Hoe twee studenten pure koeienpoep in 'Schijtzakken' verkopen

Benjamin Zuidbroek (20) is boerenzoon uit Stolwijk en kijkt al jaren toe hoe zijn vader hoge kosten moet betalen voor het afvoeren van mest. Zijn vriend Ard-Jan Hoogland (21) daarentegen werkt in de tuinbranche en ziet de ene na de andere zak met kunstmest verkocht worden. Raar, want er is een mestoverschot in Nederland.

,,We studeren bedrijfskunde op de Christelijke Hogeschool Ede en stonden voor de keuze een stage af te leggen óf een eigen bedrijf te starten. Dat werd het laatste”, vertelt Benjamin, terwijl hij over het boerenbedrijf van zijn vader loopt, tegen het AD. ,,Wij kennen elkaar al acht jaar. Tijdens bieravonden hebben wij onze ideeën op een viltje geschreven.”

Eén concept springt erbovenuit: de schijtzak. ,,Omdat dit écht een oplossing kan zijn voor het mestprobleem. Dat geldt trouwens ook voor de al bestaande koemestkorrels. Die chemisch geproduceerde kunstmest is niet goed voor de bodem. Wormen en mieren gaan dood en het wordt bovendien milieuonvriendelijk geproduceerd. Aan ons product wordt helemaal niets toegevoegd.”

De naam van het product is dan ook lekker ‘zoals het is’. Ard-Jan: ,,Het is niets meer of minder dan schijt in een zak: schijtzak dus. Dat is pakkender en blijft beter hangen dan bijvoorbeeld mestzak.” Toch heeft de naam ook voor stront aan de knikker gezorgd. Zo werden ze al een paar keer van Facebook verbannen omdat het medium dacht dat de heren andere plannen hadden met de naam. ,,Ook leveranciers vertrouwen ons niet in één keer”, lacht Benjamin, die samen met zijn vriend mogelijk commercieel succes in handen heeft.

Mest verwerken tot iets waardevols

De boer bespaart fors, terwijl klanten op een ecologische, circulaire en goedkope manier goede mest hebben. ,,Het is leuk om een boterham te verdienen, maar al helemaal om impact te kunnen maken op de wereld”, zegt de boerenzoon, die 9,95 vraagt per zak. Voor kunstmest betaal je al snel meer dan twintig euro.

,,In Den Haag hebben ze al zoveel uren vergaderd over het maatschappelijke probleem van mestoverschot. Maar met praten gebeurt er niets. Uiteindelijk zijn het ondernemers die het moeten oplossen. Wíj hebben nu al 10.000 kilo mest verwerkt en daarmee waardeloos in waardevol veranderd. Er zijn al klanten in alle uithoeken van Nederland geweest: Limburg, Zeeland, Groningen en Medemblik.”

Het gaat binnen twee maanden al zo goed, dat de mest ook bij andere boeren gehaald moet worden. Dat halen de heren zelf op in een trekker met aanhangwagen. Het ene moment zitten ze in hun witte overhemd, het andere moment staan ze in hun overall.

De twee brengen zelf nog rond

,,De koeienpoep wordt opgeslagen in de gierput, een mestscheider perst de natte fractie eruit. Daar komt een droge stof uit die makkelijk is te strooien. Dat doen wij vervolgens handmatig in onze 20-literzakken.” Daarvan werden er meteen 14.000 besteld en bedrukt. Om maar even mee te beginnen. ,,We hebben een enorme ambitie”, geven ze toe. Nu brengen ze hun product vaak zelf rond. Hun auto zit dan helemaal volgestampt met de schijtzakken. Je zou zeggen: gooi dat raampje maar open. ,,De stank valt hartstikke mee, omdat het dus een droge stof is. Het is niet vloeibaar maar lijkt op droge grond.”

Dirk Goijert, docent op de Christelijke Hogeschool Ede (CHE), is maar wat trots op zijn leerlingen. ,,Wat ik mooi vind aan dit project, is dat ze van een maatschappelijk probleem een kans maken.” Zo zien Benjamin en Ard-Jan dat zelf ook: ,,Wij geloven hierin en hopen zoveel mogelijk impact te kunnen maken. Misschien doen wij dit volgend jaar wel twintig keer zo groot.”