Jennifer zou dit niet nog eens zo doen: ‘ik moest geld aan mijn ouders vragen’

De jonge ondernemer heeft zo’n 8 jaar ervaring met het organiseren van dag-retreats. Om de vrouwen die ze begeleidt nog beter helpen met wat zij echt willen (en niet meer willen) besloot ze het grootser aan te pakken. Ze kwam in contact met een bevriende ondernemer die een grote villa in Italië aanbood voor verhuur. „Na een kort gesprek was ik helemaal enthousiast, dus wilde de ondernemer in mij er meteen voor gaan,” vertelt ze.

Slechts drie vrouwen aangemeld

Ze sprak in mei af dat ze op die locatie in september een meerdaagse retreat zou organiseren. Wat ze helaas over het hoofd zag was dat haar doelgroep in mei en juni uitkeek naar de zomervakantie, om pas in september weer nieuwe plannen te maken. „Toen kort voor de retreat pas drie vrouwen zich hadden aangemeld kreeg ik door dat de timing helemaal verkeerd was geweest en dat ik veel meer tijd had moeten nemen voor de promotie.”

Een groot probleem, omdat zowel de villa als chef-kok al waren vastgelegd. „Ik kon niet meer terug, omdat de deelnemende vrouwen zelfs hun vliegtickets naar Italië al hadden geboekt.”

Een gapend gat in haar begroting

De moed zakte haar in de schoenen. „Ik maakte hoge kosten, terwijl er nauwelijks opbrengsten tegenover stonden. Zelfs mijn eigen vliegticket naar Italië kon ik maar net aan betalen, omdat ik nooit een buffer had opgebouwd,” vertelt Jennifer.

Ze wist niet waar ze in heel korte tijd extra geld vandaan moest halen om de villa en andere alle kosten te betalen. Door alle stress vergat ze bijna waarom ze retreats organiseert, namelijk om vrouwen te helpen hun plezier terug te krijgen. Alles draaide om dat gapende gat in de begroting, waarvoor ze geen oplossing zag.

„Toen ik het echt niet meer wist zag ik nog maar één mogelijkheid, en dat was mijn ouders bellen.” Geen gemakkelijke stap, niet in de laatste plaats omdat haar ouders allebei geen ondernemers zijn. „Zij hebben al vaker hun hart vastgehouden als ik weer eens ondernemersplannen met ze deelde.” Toch raapte ze haar moed bijeen en belde ze op. Om schoorvoetend uit te leggen wat er mis was gegaan, met het verzoek of zij haar misschien konden helpen. „Gelukkig pakten ze dat heel goed op, en vroegen me heel praktisch naar hoeveel ik nodig had.”

Nooit meer zonder buffer

Was ze naïef geweest? „Ik weet best dat het financieel moet kloppen binnen een onderneming, maar dreig mezelf soms voorbij te lopen als ik enthousiast word van nieuwe plannen voor mijn bedrijf,” geeft ze toe. Daarom heeft ze sinds de mislukte retreat een buffer aangelegd. „Ik wilde mijn ouders niet nog eens hoeven bellen om me financieel te steunen. Nu ik weet hoe het mis kan gaan regel ik mijn eigen zaakjes liever goed.”

Jennifer heeft zichzelf aangeleerd om voortaan iets verder vooruit te kijken. „Voor de retreats die ik daarna heb georganiseerd, pakte ik het anders aan. Eerst inventariseren welk moment van het jaar het mijn klanten uitkomt. Pas als er voldoende vraag is, leg ik de locatie vast en laat ik deelnemers hun tickets boeken.

Gecalculeerde risico’s

Ze begeleidt nu groepen vrouwen bij het stellen van grenzen en meer zelfvertrouwen en heeft dat goed op de rit. Ze vertelt: „Vrouwen melden zich nu zelf bij mij aan voor de retreats. Voor de volgende editie in november heb ik zelfs geen landingspagina gebouwd en online nauwelijks gepromoot, toch is er nog maar één plek vrij.” Het toont haar veerkracht en hervonden motivatie, nadat ze een paar jaar terug misschien iets te hard van stapel liep.

Maar als ondernemer begrijpt Jennifer het ook dat je soms eerst moet investeren om weer te kunnen groeien. „Als je bouwt aan iets moois gaan de kosten voor de baten uit. Is je eigen buffer niet groot genoeg? Dan kun je daarvoor financiering aanvragen. Een gezonde manier van ondernemen, waarbij je het zelf goed regelt,” besluit ze.