Dragons’ Den-investeerder Michel Perridon: ‘Losers hebben een excuus en winnaars hebben een plan’

Eén keer in zijn leven reed Michel Perridon 350 kilometer per uur. Hij zat met ‘klamme handjes aan het stuur’. De ondernemer bezit meerdere bolides; een Rolls Royce voor de deur en vijf Bugatti’s. ,,De auto is het verlengstuk van het ego.’’ Hij zegt het met een glimlach. Die sportwagens kunnen harder dan 400 kilometer per uur. Op de Duitse Autobahn probeerde hij die snelheid te halen. ,,Het was top. Die wegligging. Best wel spectaculair.’’

Perridon neemt niet graag risico’s, zegt hij even later. Zo ontspint zich met het AD een interview met de bekende multimiljonair die het ene moment bloedserieus is en het volgende vol zelfspot. Halverwege verklaart hij hoe dat zit. Zijn ego is groot, zegt hij. Dat moet ook. ,,Noem eens succesvolle mensen zonder groot ego? Mark Rutte, Elon Musk, Joop van den Ende, John de Mol, allemaal hebben ze een groot ego.’’ Maar het mag niet te groot worden. ,,Ik heb mensen om me heen nodig die tegenspraak geven. Die zeggen ‘Joh, Perridon, doe effe normaal.’ Lekker direct, echt Rotterdams.’’

Zijn initialen MP staan in goud op het toegangshek van de buitenplaats Welgelegen aan de statige Parklaan in Rotterdam. Een bordje waarschuwt voor de loslopende pauwen. De witte villa is anderhalve eeuw geleden gebouwd door de havenbaronnenfamilie Van Ommeren. Klinkende Rotterdamse ondernemers namen hier hun intrek; koopman en bankier Van Hoboken, snoepindustrieel Jamin en nu Michel Perridon (58). In de decennia ertussen was het een kantoor van Rijkswaterstaat, maar daar wil hij liever geen woorden aan vuil maken omdat die volgens hem schandalig met het historische pand is omgegaan. ,,Hier hing een systeemplafond.’’ Hij wijst naar gipsen sierlijsten hoog boven hem in de bibliotheek.

De open haard brandt. Voor de ramen staan glas-in-loodtaferelen uit Rotterdam. In eentje zit een kogelgat, een tastbare herinnering aan de Tweede Wereldoorlog. In de kasten staan en liggen boeken over Bugatti’s en de vorige bewoners van Welgelegen. Een vitrine bevat Duitse legerpetten. ,,Een herinnering aan een nare periode”, legt Perridon uit, want de nazi’s zaten tijdens de bezettingstijd in deze villa.

Aan Rijkswaterstaat herinnert niets meer. Bij het weghalen van het overheidsinterieur kwamen stukjes van de vroegere grandeur weer tevoorschijn: ,,Daar in het hoekje boven de boekenkast vond ik nog een oud fragment van het historische plafond. Op basis daarvan is die helemaal hersteld.’’

De renovatie van het vervallen monument duurde vierenhalf jaar en kostte vele miljoenen. Hij wil ‘een van de mooiste plekjes van Rotterdam’ weer teruggeven aan de stad, maar niet meteen. ,,Het is voorlopig nog even mijn plekje.’’

Michel Perridon is een van de opvallendste zakenlieden van Rotterdam. Het grote publiek kent hem van Dragons’ Den, waarbij hij als investeerder jonge ondernemers op weg helpt. ,,Een feestje’’, noemt hij zijn deelname aan het televisieprogramma. ,,Een van de leukste dingen die ik ooit heb gedaan.’’ Hij heeft het over de 2 miljoen euro die hij samen met medepanellid Pieter Schoen steekt in een slaaprobot. ,,Een kussen dat mee-ademt. Daar ben ik van onder de indruk.’’ Behalve geld krijgen de uitvinders steun van de Dragons op het zakelijk vlak. ,,We begeleiden ze. Het begint eigenlijk pas na afloop van de uitzending. We nemen de boeken door. Klopt hun verhaal? We schrijven mee aan het bedrijfsplan.’’

Hij hoopt dat het televisieprogramma inspireert. Zijn boodschap: met een goed plan en doorzettingsvermogen kun je het ver schoppen. Bij het vertrek van zijn buitenplaats geeft Perridon iedere bezoeker van Welgelegen een Delfts blauwe tegel mee met daarop zijn motto geschilderd: ‘Losers hebben een excuus en winnaars hebben een plan.’

Hoe 'klik-klikklik-klik' zijn zo succesvolle joystick werd

Zelf bedacht hij begin jaren '80, tijdens de hoogtijdagen van arcadehallen, dat een joystick van een spelcomputer thuis net zo moest klikken als bij die grote videogamekasten. ,,Buitenshuis spelen was spannend, terwijl het thuis minder leuk was. Met zo’n grotere joystick als in de arcadehal die dezelfde eigenschappen had, haalden we dat gevoel naar de huiskamer.’’ Hij doet alsof hij een pookje beet pakt en heen en weer beweegt: ,,Klik-klikklik-klik. Dan heb je dezelfde beleving.’’ Zat hij als 21-jarige in het vliegtuig naar Hongkong met die joystick op schoot om de Chinezen uit te leggen hoe hij dat apparaat gemaakt wilde hebben. Met die joystick legde hij de basis voor wat de elektronica-onderneming Trust zou worden.

Drie jaar geleden verkocht hij Trust voor een nooit bekendgemaakt bedrag. Sindsdien heeft hij zijn handen vrij voor ‘leuke dingen’. Zakenblad Quote schat Perridons vermogen op 375 miljoen euro. Behalve investeerder is hij ook actief in het vastgoed. Zo kocht hij vorig jaar nog, midden in coronatijd, winkelpanden in Rotterdam op de Lijnbaan en de Karel Doormanstraat.

,,Anticyclisch investeren, heet dat. Je moet kopen als het bloed door de straten loopt.’’ Als corona voorbij is, zullen de mensen weer naar de stad gaan, voor de horeca en specifieke winkels. ,,We kijken nu in het buitenland naar succesvolle winkelconcepten om hiernaartoe te halen. Retail blijft altijd, food en gezelligheid ook. De stad in voor een dagje uit.’’

Op de Lijnbaan moet je zuinig zijn, zegt hij. ,,Dat is typisch naoorlogse architectuur.’’ Hij vertelt hoe in het platgebombardeerde Rotterdam de eerste autovrije winkelpromenade van de wereld verrees. ,,Na de Tweede Wereldoorlog is een geweldige stad gebouwd. Rotterdam moet die geschiedenis koesteren. Zo stom dat Museum Rotterdam is gesloten.’’

Volgens hem kunnen we in deze coronatijd een voorbeeld nemen aan de veerkracht van Rotterdam na het bombardement: ,,In plaats van klagen, moeten we hier onze zegeningen tellen. Zelfs nu staat Nederland er nog geweldig voor. Kijk naar Spanje, Italië en Portugal; daar krijgen horecaondernemers die dicht moeten helemaal niets.’’

Keukentafel

Perridon omschrijft zichzelf als een rasechte Rotterdammer. Hij komt uit een ‘handelsfamilie’ uit Hillegersberg, hij is de oudste van drie broers en een zus. Zijn vader deed in elektronica, overschotten bij importeurs opkopen en die weer verkopen. ,,Aan de keukentafel gingen de gesprekken over handel. Over partijen computers in het ene land waarnaar vraag was in het andere.’’ Zoon Michel handelde mee. Na de middelbare detailhandelschool ging hij naar een kostschool in het Zwitserse Montreux. Hij leerde er zijn talen, Frans en Duits. Volgens hem essentieel voor het internationaal zakendoen. Kort daarna neemt hij de zaak van zijn vader over. ,,Ik vind het heel erg dat mijn vader dit niet meer kan meemaken.’’

Perridon senior overleed vijftien jaar geleden. Op de Kleiweg kwam hij met z’n fietsband in de tramrails, viel met zijn hoofd op de stenen en toen was het gebeurd. Korte pauze: ,,Ik had hem dit zo graag laten zien.’’

Familie is belangrijk voor Perridon. Het is de familie die hem die zo belangrijke tegenspraak geeft. ,,Die zeggen je de waarheid.’’ Zoon Don en dochter Lizzy zijn ook allebei ondernemer, maar gaan volgens vader hun eigen weg. Don assisteert hem op dit moment wel met het ontwikkelen van het vastgoed, zegt hij. Lizzy heeft een eigen kledingmerk en is met 117.000 volgers op Instagram een mediapersoonlijkheid op zichzelf. Wanneer hij tegengas krijgt? Als hij ergens met zijn grote mond te lawaaiig is geweest.

Stress

Hij heeft wel de deksel op de neus gehad, zegt Perridon. Als jonge dertiger. Het was hem na de introductie van de klikkende joystick voor de wind gegaan en hij had zijn vader uitgekocht, maar na een paar jaar op eigen benen begon de zaak minder te draaien. ,,Ik moest een bedrijf met 150 man personeel vernieuwen en reorganiseren.’’ Van een handelshuis naar een elektronicawinkel met een eigen merk: Trust. ,,Dat gaf stress.’’ Lange dagen, gevolgd door slapeloze nachten. Korte stilte: ,,Je wordt daar sterker van.’’

Na die weken van gas geven, stapte hij in de auto. ,,Om even echt gas te geven.’’ Een Porsche 911 was dat toentertijd.

,,Ik betaal altijd keurig belasting, hè.’’ Opeens komt hij fel uit de hoek. Perridon heeft tot dan toe met een zachte stem gepraat. Ontspannen achterover leunend. Hij drukt zich uit in korte zinnen en rijgt moeiteloos de ene na de andere oneliner aan elkaar. Van ‘de vent maakt de tent’ tot ‘over politiek, geloof en voetbal moet je niet lullen, want daar krijg je altijd bonje van’. Maar plots is hij doodernstig omdat hij het te veel over het uiterlijk vertoon vindt gaan.

Belasting

,,Mijn hele leven woon ik in Rotterdam. Geen moment heb ik overwogen naar België te verhuizen omdat het fiscaal aantrekkelijker is. Ik vind het niet leuk om belasting te betalen, maar ik vind wel dat je als ondernemer een sociale verantwoordelijkheid hebt.’’ Ooit schonk hij 75.000 euro voor de bouw van een bassin in Kenia. ,,Toen ik ging navragen hoe het daar ging - dat doe ik altijd - bleken ze het als zwembad te gebruiken en was het het niet meer voor drinkwater. Voortaan geef ik het liever uit aan mijn eigen volk. Dichter bij huis is het ook nodig. We leven in een welvarend land, maar dat wil niet zeggen dat iedereen het goed heeft. Een op de negen kinderen in Rotterdam gaat zonder ontbijt naar school.’’

Perridon rijdt doodzieke kinderen rond in z’n Bugatti’s om ze een mooie dag te bezorgen en met zijn eigen Leef je uit! Foundation organiseert hij uitjes voor eenzame ouderen. ,,Uit dankbaarheid, omdat zij Rotterdam hebben opgebouwd.’’ Juist in coronatijd wil hij veel voor deze groep betekenen, zegt hij, maar daar komt minder van terecht dan hij zou willen. Uitjes kunnen niet, dus nu verzorgt de stichting concerten in de tuinen van seniorencomplexen en schenkt hij paaspaketten aan mensen die helemaal niemand zien. Van de 4000 hebben er nog maar 1500 een bestemming, omdat degenen die ze nodig hebben niet in beeld zijn. Perridon baalt daarvan. ,,Het is gewoon waardeloos.’’

Soms leest hij berichtjes in de krant over mensen die zijn hulp kunnen gebruiken en dan neemt hij contact op. ,,Niet zo grootschalig als familie Van der Vorm.’’ Die bestrijdt via de stichtingen De Verre Bergen en Droom en Daad met allerlei maatschappelijke programma’s de armoede in de stad. ,,Ik ben geen multimiljardair zoals Van der Vorm, ik ben een arme miljonair.’’ Glimlach: ,,En doe het op mijn eigen manier.’’

‘Feyenoord is niet te managen’

Even wilde hij, na jaren van sponsorlol in de Formule 1, zijn geld en invloed aanwenden bij Feyenoord. Snel hield hij dat voor gezien. Dat is alweer meer dan tien jaar geleden en sindsdien houdt hij zich zakelijk afzijdig van zijn geliefde voetbalclub. ,,Feyenoord is groter dan alles en daardoor niet te managen. Ondertussen gaat het niet goed. Wanneer liepen hier nu iconische voetballers rond? Zoals Van Hanegem en Cruijff. Ja, Dirk Kuyt was een icoon.’’

Hij is voorstander van een nieuw, groter Feyenoordstadion omdat dit volgens hem de enige manier is om de club weer prijzen te laten pakken. Hij vindt zelfs dat de vier profclubs in de Rotterdamse regio zouden moeten fuseren omdat ze elkaar nu commercieel kannibaliseren. ,,Waar in Nederland zie je zoveel clubs dichtbij elkaar? Feyenoord, Sparta, Excelsior en ook Dordrecht. Dat is te veel. Maar dan kijk ik er zakelijk naar. Gaat niet gebeuren, want voetbal is emotie.’’

Perridons nalatenschap aan de stad is nu buitenplaats Welgelegen. Hij houdt er kantoor, wonen doet hij in z’n huis in Hillegersberg. Tijdens de rondleiding door de neo-classicistische villa schakelt hij moeiteloos van de gastric bypass die hij pas heeft ondergaan en hem 35 kilo lichter heeft gemaakt naar een imposante klok. ,,Dit is een echt Rotterdams staand horloge uit 1850.’’ Die zijn bijna niet te vinden, zegt hij. Gewoonweg omdat na het bombardement geen herenhuizen meer in de stad waren met de voor deze gevaartes benodigde hoge plafonds.

Foto hieronder: Villa Welgelegen met rechts het beeld Charging Bull.

Hij heeft hem gekocht bij een bevriende antiekhandelaar, zoals hij vrijwel het hele interieur bij elkaar moest zoeken. ,,De verwarming komt uit België.’’ Alles is volgens hem authentiek. ,,De kleuren van de plafondschildering zijn historisch. Dat heb ik laten uitzoeken. Fijn om er iets moois van te maken.’’ De renovatie is bijna af. Alleen rond het koetshuis staan nog steigers. Hier komt het automuseum van Perridon, met z’n Bugatti’s en zijn collectie klassieke wagens.

Enkele maanden geleden plaatste hij in de tuin het standbeeld Charging Bull, van dezelfde kunstenaar Arturo di Modica die de beroemde stieren bij Wallstreet in New York en het Beursplein in Amsterdam maakte. Volgens Perridon komt het in Nederland niet vaak voor ‘dat zo’n imposant en belangrijk beeld bij een privaat persoon wordt geplaatst’.

Aan de andere kant van het hek komt voor voorbijgangers een beschrijving van de sculptuur. Dichterbij mogen ze niet komen. Nog niet. Het is nu nog van Perridon. ,,En ik ben van plan nog heel lang te blijven.’’