Koningin van de leesbrillen Loes Brussen verovert de wereld met 'Frank and Lucie'

Leesbrillen zijn vaak stuitend lelijk. Je koopt zo’n plastic dingetje voor een paar euro bij Action, Hema of Kruidvat en gooit hem dan liefdeloos in een laatje. De Nederlandse consument koopt jaarlijks miljoenen van die brilletjes merendeel via retailketens. Het is een soort ‘wegwerpellende’ geworden als in een gemiddeld huishouden zo’n vijf van die brilletjes rondtrekken van keuken naar slaapkamer. En als Loes Brussen ergens een gruwelijke hekel aan heeft, is het achteloos met brillen omgaan. Het woord wegwerpellende komt dan ook rechtstreeks uit haar mond: een bril is mode en dat gaat zeker op voor Frank and Lucie.

In de wereld van de brillen is Loes een naam. Ze noemt zichzelf gedurende het interview een paar keer: ‘ik ben eigenlijk een soort bril’. Ze heeft recht van spreken. Haar uitgeverij LT Media in Arnhem geeft al tientallen jaren het vakblad voor de opticiens, Eyeline, uit. ,,Na mijn studie Nederlands in Nijmegen ben ik in de vakbladjournalistiek verzeild geraakt. Samen met een zakenpartner startte ik in 1991 de uitgeverij en geef sinds die tijd een magazine voor opticiens uit. Inmiddels sta ik op afstand, maar weet wel heel goed hoe de brillenwereld in elkaar steekt.”

Internationale brillenbeurs in Milaan

De leesbril is voor man en vrouw boven de veertig jaar een klein taboe. Er komt een krasje in het zorgvuldig opgebouwde imago van ‘altijd maar jong en bij de tijd blijven’. Bij Loes was dat niet anders. Op een gegeven moment werd lezen toch iets ingewikkelder en leek een leesbril op zijn plaats. Ze worstelde niet alleen met de lelijkheid van die brilletjes, maar ze had ook geen zin om naar de opticien te gaan voor een oogmeting. ,,Door zo’n meting word je naar mijn gevoel ‘patiënt gemaakt’. Je krijgt dan een bril in doosje met doekje. Een leesbril geeft op die manier aan dat je tot het slag bejaarden bent gaan behoren. Daarom stellen mensen het uit.”

Het gesprek over het ontstaan van Frank and Lucie voert ze net nadat ze is teruggekomen van Mido, de jaarlijkse internationale brillenbeurs in Milaan. Door haar werk zwerft ze de wereld over, zo ook een kleine vijftien jaar geleden. Ze was toen midden veertig. ,,Ik moest dus toen aan die leesbril en was net voor zakenreis in New York en kwam in een speciale winkel waar ze gave leesbrillen verkochten. Dat had ik in Nederland nog niet gezien. Weer terug zei ik tegen mijn compagnon van de uitgeverij: zullen wij een webshop starten in leesbrillen. Het werd Mijnleesbril.nl en we haalden allemaal leuke merken uit de hele wereld naar Nederland.”

Het levensverhaal van Frank en Lucie verzonnen

Ze had dus eindelijk een leuke leesbril, stond niet in het computersysteem van een opticien en een eigen leesbrillenwebshop. Klaar is Kees zou je zeggen. Maar het ondernemersbloed van Loes stroomde waar het niet gaan kon. Waarom niet een eigen leesbrillenmerk op de markt brengen, en de ambitie uitspreken daarmee de grootste ter wereld te willen worden?

Bescheidenheid op het zakenvlak komt in het vocabulaire van Loes niet voor. Tijdens het gesprek spat de gedrevenheid ervan af. ,,Ik ben een merk gaan ontwikkelen en heb daar het verzonnen levensverhaal van Frank en Lucie bij geschreven. Mijn drijfveer hiervoor ving ik in care, candy, celebration en confidence. Rond die vier c’s ben ik een love brand gaan bouwen. Als je dan toch aan de leesbril gaat, dan kun je maar beter een Frank and Lucie nemen, want dat zijn te gekke brillen, dat was vijf jaar geleden mijn droom om dat te realiseren.”

'Bij storytelling ben ik dichtbij mijzelf gebleven'

,,De naam Frank and Lucie is in meerder talen te begrijpen. Je personifieert meteen de doelgroep. In mijn storytelling richt ik mij op de veertigplusser die voor het eerst aan de leesbril moet en niet de stap naar de opticien wil maken. Toen ik het verhaal rond Frank and Lucie bedacht, ben ik wel vanuit mijzelf vertrokken. Ik heb dat leven al meegemaakt, dus ervaringsdeskundig. Door mijn schrijfervaring en vertrekpunt Loes, dus dicht bij mijzelf blijven, is zo’n verhaal veel makkelijker te vertellen. Je moet niet iets gaan verzinnen waar jezelf helemaal niet bij aansluit. En die Frank? Die bestaat eigenlijk niet, die past mooi in het verhaal.”

De groei wordt gefinancierd uit de eigen cashflow

Vijf jaar na de start zijn de lees- en inmiddels ook zonnebrillen in zestien landen te verkrijgen in onder andere optiekzaken, boekenwinkels, conceptstores, modezaken en schoonheidssalons. Tot op de dag van vandaag houdt Loes potentiële investeerders (nog) buiten de deur. Ze vertelt dat alles wordt gefinancierd uit de cashflow en eigen geld.

,,Ik heb veel geld in mijn voorraad en in communicatie gestoken. Het betekent wel dat er creativiteit wordt gevraagd voor de bedrijfsvoering. Gaan we wel of niet op een beurs staan, wel of niet adverteren in de Linda. of een extra model uitbrengen of doen we dat in het najaar? En, en, en is niet aan de orde. Dat maakt dat we goed nadenken waar we mee bezig zijn en waar we naartoe gaan.”

Waarom geen externe financiering?

,,Ik wil blijven wie ik ben, dat is overigens ook mijn boodschap aan andere ondernemers. In korte termijn geld verdienen is niet mijn doelstelling, anders had ik allang die investeerder in huis gehaald. Laat je niet meesleuren, blijf bij je uitgangspunten. Als ik sneller wil groeien zal ik ooit wel vreemd kapitaal moeten gaan aantrekken. Ik heb de afgelopen twee jaar met investeerders rond de tafel gezeten, maar geen had dezelfde passie als ik. Misschien zou die externe financier wel een vrouw moeten zijn, zou heel leuk zijn.”

In een interview had collega-ondernemer Elske Doets het onlangs over de kloof tussen senioren en de jonge generatie werkers, waarbij ze de 80-jarige opticien Ben Akkerman (Eyeclusive) aanhaalt. Jij bent 63 en al ruim 30 jaar ondernemer. Je pakt nog lekker door. Hoe kijk jij daarnaar?

,,Mijn zoon Jelle van 28, ook ondernemer, verhuurt zich aan mijn bedrijf – The Reading Company, de eigenaar van het merk Frank and Lucie. Hij is niet van het chillen, maar van keihard werken, net als ik. Jelle is een uitzondering op wat ik bij veel jongeren zie. Zij willen andere dingen doen dan alleen werken, dat kan je heel gezond noemen. Bijvoorbeeld 28 uur per week werken, omdat ze ook nog een beetje tijd voor zichzelf willen hebben. Daar heb ik wel erg aan moeten wennen. Maar als je met zijn allen een gedeelde passie hebt, dan valt de leeftijdgrens weg en kun je alleen maar van elkaar leren.”