Hoe Nico Dijkshoorn 'asgrauwe restauranthouders' over het geluk van een afhaalmaaltijd vertelde

Een jaar geleden sloot ik een bijeenkomst af van Foodservice Network. Een van de sprekers was Jitse Groen, de eigenaar en oprichter van de besteldienst Thuisbezorgd.nl. Eerlijk is eerlijk: ik was starstrucked. Vreemd want ik ben inmiddels toch wel wat gewend in het segment beroemdheden. Elf jaar lang zag ik backstage bij DWDD bekende Nederlanders vlak voor mij snuivend en grommend een maaltijd eten. Ik heb ooit tegen Trijntje Oosterhuis gezegd dat er peterselie op haar voortand zat. Het deed me niets. Maar Jitse Groen in Ede, dat was een heel ander verhaal.

Ik zou de sfeer tijdens dat congres als vriendschappelijk vijandig willen omschrijven. Honderden restauranthouders luisterden met opgezwollen nekken van ingehouden woede naar het succesverhaal van Jitse Groen. De man die mensen weghield uit hun restaurant, de plek waar juist aan de geschonken wijn en het kaasbuffet moet worden verdiend.

Toen ik aan de beurt was voelde ik een zekere druk. Het was wel duidelijk wat er van mij werd verwacht: ik moest die verfoeide knakker van Thuisbezorgd tekstueel aan stukken scheuren. Ze zaten klaar voor een vernietigend verhaal, maar ik kon het niet. Ik besta voor 80% uit afhaal-eten. Ik heb nog net geen poster van Jitse Groen boven mijn bed hangen.

Daar zat hij, de man die eten naar mij toebracht. Op de fiets. Of op een brommer. Wat maakte het uit. Het ging om het idee. Wat kon mij het rotten dat hij alle restaurants tot zijn bitches maakte, als hij maar semi-warm eten tot aan mijn voordeur bleef rijden. Ik heb Jitse Groen die middag de liefde verklaard. Steeds harder pratend vertelde ik de asgrauwe restauranthouders over het geluk van een afhaalmaaltijd.

Ik snap nu wel waarom dat niet enthousiast werd ontvangen. Die mannen en vrouwen hadden een jaar zitten vergaderen over de juiste kleur vloerbedekking en de vorm van het bestek. Die hadden drie maanden lang om een kok heen gestaan die van een pastinaak iets verrassends probeerde te maken en ze hadden na zes maanden werken aan het uiterlijk van de menukaart pas bij het uitpakken ontdekt dat er vier spelfouten in stonden. ‘Tietensoep, gegarneerd met een plukje jonge vla.’

'Ik jubelde over de snelle lauwe ingepakte Thuisbezorgd.nl-hap'

Ik begrijp nu dat dat niet helemaal lekker voelde, om te moeten luisteren naar een lofzang op alles wat zij niet waren. Ik jubelde over de snelle lauwe ingepakte Thuisbezorgd.nl-hap en vlak voor mij zat een restauranthouder die twee jaar lang naar de juiste kleur servetten had gezocht. ‘Schat, ik sta nu in Andalusië, maar ik heb ze hoor!’

Toch was ik daar oprecht. Ik knielde voor een ondernemer die alles heeft gedurfd wat ik nooit heb gedurfd. Risico nemen. Anders denken. De Nederlander afnemen wat hij al eeuwen het allerliefst doet: met een gezin zwijgend vreten om een kom met aardappels heen. Niet smakken voor een schaal dampende sperziebonen maar gedachteloos een uitheems gerecht naar binnen lepelen terwijl je de krant leest. Dat kwam allemaal door de man vlak voor mij.

Toch was er wel degelijk kritiek. Ik probeerde Groen uit te leggen hoe fijn het is als je op een kaartje ziet dat er iemand naar je toe komt fietsen. Of dat ook bij hem kon? Niet soms maar altijd. Heel uitgebreid, zodat er tijdens het wachten een intieme band ontstaat met de bezorger. Ik denk dat daar veel winst valt te pakken. Maak de bezorger minder anoniem. Bij Deliveroo proberen ze dat wel, maar ik geloof ze niet. Wanneer ik door Deliveroo eten laat bezorgen heten de bezorgers nooit Karel, Rinus, Bep of Ali. Dat vind ik verdacht. De bezorgers heten altijd Mandabali, Swientio, Babbalalette of Krala. Volgens mij verzinnen ze maar wat.

Ik word zo blij van dat bewegende stipje op mijn laptop. Mijn huis is een grote pulserende stip op de kaart en aan de andere kant van de stad zie ik een mens naar mij toe bewegen. Dat ontroert mij steeds weer. Een mens met warm eten. Wat ik straks eet voelt hij nu warm tegen zijn rug. Hij rijdt precies de route die ik ook zou kiezen als ik naar mijzelf toe zou rijden. Als de bezorger twee straten bij mij vandaan is doe ik snel iets leuks aan. Ik kijk of mijn haar goed zit.

Dan het mooiste geluid op aarde: het piepen van een remmende bezorger. Ik kijk hoe hij de enorme warmhoud-rugzak openritst. Het in ontvangst nemen van de maaltijd. Ik zeg: dat was snel. Hij wenst mij smakelijk eten en daarna hol ik snel naar boven om te zien hoe hij de tas weer dichtritst. Met mijn wang tegen het raam zie ik hoe hij aan het eind van de straat een hele mooie bocht maakt. En dan iedere keer de schok: hij zal toch wel weten dat ik hem digitaal 3 euro fooi heb gegeven?