Woedend, bezorgd en verdrietig

Lees ook: Actieplan om banen te vinden

SCAPINO

'Zo triest, ik ben als een vuilniszak buitengezet'

,,Ik weet dondersgoed dat dit niet aan mij ligt." De stoom komt uit de oren bij Janneke Zwanenburg (44).

De ene dag stond ze nog blij de slingers en posters op te hangen om de doorstart te vieren van Scapino, de volgende dag kreeg ze een telefoontje dat ze niet meer hoefde te komen.

,,Het is zo triest als je na zo veel jaar aan de kant wordt gezet, terwijl je de benen uit je lijf hebt gelopen. Ik ben als een vuilniszak buitengezet."

Toen ze hoorde dat er een doorstart kwam en een deel van het personeel kon blijven, was ze er heilig van overtuigd dat zij daar één van zou zijn.

,,Als ik ontslag had gekregen, omdat ik niet naar behoren functioneerde, ja, dan was ik ongetwijfeld ook boos geweest, maar dan had ik in mijn hart echt wel geweten dat dit aan mezelf lag. Nu voelt het gewoon heel onrechtvaardig."

Voor haar ligt een uitdraai van een mailtje. Er staan wat selectiecriteria op voor het Scapino-personeel: leeftijd, salaris, ziekteverzuim, dienstjaren, reiskosten, etc. Ze weet het zeker: ze is afgerekend op haar leeftijd en de afstand van Nieuw-Beijerland naar Sliedrecht die ze moest afleggen.

,,Die lange afstand is nooit mijn keuze geweest. Ik heb 22 jaar gewerkt bij Scapino in Hoogvliet totdat de deuren daar moesten sluiten. Daarna ging ik naar Dordrecht en later naar Sliedrecht."

Elke ochtend wordt zij wakker met een onbestendig gevoel. Een gevoel dat ze naar het werk moet, waarna ze opeens beseft dat het niet meer kan. ,,Ik zou de hoogste baas willen vertellen wat dit allemaal doet met mensen. Dan zou ik hem ook vertellen dat ik Scapino in alles uitdraag. Ik heb er zo lang gewerkt, dan ben je één met je werk."

Het leukste vond ze het verkopen. Ze begint te stralen als ze vertelt over een vrouw die haar laatst nog bedankte voor haar service. ,,Haar vader had diabetes en ik had hem geholpen bij de aanschaf van speciale schoenen. Daar doe je het toch voor: tevreden klanten."

Over de toekomst is ze erg onzeker. ,,Sommige mensen zeggen: ach je hebt toch een partner, je hoeft je geen zorgen te maken. Maar ik wil heel graag werken. Tegelijk vrees ik het ergste: ik heb alleen maar een LEAO-opleiding en heb niet veel op met computers. En tsja, ik ben nog zo jong."

DA

'Ik was maar een nummer voor ze'

Gerrit Jan Visscher beseft dat hij, na 25 jaar gewerkt te hebben als logistiek medewerker bij DA, niet meer dan één van de velen was voor zijn bedrijf. ,,Ik was een nummer voor ze, nummer 387." De 61-jarige Nieuwleusenaar zag het faillissement al een tijdje aankomen. Al maanden ervoor waren alle uitzendkrachten naar huis gestuurd en draaide de geruchtenmachine op volle toeren over een mogelijke overname.

De allerlaatste dag van 2015 ging de kogel door de kerk: de stekker werd uit DA getrokken én tweederde van het personeel zou zijn baan verliezen. ,,Dat bericht kwam wel even hard binnen. Maar ik ging er eigenlijk meteen van uit dat ik tot de groep behoorde die eruit zou vliegen. Ik had me daar ook al bij neergelegd."

De bevestiging kwam op 15 januari van de curator. ,,De dag erna gingen mijn vrouw en ik op vakantie naar Curaçao. Ik heb de knop omgezet en ben heerlijk gaan genieten van onze vakantie."

Dat het bedrijf hem niet meer wilde, daar heeft hij wel vrede mee. De manier waarop het is gegaan, zint hem niet.

Na thuiskomst van zijn vakantie vond hij een brief op de mat van personeelszaken: of hij de sleutels van zijn kantoor direct wilde komen inleveren. ,,Die toonzetting maakte mij echt kwaad. Nu nog steeds. Ik heb 25 jaar gewerkt voor dit bedrijf en dat was alles wat ik te horen kreeg. De sleutels had ik allang in het bovenste laatje van mijn bureau gelegd."

Visscher heeft de afgelopen jaren veel voor zijn kiezen gekregen en probeert wat er met en op zijn werk is gebeurd, te relativeren. Er werd een ernstige vorm van kanker - Klatskin 3 - bij hem ontdekt en had een overlevingskans van 10 procent. Hij is nu al 5 jaar kankervrij, maar elke dag is het nog spannend. Die overlevingskans van 10 procent geldt nu nog steeds.

,,Chirurgen hebben alle leidingen weggesneden waar iets zat en 40 procent van mijn lever weggehaald. Ze hebben al met al 13 uur aan mij gesleuteld. Het is een wonder dat ik nu nog leef. Ik heb bovendien een lieve vrouw en twee gezonde zoons met vrouw en kleinkinderen. Welzijn is het belangrijkste wat er is." Toen hij ziek was en 1,5 jaar uit de roulatie was, hoorde hij ook weinig van zijn bedrijf. ,,Er was weinig interesse in medewerkers. Daardoor voelde ik mij ook niet zo verbonden met het bedrijf. Ik deed netjes mijn werk en heb goed geld voor ze verdiend. Dat hebben ze mij ook wel eens laten merken."

VROOM EN DREESMAN

'M'n vrees is in de bijstand te komen'

,,Om het op z'n Hollands te zeggen: het is klote." 37,5 jaar dienstverband heeft hij erop zitten. Op z'n 23ste kwam Jan van Meijeren als broekie binnen bij Vroom & Dreesmann, nu is hij 60 jaar en staat hij op straat. Met lege handen.

Het verlies van het werk, het werkritme, de zekerheid, het gemis van collega's. Het stemt hem verdrietig. ,,Ik werkte als coördinator op het distributiecentrum. Daar zaten we met zo'n 150 medewerkers. We hadden een ontzettend leuk team. Dat is nu ook in één klap over. Ja, wat moet je dan?!"

Hij moet een paar keer zijn tranen wegslikken. Ondanks dat het voortbestaan van V&D al geruime tijd aan een zijden draadje hing, had hij het faillissement niet zien aankomen. ,,Er waren nog garanties afgegeven door Sun Capital tot 2017, we hadden net een nieuwe inkoopdirecteur gekregen met een duidelijke visie op de toekomst en de vernieuwende plannen waren goedgekeurd. Alles wees de goede kant op."

Tot 16 februari, toen de stekker eruit werd getrokken. Die dag had hij een terugkomdag. De laatste weken was er geen werk meer voor de distributiemedewerkers en waren zij bij verschillende filialen ondergebracht. ,,We dachten nog: 'ah gezellig, een terugkomdag.' Toen we het nieuws hoorden, bleef het stil."

Het verslagen gevoel heeft hem sindsdien niet meer losgelaten. ,,Het is heel vreemd. Het voelt alsof ik vrij ben, maar dan anders. Ik ben gewend om heel vroeg op te staan. Ik woon in Castricum en werkte in Nieuwegein. Om 4.45 uur stond ik op, om vervolgens de trein van 5.50 uur te halen. Ik reisde bijna 4 uur per dag. Nu kan ik langer blijven liggen, maar ik had liever naar mijn werk gegaan."

Hij is er emotioneel onder. Slapen doet hij slecht. De grootste zorgen gaan over zijn financiële situatie. Van Meijeren heeft een lang dienstverband en kan enige tijd vooruit met zijn werkloosheidsuitkering, máár toch: ook zijn huur en andere vaste lasten moet hij ophoesten.

De ex-V&D'er hoopt zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan en is bereid om alles aan te pakken. Liefst distributiewerk, desnoods schoonmaakwerk. ,,Mijn grootste vrees is om in de bijstand te komen. Wat moet ik dan? Ik moet nog een paar jaar overbruggen. En ik heb mijn leeftijd tegen."