Elske Doets: 'De wereld snakt naar meisjesdromen, niet naar nóg meer fopraketten'

‘Zijn jullie vrouwen niet eens uit geëmancipeerd?’ is een vraag die niemand rechtstreeks durft te stellen. Maar ondertussen: als ik zie hoe vaak ik moet uitleggen dat de Young Lady Business Academy (YLBA) keihard nodig is, merk ik wel degelijk dat die onuitgesproken vraag zich naar de voorgrond dringt. Wat kan er nou nóg beter na de invoering van vrouwenquota? De wensenlijst lijkt afgevinkt.

Als initiatiefnemer van de YLBA zeg ik dat dit onzin is, en dat we in de verste verte niet klaar zijn. Op onderdelen is vooruitgang geboekt, maar je hoeft niet erg je best te doen om te zien dat de impact van vrouwen, bijvoorbeeld in het bedrijfsleven, ver achterloopt bij die van mannen.

Ik noem de invloedrijke tech sector, waar ruim 95 procent van de ondernemers man is. Ik noem het enorme verschil in bedrijfsgrootte tussen mannelijke en vrouwelijke ondernemers, waarbij de laatsten vaak bij een jaaromzet van 1 miljoen euro blijven steken, terwijl mannen vrolijk doorgroeien. En ik noem de recente honger naar de ruimte, waarbij drie miljardairs (mannen) zichzelf met energie slurpende raketten eventjes tot buiten onze atmosfeer lanceerden, om daarna weer vrolijk terug te vallen naar de aarde.

Uitgerekend het beeld van die - tamelijk zinloze – raketten als de vervulling van de jongensdromen van Bezos, Branson en Musk, geeft aan dat er nog steeds iets heel erg scheef zit. Waarom is er op dit niveau niet net zoveel ruimte voor meisjesdromen? Hoe komt het dat er geen vrouwelijke evenknieën zijn van deze miljardairs, die niet dromen van korte ruimtevluchten tegen astronomische kosten, maar van grootschalige, wél zinnige projecten op het gebied van gezondheidszorg, woningbouw, onderwijs en duurzaamheid?

Als YLBA-oprichter zie ik van dichtbij waar dit megaverschil vandaan komt: bij jongens wordt grenzeloze ambitie nog altijd zonder uitzondering toegejuicht, terwijl meisjes algauw tegen de conservatieve moraal opbotsen waarin wordt gezegd: ‘Is het niet mooi zo? Leven is toch niet alleen maar werken?’

De bizarre verspilling van die ruimteprojecten toont aan hoe nodig het is die conservatieve moraal achter ons te laten. En meisjes, met hun meisjesdromen, net zo hard aan te moedigen als jongens. Alleen zijn we er ook dan nog niet helemaal. Want op de YLBA zie ik dat jonge vrouwen vaak zelf bevangen zijn door die conservatieve moraal, en het zichzelf ontzeggen om hun daadwerkelijke ambities te verwezenlijken. Ofwel, ze zijn te vaak hun eigen plafond. Om dat te doorbreken, krijgen ze op de YLBA extra training in resultaatgerichtheid en lef, waarmee ik ze volgens critici meer ‘mannelijk’ probeer te maken.

Ik neem die critici graag voor lief. Want voor mij staat vast dat de wereld snakt naar meisjesdromen, in plaats van nóg meer fopraketten.