Dijkshoorn doet handreiking naar Arie Boomsma (en andere sportschoolhouders)

Ik denk veel aan Arie Boomsma. Met dat lichaam van hem. Zo ervaar ik Arie, als voornamelijk een lichaam en dan krijg je als toetje dat hoofd er nog achteraan. Wat ik nu, midden in deze crisis, steeds voor me zie, is dit: dat zijn huid er uit gaat zien als een ingedroogde kapucijner.

Dat zie je veel bij oude bodybuilders. Dat strakgespannen vel kan nergens heen. Als sportschoolmensen noodgedwongen zonder muziek en zonder de aanwezigheid van andere mensen aan een gewicht moeten trekken, dan valt de bodem uit hun bestaan en hun huid valt om de voeten.

'Iedere dag die lege ruimte vol roeimachines'

Maar laat dit een uplifting blog zijn. Een handreiking naar alle sportschooljunks. Laat ik hun methadon zijn. Ik probeer hier, op deze plek, mee te denken over nieuwe manieren om eigenaren van een sportschool weer wat perspectief te bieden. Want u denkt dat u het zwaar hebt, restauranthouders, maar iedere dag die lege ruimte vol roeimachines zien staan, dat vreet aan je.

Ik schreef hier al eerder over sportscholen, maar toen begreep ik er nog helemaal niets van. Nu wel. Ik snap de ondernemersangst veel beter. De nachtmerrie van iedere sportschooleigenaar is dat mensen op een gegeven moment gaan denken: ik kan toch ook thuis, in de tuin, aan een hele zware kabel gaan staan sjorren? Als ik 130 keer een snelkookpan vol met erwtensoep boven mijn hoofd til, dan ben ik er toch ook?

'Ik kan ook, als een echte ondernemer, in oplossingen proberen te denken'

Geen zorgen. Het sociale element is veruit het belangrijkst. Dát wordt op dit moment het meest gemist: iemand die je complimenteert met je keiharde kont. Tijdens je drie kwartier op de loopband aan iemand naast je kunnen vertellen dat je twintig keer tegen een berg op bent gereden voor de zieke kinderen in Nepal. Gehoord worden door mensen die je begrijpen, daar gaat het om.

Nu kan ik wel achterover leunen en meehuilen, maar ik kan ook, als een echte ondernemer, in oplossingen proberen te denken. Dat inzicht kwam ironisch genoeg toen ik met een beker pindakaas-ijs op mijn buik naar Netflix lag te loeren.

Fran Lebowitz en Martin Scorsese op Netflix

Een fantastische serie voor iedereen die een rothekel heeft aan moderniteiten. In Pretend it’s a city interviewt regisseur Martin Scorsese de grappigste persoon op aarde: Fran Lebowitz. Ze wandelt door New York en observeert moderniteiten die ze daarna tot aan de veters af fikt. Navertellen heeft geen zin. Kijk en lach u gek.

Tijdens een van de gefilmde wandelingen door New York verschijnen er zes vrouwen in beeld. Ze dragen sportkleding. Alle zes de vrouwen hangen schuin vooruit en hebben een touw om hun schouders. Een roedel sledehonden, dat is het beeld. Daarna komen de tractorwielen in beeld.

Zes vrouwen trekken, als ganzen in een V-formatie, allemaal hun eigen tractorwiel over straat. Midden in de stad.

Zes vrouwen die hebben gezegd dat ze de avondklok wél respecteren

Het lijkt op een scene uit Game Of Thrones. Een walk of shame. Een boetedoening. Zes vrouwen die iets verkeerd hebben gezegd op social media. Zoiets. Het zou ook zomaar in Urk door het straatbeeld kunnen trekken. Zes vrouwen die hebben gezegd dat ze de avondklok wél respecteren. Een uur later lopen ze met een ton vol schar en schol door de straten.

Pas in een volgend shot zie je dat de vrouwen in New York dit voor hun lol doen. Wat het allemaal nog vreemder maakt is dat het is gefilmd vóór de uitbraak van de pandemie.

Maar die kant zit ik nu op te denken. Ik ken het fenomeen bootcamp, maar dat ziet er altijd zo armoedig uit. Dat wordt op parkeerterreinen gedaan en vaak onder leiding van iemand die ook maar wat lult. Ik heb zelf gezien hoe een buurman van mij opeens bootcamp-instructor was. Hij liet zijn groep tegen een autowasserette aan klimmen.

Geef een hardwerkende bakker een ochtend rust

Ik zeg: til die hele buitenbodysculpturecultuur naar een ander level. Praat nog meer Amerikaans. Maak van je body geen tempel, maar verander het in een rieten house dat meebeweegt met de getijden. Zeg ook dingen die niemand begrijpt, zoals ik nu doe, zodat ze denken: het zal wel kloppen.

Denk niet in verlies, maar do it the New York Way. Laat twee mensen, onder professionele begeleiding, een piano verhuizen. Combineer dingen. Geef een hardwerkende bakker een ochtend rust en laat jouw combatgroep tweeduizend volkorenbroden kneden.

Til die hele lichaamscultuur naar een ander niveau. Zet alle leden van een sportschool midden in de Hofvijver en zeg alleen maar: over een uurtje wil ik geen druppel water meer zien. Verlaat die gebouwen. Ga niet zitten snikken voor je trendy entree van verlicht glas.

Geef sportschoolbezoekers wat ze het liefst willen: gezien worden. Nooit meer gedrang wie met een zo strak mogelijke broek vlak voor het raam op de crosstrainer mag, maar voortaan allemaal, midden op het marktplein, 4.000 kisten voor de voedselbank vullen met koolraap. Win-winsituatie.