Blog Nico Dijkshoorn
Ikea, Brexit, BCC, als zelfs al een Nico Dijkshoorn kansen gaat zien...
In deze blog zoek ik al enige tijd naar de kern van het ondernemerschap en ik moet zeggen: het zijn gouden tijden. Midden in deze crisis - en dat had ik dus niet verwacht - zie ik, scherper dan ooit, het belangrijkste element van ondernemen: nergens bang voor zijn. Geloven in de goede afloop. Twee dingen die ik nooit heb gekend.
Nico Dijkshoorn: 'Ik wil u leren begrijpen. Ik ga hier tweewekelijks in gevecht met mijn diepste angst: risico nemen. Ergens echt in geloven. Ik wil hier mijn ondernemers-cynisme proberen kwijt te raken.' Tweewekelijks bij De Ondernemer zijn blog 'Een Hele Onderneming'.
Op papier durf ik alles, maar mijn centrale levenshouding is toch: alles zal wel weer mislukken. Ik ben de man die altijd denkt dat er geen parkeerplaats zal zijn. Een echte ondernemer denkt dat hij tijdens Koningsdag zijn auto midden in de Jordaan vlak voor de deur van Café Bolle Jan kan parkeren.
In de garage van Ikea herken je echte ondernemers. Ik sta bij mijn auto met twee placemats en een boekenstandaard, omdat ik bang ben dat er niets in de achterbak past en vlak naast mij zie ik de toekomstige eigenaar van een miljoenenbedrijf met een tweepersoonsmatras en een boekenkast op een Fiat Punto aflopen. Hij stelt zijn familie gerust: dat gaat er makkelijk in.
Lees ook: Nico Dijkshoorn: 'Ken je dat verhaal van dat restaurant dat net halfuurtje open was?'
Ik sta in Ikea, nadat ik bij de kassa vloekend heb staan wachten om mijn Sturreburre af te rekenen, stomverbaasd te kijken naar allemaal toekomstige ondernemers die enthousiast een portie echte Zweedse gehaktballetjes in cranberrysaus naar binnen werken en ik - de man die alles vreest, de man die niets gelooft - zie alleen die enorme pan vol rubberen balletjes waar een kwak rode jam overheen wordt gesmeten.
Dat was allemaal vóór de corona-crisis, dus ik dacht dat de verschillen tussen de ondernemer en mij alleen maar groter zouden worden. Ik doodsbang voor het raam, loerend naar mensen die een hand voor hun mond houden en om mij heen steeds enthousiastere ondernemers die, midden in een desolaat ondernemerslandschap, toch weer allemaal kansen zien.
Maar het liep anders. Ik heb de laatste maanden u, de ondernemer of de man of vrouw die droomt van ondernemen, recht in de ziel gekeken. Ik ben u tegengekomen op wrede plekken en het leek u niets te doen. U beweegt nog steeds vooruit, ondanks alles. Flikker een dam voor uw neus en u knaagt zich er als een horde bevers doorheen. Op de rand van een faillissement zie ik in uw ogen alweer het volgende project flikkeren.
Lees ook: Dit is de Troonrede van Nico Dijkshoorn
Een paar voorbeelden, waaruit volgens mij blijkt dat wij elkaar steeds beter beginnen te begrijpen. Ik trad een maand geleden op in De Vorstin te Hilversum en raakte diep onder de indruk van het gebrek aan doodsangst. De voorbereiding leek een militaire operatie. Enkele dagen van te voren kreeg ik een document van vier pagina’s waarin stond hoe ik door het pand moest lopen, waar de zeep stond, wat ik wel en niet mocht aanraken etc.
In de zaal stonden wonderschone paarse tafels, speciaal gemaakt om met twee personen, tijdens de voorstelling, toch een drankje te kunnen drinken. Ik kwam die avond allemaal medewerkers tegen die opleefden. Er was weer eens wat te doen. Het was allemaal erg ingewikkeld, maar ze deden wat ze het liefst deden: een mooie avond organiseren en de bezoekers verwennen.
Voor mij was het een confronterende avondje, want mijn voorbereiding was er een geweest vol doodsangst, voorbehoud en argwaan. Na die avond in Hilversum begrijp ik de handelsgeest weer iets beter. Ik snap nu dat het niet alleen maar koel gereken en geschuif met panden en geld is, maar dat enthousiasme de brandstof is.
Na Hilversum durf ik af en toe te denken als een ondernemer en ik beleef daar plezier aan.
Na Hilversum durf ik af en toe te denken als een ondernemer en ik beleef daar plezier aan. Ik las zojuist dat veel Britse bedrijven op de valreep hun zaken naar Nederland verplaatsen en er gebeurde iets wonderbaarlijks. Ik dacht niet: ‘Wat een ellende, al die witte Britten in ons land met hun sentimentele gedoe over vroeger toen ze de halve aardbol bij elkaar koloniseerden’, nee, ik dacht: laten we daar iets leuks van maken en er een beetje geld aan proberen te verdienen.
Kijk waar die bedrijven zich fysiek vestigen, wacht tot ze aan de verkeerde kant van de weg het bedrijfsterrein oprijden en open dan, vlak voor hun deur, een Fish and Chips zaak. Dat is niet moeilijk. Bak vis in een korst, verhit aardappelen en serveer ze op een oude krant. Dat vinden Britten blijkbaar gezellig, eten van een krant. Bij ons doet alleen onze demente oma dat, maar Britten vinden het fijn, vet eten en ondertussen een drie maanden oude krant lezen.
Lees ook: Nico Dijkshoorn kocht een VanMoof (en schreef er deze blog over)
Ja, het gaat goed met mij. Ik ben minder bang. Ik las dat BCC is gekocht door Michiel Witteveen en ik voelde nu eens géén wanhoop. Ik weet namelijk dat er één ding nooit zal veranderen: het beeld in de winkel zal altijd dertig keer beter zijn dan thuis. Ook een geruststellende gedachte: honderden klanten van BCC zullen de winkel blijven bellen omdat ze de afstandsbediening niet begrijpen. Ook daar zal Witteveen iets leuks voor verzinnen. Omdat hij gelooft in de goede afloop.
