Waarom deze supermarktmanager iedere kandidaat aanneemt

Een welkomstgesprek in plaats van een sollicitatiegesprek. Werkzoekenden schrikken nog wel eens als ze bij de supermarkt aan de Schiedamseweg in Delfshaven komen voor een baan. Terwijl zij zich opmaken voor een spannend gesprek, is Slabbekoorns openingszin: ‘Welkom, je bent aangenomen’.

Het Rotterdamse supermarktfiliaal doet als een van de weinige bedrijven in onze regio aan open hiring, zo vertelt hij tegen het AD. Slabbekoorn (37) begon er zeven jaar geleden mee toen hij herstelde van een hersenkneuzing, opgelopen tijdens een gewelddadige winkeldiefstal. Hij werd milder, ging anders tegen zaken aankijken.

Blauw haar, scheuren in de broek of kauwgom tijdens het gesprek? Dáár is de deur

Zijn eigen personeelsbeleid bijvoorbeeld, was dat wel in de haak? Tot dat moment dacht hij precies te weten welke kandidaat bij zijn winkel paste, wie te vertrouwen was. Dus blauw haar, scheuren in de spijkerbroek of kauwgom kauwen tijdens het gesprek? Dáár is de deur.

Maar mensen afwijzen voor hij ze goed en wel kende; zo’n manager wilde hij niet meer zijn. ,,Ik ben toen rigoureus gestopt met het kiezen tussen mensen. Want wie ben ik om te bepalen dat de ene kandidaat beter is dan de andere? Liep ik niet een heleboel talent mis op die manier? Vanaf dat moment nam ik íedereen aan. Zonder gesprek, zonder kennismaking. ‘Wanneer kan je beginnen’, was de enige vraag die we stelden.”

Anarchie op de werkvloer

Het werd geen succes. Nieuwe medewerkers deden niet altijd wat van hen verwacht werd, of misdroegen zich. Er ontstond anarchie op de werkvloer, bij gebrek aan regels. ,,Nieuwkomers klaagden, wisten niet wat van hen verwacht werd. Wat is dat voor leidinggevende, vroegen ze zich af.”

Om structuur te bieden, voerde Slabbekoorn welkomstgesprekken in. ,,Ik leg dan uit dat er drie stappen zijn. Eén: je bent aangenomen, welkom bij de familie. Twee: wie ben je als mens, waar ben je goed in, wat vind je spannend? Wat is je gezinssituatie, wat zijn je hobby’s? Kandidaten zijn dan al ontspannen omdat ze weten dat ze niet meer afgewezen kunnen worden op basis van hun antwoorden.”

Stap drie - handig om anarchie te voorkomen: normen stellen, afspraken maken. ,,Ik zeg: je bent van harte welkom, maar we gaan een professionele relatie aan en dit verwachten we van jou op gebied van houding en gedrag. Draag je bedrijfskleding, kom op tijd, wees gemotiveerd. Als die afspraken duidelijk zijn, kun je mensen daar later op aanspreken.”

Het woord ‘familie’ valt vaak

Leidt dat aannamebeleid niet tot een kakelbont gezelschap tussen de winkelschappen? ,,Nee, het is een práchtgezelschap! Het woord familie valt hier vaak. Collega's helpen elkaar bij de voorbereiding op een inburgeringsexamen, met kerst eten we met z'n allen, sommigen gaan met elkaar op vakantie. Mensen helpen elkaar met hun financiën, of lezen de scriptie als iemand afstudeert. Laatst hebben we nog met zijn allen een huis gezocht voor een collega die na een scheiding op straat was gezet.”

De poort openzwaaien voor iedereen, dat gaat heus niet altijd goed, maar in Slabbekoorns wereld bestaan geen slechte mensen. Slecht gedrág bestaat wel. Hij vertelt over een medewerkster die met haar ernstig zieke vader op straat dreigde te belanden wegens een huurachterstand. De supermarkt bood haar extra uren aan, zodat ze meer kon verdienen.

Toch deed ze een greep in de kassa. ,,Ik was hartstikke verdrietig. We móesten afscheid van haar nemen, want de afspraken waren helder: bij verduistering stopt het dienstverband. Maar het ergste vond ik dat ze haar bron van inkomsten kwijt was en dat we haar niet meer konden helpen. Wat zij deed was fout, dat wist ze zelf ook, maar het maakt haar geen slecht mens. Wie ben ik om daar over te oordelen? Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben in haar situatie.”

‘Ik geloof niet in die tekorten’

Slabbekoorn, landelijk pionier op het gebied van open hiring, heeft nooit te weinig personeel. In zijn filiaal werken honderdvijftig mensen en als er iemand vertrekt, wordt die vacature onmiddellijk vervuld. ,,We halen de muren weg die mensen soms om zich heen hebben. We hebben hier medewerkers die in het verleden tientallen keren zijn afgewezen bij sollicitaties. De hoop was weg, ze hadden hun neus vaak genoeg gestoten. Ze wílden best werken, maar de arbeidsmarkt verwelkomde hen niet. Ik geloof dus niet in die tekorten. Er zijn genoeg mensen die aan de slag willen.”

Om die groep weer aan het werk te krijgen, moeten sollicitatieprocedures rigoureus anders, vindt de filiaalmanager. ,,Je kunt iemand niet op basis van tien minuten beoordelen. Of afwijzen om een pasfoto bij een brief. De NS begint met anoniem solliciteren, dat is een grote stap, maar waarom worden die mensen niet direct ingewerkt zodat ze meteen daarna aan de slag kunnen?”

Kleven er dan helemaal geen risico's aan open hiring? ,,Voor mij niet. Natuurlijk gaat het niet altijd goed, maar ik heb hierdoor zoveel interessante mensen leren kennen. En weet je: iedereen heeft wel een krasje. Dat krasje mag alleen niet bepalend zijn voor jouw kans op succes in het leven.”