Onderneming van Michiel Weerts failliet door strenge PFAS-regels

Als hij het allemaal van tevoren geweten had, was hij er nooit, „maar dan ook nooit” aan begonnen. Een dag nadat de rechtbank het faillissement van zijn bedrijf heeft uitgesproken, vertelt de 34-jarige eigenaar Michiel Weerts aan het AD in een verlaten kantine boven de bijna net zo lege bedrijfshal hoe aan zijn droom een eind is gekomen. Hij heeft een flinke pot koffie gezet en gaat er eens goed voor zitten.

Hij vertelt hoe hij in 2006 begon als zzp’er. Gewoon vanuit huis „met een trekker, een kraan en een busje.'' Opritten en tuinen aanleggen bij particulieren. Later kwamen daar grotere klussen bij. De zaken gingen goed, hij richtte Deereke BV op, er kwamen mensen in dienst en Weerts bouwde een eigen bedrijfspand in Gronsveld. Hij wilde groeien. En dat lukte. Het bedrijf groeide uit tot een onderneming gespecialiseerd in grondverzet, transport en verhuur. „Ik kwam om in het werk en al snel had ik elf mensen in dienst.”

Reserves

In 2017 kreeg hij voor het eerst te maken met een opdrachtgever die niet wilde betalen. „Ik had nauwelijks reserves dus ik moest het zelf oplossen, maar het is me toch gelukt om het recht te trekken. Achteraf gezien ben ik misschien niet zakelijk genoeg geweest, ik weet het niet. Of had ik juist meer op mijn gevoel af moeten gaan, want bij deze klant had ik vanaf het begin een slecht gevoel.”

Weerts ging gewoon door. „Maar eind 2018 kreeg ik weer te maken met een opdrachtgever die niet betaalde. De betaaltermijnen zijn trouwens ook echt een probleem. Je mag blij zijn als je binnen negentig dagen je geld hebt. Ondertussen moet ik wel mijn rekeningen betalen. De marges zijn klein, je bent constant aan het voorschieten. Ik probeerde te besparen, de risico’s te beperken. Maar de vooruitzichten waren goed en iedereen had werk. Ik bleef optimistisch.”

Strenger

Van PFAS, de verzamelnaam voor zo’n zesduizend vervuilende stoffen, had Michel Weerts nog nooit gehoord. Tot in 2019. „We hoorden dat de normen voor het verplaatsen van grond wat strenger zouden worden. Daar waren eigenlijk nooit problemen mee, dus denk je dat het allemaal wel mee zal vallen. De nieuwe regels zouden op 1 oktober ingaan. Tot die tijd moesten we melden als we grond wilden verplaatsen. Dan werd er gecontroleerd volgens bestaande bodemkwaliteitskaarten en kregen we binnen vijf dagen het grondrapport.”

Op 1 oktober werd alles anders. „De bodemkwaliteitskaarten gingen de prullenbak in. Een rapport op laten stellen kostte nu geen 1.100 euro meer maar 2.000, er moest immers extra op PFAS worden gecontroleerd. Wilden we die grond elders storten, dan moest daar ook weer onderzoek gedaan worden en dus was je nog eens 2000 euro kwijt. Bovendien duurde die procedure geen vijf dagen meer maar zes tot acht weken. Dat kon toch niet waar zijn. Grond die op 28 september nog schoon was, was nu opeens vervuild.”

Vrachtwagens

De nieuwe PFAS-regels legden veel werkzaamheden bij Deereke stil. Daar zat hij dan begin oktober, met bijna al het personeel werkloos in de kantine. Van de vier vrachtwagens stonden er drie stil. „We moesten op zoek naar alternatieven. Maar ja, dat doet iedereen. Toch raakte ik niet meteen in paniek. De overheid beloofde de normen voor PFAS te versoepelen. Dan zal het toch wel beter worden, dacht ik. Maar eind oktober liep het nog steeds niet. En eind november ook niet. Wacht tot volgend jaar, kreeg ik te horen. En ik dacht alleen maar: ja, maar dan gebeurt er ook in december helemaal niets.”

Hij heeft er wakker van gelegen, gepiekerd over wat anders zou moeten, eindeloos met zijn vrouw overlegd en uiteindelijk de knoop doorgehakt. „Ik ga hiermee stoppen, het faillissement aanvragen. De ambitie was weg. Ik zat steeds vaker alleen maar op kantoor om brandjes te blussen. Het personeel zag natuurlijk ook dat het niet goed ging. Een deel is uit zichzelf vertrokken. In totaal verliezen elf mensen hun baan. Dat is niet leuk, nee.”

Ambities

De ambities voor een groot bedrijf zijn verdampt, zegt hij. „Weet je, ik miste ook de kraan. En de lol die we rond 2013, 2014, toen we nog kleiner waren, met elkaar hadden. Als PFAS niet was gekomen, hadden we waarschijnlijk ook even op de centen moeten letten, maar zouden we, wellicht met iets minder personeel, toch door kunnen gaan.”

Bedrijven die zeggen dat ze geen last van de PFAS hebben, gelooft hij niet. „Dat is echt onmogelijk. Ze voelen het allemaal. Voor ons was het de druppel. Omdat ik een klein bedrijf heb dat simpelweg geen tonnen aan reserves had.”

Nu het besluit genomen is, voelt Weerts ook opluchting. „Ik had natuurlijk nog wel door kunnen gaan, maar dan zou ik onder de kostprijs moeten werken. Wie houd je dan voor de gek?”

Mensenkennis

Hij voert nu overleg met de curator. „Ik kijk of het misschien mogelijk is om met een paar werknemers op een of andere manier door te gaan. Maar het wordt nooit meer zoals het vorig jaar rond deze tijd was, voor de strenge PFAS-norm. Ik heb natuurlijk wel heel veel geleerd de afgelopen jaren. En vooral heel veel mensenkennis opgedaan.”

Hoe ziet hij dan zijn toekomst? „Misschien ga ik wel weer gewoon tuinen en opritten bij particulieren aanleggen. Zoals ik ooit begonnen ben.”