclamezuil."

Haar vader komt uit Utrecht, moeder is een Eindhovense. Zij was directiesecretaresse van een groothandel in kantoorspullen in Utrecht. Haar baas zag niks in een offerte van een Japans bedrijf dat wattenstaafjes wilde verkopen om de typemachines mee schoon te houden. Dimpha legde de offerte thuis voor aan Frank, toen nog haar verloofde, en samen besloten ze de wattenstaafjes wél te importeren, maar dan om er babyoortjes mee schoon te maken.

Vivienne: "Mijn ouders betrokken in 1967 een koetshuis in Bilthoven. Daar hadden ze het magazijn aan huis. Moeder en oma zaten aan de keukentafel telkens honderd wattenstaafjes in een kokertje te stoppen. Ik zat erbij in de box. Mijn vader bond de volle dozen op de imperiaal van zijn auto en reed ermee langs de drogisten in het land. Zo zijn ze begonnen. Na de wattenstaafjes en nog vóór de rammelaars, kwamen de strikslips erbij: plastic broekjes om aan te trekken over katoenen luiertjes. Je had ze in twee modellen: de Vivienne en de Veronique, mijn twee voornamen."

U wilde het bedrijf aanvankelijk beslist niet overnemen."Toen ik 18 was, ging ik bedrijfskunde studeren in Groningen. Never ever, dacht ik toen. Niet omdat ik babyspulletjes suf vond, of zo, dat was het niet. Ik wilde mijn eigen koers varen, het grote bedrijfsleven in.""Pas veel later herkende ik de potentie van dit bedrijf, dat mijn ouders runden als een groothandel. Spullen uit een duffe wereld van blauw, roze en bloemetjes. Daarin zag ik ineens het pad voor me liggen van innovatie, modernisering, productontwikkeling en internationalisering. In 1999 ben ik dat gaan bewandelen.''

En dat, terwijl u zelf geen kinderen hebt."Wat weer zo'n typische mannen-versus-vrouwenvraag is. Doet het ertoe?"

Raakt het u, als ernaar wordt gevraagd?"Ja, toch wel. Mijn leven is anders gelopen, dat is alles wat ik erover wil zeggen. Het is niet zo dat ik principieel geen kinderen wilde. Voor de rest ben ik er gelukkig mee, zoals het is. Ik ben dol op kinderen. Ik heb heel lieve neefjes en nichtjes. Ze hebben allemaal weleens een nieuw product getest. Of ze zijn ermee op de foto gegaan, voor de marketing. Vergeet ook niet dat het vooral óuders zijn, met wie ik praat. Ik kan moeilijk aan een baby vragen: welk van deze speentjes sabbelt voor jou het lekkerste?"

U hebt twee jaar geleden een sabbatical genomen. Waarom?"Als ondernemer moet je tijd en geld vrijmaken om jezelf te blijven ontwikkelen. Ik had op dat moment behoefte aan een nieuwe view op de wereld. Ik moest nieuwe energie opdoen. Vier maanden heb ik gereisd. India, Nepal. Twee weken in een yogaoord gezeten. Yoga is heel belangrijk voor mij. Flor dwingt me naar buiten te gaan, yoga helpt mij ook het hoofd rustig te houden. Al die maanden heb ik geen enkel contact gehad met kantoor."

Heeft het u veranderd?"Loslaten is het moeilijkste wat er is. In die periode heb ik dat tóch kunnen doen. Afstand nemen, om daarna met nieuwe energie de kar weer verder te kunnen trekken. Het is voor mij goed geweest. En dus ook voor het bedrijf."