Hij bestelt ze alle vijf, de Airpods van Apple. Maar als Nico's moeder het mocht zeggen...

Enkele dagen geleden werd er een nieuwe koptelefoon van Apple in de markt gezet. De Airpods Max. Koptelefoon, zo zal Apple ze zelf nooit noemen. Ieder product is een life changing experience. Je weet als klant dat ze ergens in India lusteloos je witte oordopjes in elkaar hebben staan knutselen, maar Apple weet van ieder project een begerenswaardig juweel te maken. Je koop geen horloge, je koopt een levensstijl.

Ook erg belangrijk: als je een product van Apple gebruikt hoef je niet net te doen alsof je het prijskaartje er op hebt laten zitten. Ik deed dat soms met nieuwe dure schoenen. De prijssticker zorgvuldig onder de zool plakken en dan midden in een kamer vol mensen mijn voetjes op tafel leggen. Zo jammer, dat ik niet kon meeluisteren als de visite weer in de auto zat. ‘Had die proleet van een Dijkshoorn nou schoenen van 470 euro aan zijn lompe VARA-poten?’

Apple producten zijn zelf het prijskaartje. Je koopt een bloemkool, de mouw van je trui gaat iets omhoog, mensen zien je Apple-watch en dan weten ze meteen dat je honderden euro’s hebt uitgegeven aan een horloge met een digitale Mickey Mouse wijzerplaat.

Toen ik gisteren de eerste afbeeldingen van de nieuwe draadloze koptelefoon zag hoorde ik mijn overleden moeder op volle geluidssterkte door mijn hoofd galmen. ‘Die zag ik een maand geleden hangen in de Praxis. Net zo goed, dertig keer goedkoper.’ Niets maakte haar blijer. Ik denk, achteraf, dat het haar levenswerk was: rijke snobs vertellen dat je hetzelfde product voor een kwart van de prijs ergens anders had kunnen kopen.

Ze gebruikten daar verschillende technieken voor. Vaak vertelde ze vrienden en familie dat het peperdure product waar ze zo blij mee waren ook te koop was in een koopjeshal bij haar om de hoek. Ze gebruikte altijd dezelfde zin om het geluk bij die mensen uit hun handen te rammen: ‘Wordt gewoon in dezelfde fabriek gemaakt. Andere naam er op. Hopla, goedkoper.’

Ik herinner mij de kruistocht die ze voerde tegen mensen die hele dure tandpasta gebruikten. Iets met mex. Ze liep naar hun badkamer, kwam de kamer in, hield de tube vlak ons gezicht en daarna riep ze: ‘In de Hema, precies dezelfde tandpasta, zelfde fabriek, veel goedkoper.’

Dat begon voor steeds meer producten te gelden. Voor ieder duur kwaliteitsproduct wist mijn moeder de spotgoedkope variant op te dreunen. Wie een doorzichtige stofzuiger kocht had meteen mijn moeder naast zich: ‘Zelfde stofzuiger, maar niet doorzichtig, bij Adjes Stofzuigerparadijs. Worden in dezelfde fabriek gemaakt’.

Ze werd daar steeds fanatieker in. Ze deed het, denk ik, voor alle arbeiders, voor het lompenproletariaat, dure dingen aanwijzen en daarna de glorieuze ontmaskering. Ik was er bij toen mijn moeder haar finest hour beleefde. Uit een onderzoek, gepubliceerd in De Consumentengids, bleek dat de allergoedkoopste frituurpan de allerbeste was.

Ze hield de gids triomfantelijk boven haar hoofd en riep: ‘Deze hebben wij. De goedkoopste en het is de allerbeste!’ Ik herinner mij bijna letterlijk wat ze zei, omdat ik het haar in de weken na het onderzoek honderden keren aan wildvreemde mensen, midden op straat, hoorde vertellen. ‘Een frituurpan met warmtegeheugen en een kijkglaasje, mag ik daar even heel hard om lachen! Een frituurpan met zelfreiniging, waarom zou je dat willen!?’

Ik kom, als ik testresultaten in de Consumentengids lees, nooit helemaal los van mijn moeder. Of ik het nu wil of niet, ik kijk snel of de goedkoopste elektrische fiets in de top 3 staat. Daarna voel ik dezelfde warme gloed die mijn moeder moet hebben gevoeld.

Daarom moest ik aan haar denken toen ik de nieuwe koptelefoon zag. Ze zou hem hebben vervloekt. ‘Hoezo in leuke kleurtjes? Het gaat toch om het geluid! Dit is een koptelefoon die Jan des Bouvrie had kunnen ontwerpen. Lekker naar kloterige muziek luisteren in een van die witte kubus-elementen van hem, die je trouwens heel goedkoop kunt krijgen bij de Gamma.’

Ik zou hebben gezegd: ‘Ze klinken heel goed, mam. De nieuwste technologie. Met bluetooth enzo.’ Ze zou hebben gezegd: ‘Mijn hand op je blauwe toet. Twee plastic bekertjes, met een draad er tussen en dan steeds alleen maar zeggen: hallo, verstaat u mij, over? Wat is daar mis mee? Geluid hoort door een draadje te gaan!’

Ik zou haar gelijk hebben gegeven en daarna zou ik vijf nieuwe Apple koptelefoons hebben besteld. Alle verschillende kleuren, zodat mensen over een week zullen zeggen: hij heeft er meerdere!