Familiebedrijven zijn motor van Veghelse economie

De verhalen van 21 ondernemende families uit Veghel zijn nu opgetekend door Adagium Bedrijfsoverdrachten. Ter ere van hun tienjarige bestaan wordt het boek Ons Verhaal uitgebracht. Daarin vertellen ondernemers die nu aan het roer staan over hun zaak en de opvolging binnen het familiebedrijf. Denk aan Guido Knuvers, Koen Slippens en Theo Gaffert. Bij hun verhalen staan steeds grote portretfoto's en beelden die de geïnterviewde zelf dierbaar zijn.

In het boek wordt ook de geschiedenis van het bedrijfsleven in Veghel kort beschreven. De aanleg van de Zuid-Willemsvaart tussen 1825 en 1826 was daarvoor van cruciaal belang. Langs de kades van het kanaal kon Veghel zich ontwikkelen tot een kleine industriestad. In 1914 vestigde CHV zich bijvoorbeeld aan de Noordkade. Na de Tweede Wereldoorlog volgde Victoria Mengvoeders aan de andere kant van het water. Zo ontstonden de eerste bedrijventerreinen in Veghel.

De groothandel die Van Eerd er in 1921 startte zou uitgroeien tot Jumbo. Abel Slippens senior stichtte er de enige beursgenoteerde onderneming van Veghel: de huidige Sligro Food Group. Ook bedrijven als HoutBrox begonnen aan de haven. Het kanaal was ook de reden dat Mars de eerste Europese fabriek juist in Veghel liet bouwen.

Het eerste exemplaar van Ons Verhaal wordt vanmiddag om 16.00 uur overhandigd in de Afzakkerij aan de Noordkade. Daarna is het boek te koop bij boekhandel Schellen en Bek in Veghel. De opbrengst gaat grotendeels naar Vrienden van Bambanani, een goed doel dat zich inzet voor kinderen in Zuid-Afrika.

Hier alvast in een notendop de verhalen van drie Veghelse ondernemers:

Hij was pas acht jaar oud toen zijn ouders de nieuwe zaak van Boek- en Kantoorhandel Schellen openden aan de Molenwieken in Veghel. En omdat Wim Schellen met zijn familie boven de winkel woonde, groeide hij praktisch op in het bedrijf.

Door ziekte van zijn vader nam Wim het stokje al op zijn twintigste over. "Ik rolde direct in de winkel en merkte dat het allemaal niet zo gestructureerd was. Ik ging direct reorganiseren, systemen opzetten, de winkel anders inrichten. Ik heb daarover veel strijd gehad met mijn vader. Hij was heel terughoudend en vond het allemaal niet nodig. Maar ik wilde verder en kreeg kansen van mijn moeder. Zij stond open voor die veranderingen."

Het overnemen van een familiebedrijf zorgt voor veel emoties, heeft hij ondervonden. "Je hoort vaak dat als je het bedrijf van je ouders overneemt, je in een gespreid bedje komt. Maar dat is niet zo."

Miranda van Leiden zat al acht jaar in de directie van het interieurbedrijf van haar vader toen ze in 2004 de leiding kreeg. En dat zorgde in het begin nog wel eens voor scheve blikken.

"Omdat het de technische branche is, moest ik me misschien als vrouw meer bewijzen.", laat ze optekenen in het boek.

De overname was voor haar als oudste dochter een logische zaak, maar ook een belangrijke. "Ik hecht veel waarde aan het familiebedrijf. Je wilt ergens toch je ouders trots maken. Ons pa bouwde af, ik bouwde op." Met het bedrijf, dat in 1968 in haar ouderlijk huis startte, gaat het intussen goed. En haar vader? Die loopt nog bijna elke dag even binnen. "Hij hoort graag hoe het gaat en hij is ook de eerste die ik bel als er een mooie opdracht is binnengehaald. Mijn grootste angst is dat ik hem zou moeten vertellen dat het niet goed gaat met het bedrijf."

Eigenlijk zou hij gaan studeren in Amsterdam. Maar toen zijn vader in 1999 kampte met hartproblemen, besloot Aldwin van Hooft in Eerde te blijven en aan de slag te gaan bij het gelijknamige architectenbureau van zijn pa. "Mijn vader zei: 'Wat je daar kunt leren, kun je ook hier leren.' De keuze was niet moeilijk: natuurlijk ging ik helpen."

De overname volgde in 2007. Aldwin runt de zaak sindsdien samen met zijn broer Anton.

In het kantoor loopt zijn vader nog regelmatig binnen. "Dat heeft iets betrouwbaars of mogelijk zelfs iets romantisch. Het harde werken is er niet minder om maar het maakt het allemaal iets vriendelijker."

Aldwin heeft drie zonen, Anton heeft er twee. Of die het bedrijf zullen overnemen? "Het zou leuk zijn, maar een familiebedrijf kan ook beklemmend werken. Dat wil ik niet overbrengen. Ze moeten gaan doen waar ze plezier in hebben."