Hoe Gideon Borman als mens, vader en ondernemer herinnerd wil worden

Nauwlettend houd ik mijn kinderen in de gaten, want ik weet al wat er nu gaat komen. Hun ogen zijn aan het scherm gekluisterd. Hoewel ik deze film in de bioscoop zag toen hij gloednieuw was, kijk ik de klassieker voor ´t eerst met mijn kinderen.

`E.T…! Don't die..!' klinkt de overslaande stem van Elliot, die ongeveer dezelfde leeftijd heeft als mijn zoon toen ik mijn hartstilstand kreeg. Op de grijze borstkas van het buitenaardse wezen wordt een AED geplaatst. Er klinken twee shocks. Drie minder dan bij mij. Elliot is volledig overstuur. Mijn dochter draait zich naar mij. 'Moet je huilen papa?', vraagt ze.

Tranen in mijn ogen

Inderdaad, ik zit met tranen in mijn ogen. Mijn emoties zijn sinds mijn hartstilstand laagdrempeliger. Op zich vind ik dat geen probleem. In dit geval merk ik dat ik vooral bang ben wat de scène bij mijn kinderen losmaakt. Ik vrees dat de film hen terugbrengt naar het moment dat alles erop wees dat zij afscheid moesten nemen van hun vader. Ik kan de impact daarvan op hun jonge levens voelen. Maar kennelijk ben ik de enige van ons drieën die de fictieve reanimatie op het scherm vertaalt naar de werkelijkheid. Mijn dochter en zoon zijn slechts geraakt door een ontroerende blockbuster. Opgelucht constateer ik hoeveel veerkracht en relativeringsvermogen mijn kinderen hebben.

Zo ook die avond waarop ik mijn zoon op bed leg. Wanneer ik hem instop, fluistert hij: ’Ik ben zo blij dat je nog leeft, papa'. Net wanneer emotie mij overmant voegt hij er aan toe: 'Maar als je toch dood was gegaan, mocht ik dan je elektrische gitaar hebben?' Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Wat ben ik trots op mijn kinderen. Op hoe ze behappen wat ze meemaken en hoe snel ze kunnen schakelen om volledig in het moment te staan.

Daarin kan ik van ze leren. Wat geef ik hen mee? Wat laat ik na?

Ordners vol cartoons en stapels schetsen

Ik herinner me mijn thuiskomst na vijf weken ziekenhuis. Mijn woning ziet er vertrouwd en toch onwennig uit. Ik kijk rond, besef dat in een alternatief scenario deze boekenkast was leeggehaald. De poëziebundels en non-fictie onder familie verdeeld of weggegooid. Hetzelfde geldt voor de ordners vol cartoons en de stapels schetsen van nog-niet-uitgewerkte ideeën.

Het besef dat ik nog leef vult me met een enorme productiedrang. Al in het ziekenhuis maak ik weer een video bij een van mijn gedichten (zie onder). Aangezien ik de afdeling cardiologie niet af mag, zijn de middelen beperkt. Op de rug van mijn rechterhand is het plekje zichtbaar waar mijn infuus zat. Het is tekenend voor de levens- en geldingsdrang waarmee ik dit tweede deel van mijn leven in ga.

Het eerste jaar na mijn hartstilstand maak ik, naast werk in opdracht, een slordige 100 schilderijen en tientallen gedichten. Maar produceren is slechts de eerste stap. Al die creativiteit kan niet op de plank blijven liggen. De tweede stap is een afzetmarkt ervoor creëren. Dat betekent doelen stellen en strategieën uitstippelen. Daarbij kom ik erachter dat het onderscheidende niet zit in wat ik doe (cartoonisten zijn er immers veel), maar wat dat werk van mij maakt. Ik ben ervan overtuigd dat dát de sleutel is tot verkoop, nieuwe opdrachtgevers en een florerende toekomst: de persoonlijke kenmerken van mijn creatieve werk.

Potentiele opdrachtgevers

Als ik zelf arbeidskrachten inhuur, bijvoorbeeld bij het kiezen van een hulpverlener tijdens mijn revalidatie, zoek ik iemand die bij mijn levensvisie aansluit. Ik oriënteer op vaardigheden, maar beslis op persoonlijke kwaliteiten. Potentiele opdrachtgevers zullen eenzelfde afweging maken. Het is dus essentieel om meer van mezelf te laten zien, van hetgeen mij inspireert en van mijn drijfveren. Of om het in termen van de populaire communicatiemethodiek ‘storytelling’ te zeggen: ik verkoop geen product, maar een verhaal.

Onder de streep geldt dat ik later niet herinnerd wil worden als de man die massa’s cartoons tekende. Mijn nalatenschap bouw ik niet door wat ik maak, maar door wie ik ben. Als ondernemer betekent dat dat ik mijn persoonlijke verhaal creatief uitdraag om anderen te bewegen.

Als vader geeft ik mijn kinderen mee dat alles wat ze denken en voelen, er mag zijn. Dat ook in tegenslag bouwstenen voor een mooie toekomst zitten. We knuffelen, stoeien, maken ruzies weer goed, huilen en lachen. Ik ben dankbaar dat ik dit allemaal nog kan, dat ik een doorstart heb gemaakt.

Net als E.T.

Als m’n kinderen nou maar niet verwachten dat ik met mijn fiets kan vliegen…