Waarom Nico Dijkshoorn níet het boegbeeld van de 24e Week van de Ondernemer is

Het is de Week van de Ondernemer. Eerst voelde ik weerzin. Alweer een week van. Ik kwam net uit de Week van de Panty. Iedere week is tegenwoordig de week van. Die weken worden dan weer onderverdeeld in dagen van. Het is voor een normaal mens niet meer bij te houden. Volgende week duik ik vol in de Week van de Wasverzachter, maar dinsdag is het De Dag van de Kaneelbiscuit. Hoe combineer je zoiets?

Dat probleem heb ik iedere week. Zit ik net lekker midden in de Week van de Houtskool en dan moet ik donderdag weer juichend de straat op voor de Dag van de Voorhoofdholte-ontsteking. Over twee weken is het de Week van de Autoband, maar dan moet ik op dinsdag ook de Dag van de Droogshampoo een eerlijke kans geven. Het is te veel.

Daarom stond ik, vanuit een geconditioneerde reflex, niet meteen te juichen toen de jongens van De Ondernemer me belden met de mededeling dat ze weer een Week van Hunzelf hadden. Ik geef hier eerlijk toe dat ik er onderuit probeerde te komen. Ik vertelde ze dat ik helaas deze week, vanuit mijn Portugese achtergrond, midden in de Maand van de Witte Port zat en dat daar woensdag nog allerlei activiteiten op de de Dag van de Niet Rijmende Dichters dwars doorheen kwamen, maar dat veranderde allemaal toen ze me vertelden dan ik juist het boegbeeld van deze week zou zijn. Dat alle activiteiten om mij heen waren bedacht.

Daarom vind ik het nu eigenlijk toch wel ontzettend leuk zo’n week. Het gaat het laatste jaar permanent over ondernemers en hun strijd. Met dank aan corona weten nu zoveel meer Nederlanders hoe moeilijk het is om een bedrijf te runnen. Het was een wrang kijkje in de keuken, bijna een jaar lang. Op deze site en in ieder journaal hebben ondernemers zich recht in de ziel laten kijken. Pas als je creperend op je rug ligt schijnen ze met een lampje in je ogen om te kijken of je het nog doet.

Veel Nederlanders hebben, juist door de fnuikende omstandigheden, gezien hoe hard ondernemers moeten knokken om wat geld bij elkaar te scharrelen. Hoeveel risico ze nemen om een droom uit te laten komen: eigen baas zijn. Nooit meer een lul in een stofjas naast ze die vertelt hoe het moet.

Veel Nederlanders hebben ook de donkere kanten van Ondernemend Nederland gezien. Midden in een corona-crisis mensen uitzinnig laten dansen en schreeuwen in een kroeg van 5 meter breed en 10 meter lang, dan werk je eigenlijk, tegen beter weten in, mee aan je eigen ondergang.

Het is al bijna twee jaar het Jaar van de Ondernemer en ik denk dat het veel ondernemers goed moet hebben gedaan om, midden in de ellende, te zien hoe ze worden gemist als ze er even niet meer zijn. Laat ik voor mijzelf spreken: de bodem viel uit mijn bestaan toen de platenwinkels maanden lang dicht waren. Zo zullen er er meer mensen zijn die hun favoriete tijdverdrijf misten. Voor iedereen die van disco-bowlen houdt moet het een loodzware tijd zijn geweest. Doe het maar eens, om de drie seconden de gaten van een bowlingbal ontsmetten.

Dat ik een week lang het boegbeeld, het gezicht, de aanjager van deze week mag zijn, dat betekent veel voor me.

KWARTIER LATER

Ik ben er ingeluisd. Ze hebben me maar wat verteld. Er is voor Constantijn van Oranje gekozen. Iemand met blauw bloed. Dat van mij was blijkbaar te rood. De Ondernemer, deze site, waar ik nu al jaren mijn ziel en zaligheid in stop, heeft gekozen voor Constantijn, die waarschijnlijk uit gaat leggen hoe lastig het is om met een stevig startkapitaal te kiezen uit 34 verschillende op te starten ondernemingen.

Maar ik leg me er bij neer. Ik zal mijn onderkoning dienen. Ik snap hoe het werkt. Als een feestcafé kan openen op een druk plein dan kies je niet voor een slecht verlicht parkeerterrein. Ik ben in dit geval het parkeerterrein. Constantijn is de rode loper. Ik kan daar begrip voor opbrengen.

Nu mijn jas aan en naar buiten, om vier uur lang, midden in een weiland, tegen een varken te schreeuwen tijdens De dag van de Communicatie met Dieren.