Thomas (24) heeft geen diploma, wel een eigen bedrijf met 70 man personeel

Kom bij Thomas Kolmans (24) niet aanzetten met alleen maar verhalen over succesvolle, jonge ondernemers. Ondernemers die in portretten vertellen wat voor een feest het is om eenstartup te leiden. ,,Het is vaak ook gewoon hard werken. Alle problemen komen bij jou terecht en jij moet er dan ook nog even voor zorgen dat iedereen gewoon salaris krijgt. Dat is soms gewoon ruk'', aldus de Tilburger in het AD.

Iedereen, dat zijn in dit geval de zeventig man die in dienst zijn van zijn bedrijf No Name, deels in Nederland, deels in Pakistan. Het bedrijf doet namelijk aan outsourcing: het uitbesteden van bedrijfsactiviteiten aan andere landen, waar de lonen goedkoper zijn.

Van eigen bedrijf wordt Thomas ook wel onrustig

Hij vindt het werk ook leuk. Maar van zo'n eigen bedrijf wordt Kolmans ook wel onrustig, ligt hij wel eens wakker. Dat is niet erg: als er iets terugkomt in zijn hele levensverhaal, dan is het wel de boodschap dat het ook niet te comfortabel moet worden. Dit komt terug in zijn opmerkelijke schoolcarrière, zijn rechtlijnigheid, de moeite die hij heeft met regels en bureaucratie, met het feit dat dingen soms gewoon zijn zoals ze zijn. De rauwe randjes van zijn hoogbegaafdheid, al zal hij dat woord zelf niet noemen.

Kolmans groeide op in de Tilburgse wijk Armhoefse Akkers. Vanaf een jaar of 10 komt hij via een familievriend in de wereld van het kajakken terecht. De rivieren en watervallen werden door de jaren heen steeds wat wilder. ,,En al snel dacht ik: dit is wat ik wil. Het varen, het reizen, de hele levensstijl: dat was wel mijn droom.”

Gedoe of strafwerk op middelbare school

Maar eerst de middelbare school doorlopen, door Kolmans steevast een ‘leerfabriek’ genoemd. ,,Ik deed havo op het Willem II-college. Ik maakte er een truc van om nooit mijn boeken mee naar huis te nemen. Huiswerk deed ik niet aan. Een proefwerk oefende ik letterlijk op de gang naar het lokaal, op weg naar mijn toets.” Een deel van de schoolboeken bleef altijd in het plastic.

En ja, dat leverde hem ook wel eens gedoe of strafwerk op, maar ook daar bedacht Kolmans iets op. ,,Het strafwerk was netto minder werk dan huiswerk. Dus begon ik tijdens de les gewoon vast aan het strafwerk; was ik alsnog eerder klaar. Toen kreeg ik natuurlijk al snel te horen dat dat ook niet de bedoeling was.” Ondertussen begon hij ook al aan een eigen programmeerbedrijfje.

Highschool met kajaklessen

Toen Kolmans in een tijdschrift een advertentie zag voor een Amerikaanse highschool mét kajaklessen, ging er een wereld voor hem open. ,,Ik dacht echt: dat kan dus ook. Die droom ben ik gaan najagen, al dacht iedereen in het begin dat ik gek was. Ik had een ton per jaar nodig, dus ik ben helemaal gaan uitpluizen hoe het zat met Amerikaanse studiebeurzen. Elke pauze stapte ik bij de docent binnen om te vragen hoe het met mijn aanvragen bij onder meer leerplicht zat. Elke keer vragen of alles al rond was.”

Uiteindelijk zat Kolmans op zijn zestiende in het vliegtuig, op weg naar die reizende school in de VS, Canada en Mexico. ,,Ik zat letterlijk mijn tanden los te bijten van de zenuwen op de weg ernaar toe. Maar het was het beste jaar van mijn leven. Elke ochtend les en daarna varen met de wereldtop. Ik was qua school nog steeds een luie donder, maar ik heb daar ontzettend veel gedaan.”

Inmiddels had hij ook al een EK meegemaakt en stort hij zich moeiteloos van hoge watervallen naar beneden. Of nou ja, moeiteloos? Kolmans brak wel een keer zijn rug. ,,Ik vind werken met het water mooi. Je kunt je laten meevoeren met die brute natuurkracht, waar je mee moet samenwerken. Maar elke fout wordt ook genadeloos afgestraft. Het is ook niet dat ik niet bang meer ben in de boot als ik een hoge waterval af moet. Je leert vooral met de spanning omgaan. Het moet niet makkelijk of comfortabel worden.”

‘Ik doe dingen anders’

Kajakken was het beste jaar van zijn leven, maar een baan is het niet. Bijna niemand kan er van rondkomen, vertelt Kolmans. Bij zijn terugkeer valt hij direct weer in de kaders waar hij niet mee om kon gaan. ,,Mijn Amerikaanse diploma werd in Nederland niet erkend als startkwalificatie, en daarom kreeg ik direct weer brieven van leerplicht. Maar terug naar school wilde ik niet. Ik kreeg geen diploma vanwege de talen: ik had geen Engels, Spaans of Duits op het juiste niveau. Volgens de regels althans: ik kwam uit Amerika en sprak academisch Engels, mijn moeder komt uit Zwitserland, dus ik ben half Duits. Maar het werd niet erkend."

Kom daar bij Kolmans niet mee aanzetten, die gaat zoeken en graven. Waarom is dit? Kan ik er iets mee? Bij zijn zoektocht stuit hij op een maas in de wet. Naast een diploma van het vmbo, havo of vwo geldt ook ‘geaccepteerd zijn bij een universiteit of HBO-instelling’ als startkwalificatie. Dus schreef hij zich in voor de Erasmus Universiteit en voor Fontys Hogeschool, in de hoop op toelating. ,,Bij beide werd ik uiteindelijk aangenomen. Toen heb ik Fontys laten weten dat ik naar Erasmus ging, en andersom. Maar daarmee was mijn startkwalificatie wel binnen.”

Zo verlaat Kolmans zonder diploma zijn school, en hij is officieel een uitvaller. Vorig jaar sprak Kolmans daar nog over op een bijeenkomst over hoogbegaafden die het niet redden in het onderwijssysteem. Die niet mee kunnen met de regels en de structuren van zo'n ‘leerfabriek’. ‘Ik doe dingen anders', zei hij daar toen zelf over.

Geen vast contract

Via de gemeente komt Kolmans uiteindelijk terecht bij een groot Tilburgs IT-bedrijf, waar hij al snel volop mee draait. Dat duurt twee jaar, tot hij aan een vast contract moet. ,,Toen dacht ik: dat ga ik niet doen. De meeste mensen worden daar misschien blij van, ik wil geen vastigheid. Dan ben ik alleen maar bang dat dat mij minder scherp maakt. Ik wil daar niet inzitten.”

Uiteindelijk begint hij dus zijn eigen bedrijf in outsourcing, No Name. Een branche met een niet al te goede naam, erkent Kolmans direct. ,,Voor mij was dat ook een beetje een frustratiepuntje. Ook bij outsourcing wil je dat er iemand meekijkt en denkt, maar in India of Pakistan doen ze vaak precies wat je zegt. Vergelijk het met het laten maken van een flyer: je geeft door wanneer het feestje is, wat het kost en waar, en dan krijg je een flyer terug met precies dat erop. Maar je wilt dat iemand ook nog eens meekijkt, helpt om er iets echt moois van te maken. Dat is voor IT niet anders.”

Eigen ideeën zijn belangrijk

Inmiddels werken er bij No Name rond de 65 Pakistanen bij hun kantoor in Lahore. ,,We noemen ze ook consultants, omdat ze mee moeten denken. Omdat we eigen ideeën belangrijk vinden.” In Nederland werken ook nog een paar medewerkers. Elke euro winst gaat nu nog naar de groei van het bedrijf.

Over vier á vijf jaar? Misschien wel duizend man in dienst. ,,Maar dan is het niet meer mijn bedrijf", zegt hij er direct bij. Dan wil hij er niet meer in werken. Dan worden het weer te veel regels, te veel kaders. Te comfortabel, dat misschien ook wel. Maar wat dan?

,,Een restaurantje in Zwitserland, dat lijkt mij misschien ook nog wel wat.”