'Ik wil het winkelen op afspraak terug. Voor altijd. Nooit meer spontaan. Dat wil ik. Het was heerlijk'

Ik gun iedere ondernemer rijen dik hunkerende kopers en eters voor of in zijn zaak, maar denk ook een beetje aan ons - de romantische corona-kopers. We werden opeens gezien. We voelden ons speciaal. Het was zo fijn om als een uitverkorene veertien LP’s af te mogen rekenen van foute schlagerzangers.

Nu het Nieuwe Normaal opeens toch gewoon weer Het Oude Krankzinnig blijkt te zijn - maar dan zes keer erger dan het ooit was - verlang ik intens naar winkels die het ons zo moeilijk mogelijk maken om binnen te komen. Anders gezegd: het is weer letterlijk overal stervensdruk. Twee weken geleden nog maar was winkelen overzichtelijker dan ooit.

Ik weet nu al dat ik jaren later, als corona een voetnoot is geworden in de winkelgeschiedenis, diep ga verlangen naar de tijd dat we maximaal een kwartiertje mochten voelen aan LP’s, schoenen, olijfolie van 12 euro een fles en chocoladerepen in de smaken ‘gebakken uitjes, ahornsiroop en knettersuiker’ en ‘oude muntthee met stukjes prei.’

Ik wil het winkelen op afspraak terug. Voor altijd. Nooit meer spontaan. Dat wil ik. Het was heerlijk. Ik maakte een afspraak bij mijn favoriete platenzaak, meldde me precies op tijd bij de voordeur, een medewerker deed zwijgend de deur open, en daarna leek winkelen een aanval op het Olympisch record snelwandelen.

Als een moedereend zonder kuikens waggelde ik langs de bakken oude-en nieuwe LP’s. Ik genoot van de tijdsdruk. Nog zeven minuten had ik om armen vol met platen bij elkaar te graaien. Ik heb, juiste door de tikkende klok, platen gekocht die ik anders nooit zou hebben opgemerkt.

Ik kocht platen alsof het, midden in de hongerwinter, de laatste blikken witten bonen in tomatensaus waren. Het maakte me niet uit wat ik kocht, als ik mijn kwartier winkeltijd maar goed bestede. Ik heb een maand geleden een nieuwe plaat van Udo Jurgens gekocht en een verzamelplaat van Arie Ribbens. Ik deed boodschappen als een verslaafde in een methadon-bus.

Ook lekker ruig eten laten bezorgen door een goed restaurant vond ik heel prettig. Nu kon ik eindelijk eens in mijn groene huisbroek, met een oude plaat van Motorhead op de draaitafel, een voorgerecht van gechambreerde aardbei-lasagne met babi-pangang crumbles eten terwijl ik voor de 3679e keer naar een herhaling van aflevering 14 van Friends keek.

Ik heb de andere mensen nooit gemist. Ik had de platenzaak voor mij alleen en ik had de kok voor mij alleen. Het was als winkelen na een atoom-aanval. Al die oude corona-romantiek komt nooit meer terug. Gisteren, zaterdag, was ik in het centrum van Leiden en het voelde als een aflevering van The Walking Dead. Rusteloze gezinnen, met wit schuim om hun bek, in de rij voor een Vietnamese loempia of een nieuwe maling koffie uit Senegal.

Wat mij heel matig bevalt is dat het nu moeilijker dan ooit is om te winkelen zonder in aanraking te komen met het lompenproletariaat. Voor Plato, mijn favoriete platenzaak, stond een rij van 15 meter lang. Er mogen maar zeven mensen tegelijk in, net als tijdens de gereguleerde bezoeken, maar met één groot verschil: die zeven uitverkorenen mogen zo lang binnen blijven als ze willen. Dat zorgt voor een winkeldynamiek die mij maar matig bevalt.

Ik had de nieuwe plaat van The Black Keys besteld en sloot achteraan in de rij. Na een kwartier stond ik eindelijk voor de etalage van de winkel en zag ik binnen zeven asocialen tergend langzaam platen uitzoeken. Af en toe keken ze naar ons, de imbecielen buiten. Ik ben woedend weggelopen.

Daarom wil ik dat alles weer wordt als drie weken geleden. Ik wil lege straten, neergelaten rolluiken, holle stemmen in een winkelstraat. Ik wil potdichte winkels en restaurants die onder druk van de regelgeving steeds creatiever worden.

Het was zo fijn om thuis te komen met een luxe afhaalmaaltijd. Twee keer per week voelde het alsof ik jarig was. Al die lieve bakjes op het aanrecht en dat Tanja dan voorlas wat we gingen eten. Samen in de oven kijken naar een gerecht dat ’s middags door een topkok in alle rust in elkaar was gekookt. Aan onze eigen tafel eten, zonder een manische sommelier in ons nek, die bloedgeil werd van wijn die ‘het vrolijke, brutale van een jonge mandarijn’ had.

Het was, midden in die diepe ellende, zo heerlijk dat ik niet samen hoefde te eten en te winkelen met u. Ik wil voor altijd koffie-to-go op krankzinnige plekken. Ik wil dat het gewoon door blijft gaan, sensationele hamburgers verkopen voor de deur van een sterrenrestaurant. Ik wil eindeloze, door mijn dochter uitgekiende, foodwalks walken.

Ik gun iedere ondernemer rijen dik hunkerende kopers en eters voor of in zijn zaak, maar denk ook een beetje aan ons - de romantische corona-kopers. We werden opeens gezien. We voelden ons speciaal. Het was zo fijn om als een uitverkorene veertien LP’s af te mogen rekenen van foute schlagerzangers.