'Preventief investeren in vitaliteit is zo terugverdiend en toch twijfelen veel bedrijven. Waarom?'

De eerste Olympische Spelen waaraan ik deelnam waren in Lillehammer, Noorwegen, in 1994. Ook de Spelen van 1998 heb ik als actief schaatser ervaren. De Olympische Spelen van 2006, 2010, 2014, 2018 en 2022 heb ik als NOS-commentator op locatie mogen meemaken. De waarde van de Spelen was toen ik nog schaatste niet zo groot als nu. Ik heb dat in de loop der jaren zien verschuiven.

Er wordt door veel kenners nog steeds beweerd dat de editie van 1994 de mooiste Winterspelen ooit waren. Ze vonden plaats in een echt wintersportland, onder ideale omstandigheden. Het was een wereld zonder mobiele telefoon en internet, vlak voor de explosie van communicatiemiddelen. Er was verse sneeuw in een echte wintersportplaats met grote sporthistorie. Anders dan de kunstsneeuw die nu in China wordt gebruikt om de bruine heuvels wit te krijgen.

Olympische sporters in Peking mijden vrienden, familie en zelfs kinderen

We ontvingen, zelfs in 1998 nog, faxen die door de NOC*NSF-medewerkers netjes in je eigen postvak werden gelegd. Het was een wereld zonder neusmondmaskers en zonder vrijwilligers in witte plastic pakken. Het was ook een wereld waarin je na je wedstrijden op stap ging in de Siste Indre (een kroeg in Hamar) met het feestende Noorse publiek, de Nederlandse fans en vele buitenlandse atleten, allemaal bij elkaar. Vervolgens ging je liften en werd je weer veilig in het Olympisch dorp afgezet. Als je klaar was met je wedstrijden, ging je bij andere sporten kijken, zoals ijshockey, skischansspringen, bobsleeën. En je maakte vrienden die afkomstig waren uit alle delen van de wereld.

Dat gaan de huidige sporters die nu in Peking verblijven niet meemaken. Al maanden leven ze in angst. Angst voor een positieve test. Ze mijden vrienden, familie en sommige deelnemers en coaches hebben al weken hun eigen kinderen niet geknuffeld, laat staan dat ze hen gezien hebben. Sommige ouders van Olympische atleten werken thuis, laten boodschappen bezorgen en leven ook in isolatie, om hun kind niet te besmetten. Wat een emotionele energie vraagt dat.'

Een sporter zou zich moeten focussen op zijn doel in plaats van angst hebben voor een positieve test

Dit alles doen topsporters om hun grote droom na te streven. Die kans op dé legendarische prestatie. Alle atleten weten dat er maar weinig Olympisch kampioenen zijn, maar leven met de droom en overtuiging dat het kan lukken om op die ene dag alles te presteren waarvan je al vanaf je negende jaar hebt gedroomd. Maar stel nou dat uitgerekend jij voor jouw wedstrijd tegen een positieve test aanloopt? Zonder dat je je ziek voelt… En je wordt in een wit pak in een Chinese ambulance afgevoerd naar een kamertje in een ‘hotel’. Met een kans op 21 dagen isolatie? Dat verlies is in geen geld uit te drukken.

Met pijn in mijn hart lees ik de verhalen van atleten die op deze manier de recente Zomerspelen hebben moeten missen of sporters die nu in Peking uit het Olympisch dorp worden verwijderd. Een gigantische frustratie, die zelfs tot een depressie kan leiden. Dat kan ik mij levendig voorstellen. De Olympische droom valt in duigen. Een sporter zou zich moeten focussen op zijn doel in plaats van angst hebben voor een positieve test.

Kosten van één zieke werknemer: een ton per jaar

In mijn werk bij Lifeguard wil ik organisaties weerbaarder en succesvoller maken. Ze beter laten presteren, met een knipoog naar topsport. Helaas maak ik vaak mee dat er vooral wordt gekeken naar de afname in het verzuim.

Je ziet het juist terug in andere cijfers, zoals in productiviteit, werkgeluk en betrokkenheid. De kosten van één zieke werknemer kan een organisatie namelijk één ton per jaar kosten. Een preventieve investering in een programma of coaching is zo terugverdiend en toch twijfelen veel organisaties, omdat investering in vitaliteit uit een ander potje wordt gefinancierd. Loonkosten dragen gemiddeld 70 procent van de investering uit. 71 procent van de bedrijven in Nederland schat ziektekosten overigens te laag in.

Deze week sprak ik een aantal directeur-eigenaren die zich verbazen over gebrek aan productiviteit door thuisblijvende collega’s vanwege de coronamaatregelen. Per dag kost dat trouwens tussen de 350 en 400 euro per werknemer salaris, los van de lasten die collega’s en relaties dan voelen. Deze werknemer zal overigens niet zo gefrustreerd zijn als die positief geteste Olympische atleet die in een kleine Chinese hotelkamer verblijft. Wat zou díe frustratie eigenlijk kosten?