Van werknemer tot ondernemer

Gerrit Bekman is typisch zo'n kerel die graag zijn handen laat wapperen. Vanuit de lts ging hij in 1973 werken bij de pennenfabriek in Bergentheim, nu Toppoint. "Veertig uur per week voor 40 gulden", weet Bekman nog goed. "Tot ik in de kroeg een bekende tegenkwam die zei: 'Jij bent toch timmerman?' Een week later begon ik in de bouw en ging van 40 gulden in de week naar 150, plus vakantiebonnen."

Bekman swichte vaak van werkgever. "In die jaren stapte je voor 25 gulden over naar de steiger van een concurrent. Mooie baan, bouwvakker. Je hebt vrijheid, bent altijd buiten. Als het regende, zat je in de keet en er was plenty werk."

CrisisTot de crisis in 2008, toen kwam ook Bekman, samen met tienduizenden andere Nederlandse bouwvakkers, op straat te staan. "Er was geen werk meer. Misschien was ik ook te oud, al zeiden ze dat niet. Dan kom je bij huis en solliciteer je erop los. Ik heb nog een keer een halfjaarcontractje in een magazijn gehad, verder helemaal niks. Bij het UWV zat een mevrouw die voorspelde dat het niets zou worden als ik voor mezelf zou beginnen."

FrietkraamBekman grijnst. Hij heeft inmiddels bewezen dat de glazen bol van de uitkeringsinstantie niet feilloos is. De Hardenberger kocht een mobiele frietkraam en ging aan de slag. In zijn jonge jaren had hij, om een paar centen bij te verdienen, bij cafetaria de Bijenkorf in Bergentheim gewerkt, de frituur was hem dus niet helemaal onbekend. "Eerst wilde ik zelf een cafetaria kopen, dat lukte niet. Via een tip van mijn neef kwam ik op Marktplaats een mobiele frietkraam tegen.

Aanvankelijk stond ik op ochtendmarkten in Hardenberg, Vriezenveen, Vroomshoop en Zwolle. Geen succes, mensen kopen wel een visje op de markt, maar op het vroege tijdstip geen patat. Bovendien moest ik telkens voor dag en dauw op, net als vroeger in de bouw. Op zich niet erg, maar als er geld bij moet, heeft het weinig zin."

Eigen baasNu staat Bekman met zijn kraam (en verwarmde tent) op vaste dagen in Sibculo, Bergentheim en Dalerpeel. "Het gaat redelijk, al sta ik nog niet te juichen. In mijn ogen is de crisis nog niet voorbij, duurt nog zeker twee jaar. Bij slecht weer en aan het eind van de maand heb ik duidelijk minder inkomsten. Klagen doe ik niet, ik ga nooit meer terug naar de bouw en nooit meer voor een baas werken. Zeker tegenwoordig word je uitgeknepen in de bouw. Ik houd dit wel vol tot 67."

Foto: Pixabay