Van baantjes-hopper naar worstenkoning: Hans Worst leeft al 20 jaar een foodtruckdroom

Daar zit-ie, op zijn linkerarm, vlak naast een sierlijke danseres: een tattoo van de door hemzelf bedachte Rotdog. Het broodje hotdog met black beersauce is een begrip geworden. Niet alleen in Rotterdam, maar ook op Pinkpop, Lowlands, Down the Rabbit Hole en andere festivals. De Rotdog is een zelf ontwikkelde, biologische hansworst met gesmolten kaas op een broodje, met daaromheen spek. De eigen gemaakte zwarte biersaus maakt de Rotdog compleet. Hij is er trots op. Ook zijn vrouw Christa (46), dochter Mo (23) en zoon Ian (20) werken mee. Dat maakt Hans Worst een echt familiebedrijf.

American Dream in Rotterdam

,,Ik ben geboren in het Oude Noorden van Rotterdam en opgegroeid in Crooswijk. School vond ik niks. Uiteindelijk heb ik lts gedaan, daarna werd ik leerling-timmerman. Maar de bouw was niet echt mijn wereld. Ik werd een echte baantjes-hopper. Reed op een taxi, werkte in een magazijn. Op een gegeven moment dacht ik: is dit het nou? Ik wist wat ik leuk vond: lekker eten maken. Mijn moeder was daar ook altijd mee bezig. Maar ja, een restaurant of bistro beginnen was geen optie: ik had geen klap geld, wist ook bij God niet hoe ik een businessplan zou moeten maken.’’

,,Toen kwam ik op het idee om eten op straat te verkopen. Dat was in 2002. In die tijd kon je als consument alleen nog maar Vietnamese loempia’s op straat kopen. Zo kwam ik op het idee om hotdogs te verkopen, net als veel mensen die als migrant naar New York gingen om daar een nieuw leven op te bouwen. Ik heb een hotdogkar uit Miami laten komen, gekocht via internet. Hij kostte tussen de 1.500 en 2.000 euro. In de tussentijd probeerde ik een straatplekkie te krijgen in Rotterdam. Dat ging niet zo makkelijk, maar het lukte: op de hoek van de Coolsingel en de Bulgersteyn ben ik begonnen, in mijn witte koksjas. Een American Dream, maar dan in Rotterdam. Met een beetje hulp van mijn ouders en schoonouders, eerlijk gezegd. En Christa, niet te vergeten. She’s got the brains.’’

Zichtlocatie Coolsingel

Met de verkoop van hotdogs liep het vanaf dag één goed. Hans zat op een zichtlocatie en verkocht met passie. ,,De Hema was mijn concurrent. En de patatkraam op het Centraal Station misschien.’’ Op een gegeven moment kwam iemand langs zijn kar met de vraag of Hans ook op een feestje wilde staan… Dat wilde hij wel. En meer mensen vroegen er naar. Zo stond hij niet alleen op de Coolsingel, maar ook op bruiloften en bedrijfsfeestjes.

Zijn ego werd helemaal gestreeld toen Gideon Karting hem vroeg om hotdogs te verkopen op het Songbird Festival in het één na grootste concertgebouw van Nederland, De Doelen in Rotterdam. ,,De Doelen heeft een week naar worst en spek geroken.’’ Via Songbird is Hans Worst het festivalwereldje in gerold. Driekwart van de omzet haalt hij tegenwoordig uit festivals. Buiten het festivalseizoen – tussen september en april – staat hij in de weekenden op het Beursplein in Rotterdam.

Liefde voor muziekfestivals

Lowlands, Pinkpop, Down the Rabbit Hole: de meeste bezoekers van deze festivals kennen de kar van Hans Worst. Op een muziekfestival komt alles bij elkaar wat Hans zelf zo leuk vindt: blije, hongerige mensen, een zonnetje en muziek. ,,Als ik kon zingen of een instrument kon bespelen, had ik geen worstenkar: dan was ik beroepsmuzikant geworden, denk ik.’’

Soms komen ook artiesten aan zijn kraam chillen. Zoals (funkartiest, red.) George Clinton, vlak na een optreden. Niet veel later kreeg Hans een telefoontje van een Amerikaanse pr-dame met de vraag of hij met een hotdogkar naar een hotel in Hilversum wilde komen… De beroemde muzikant vond de Rotdog zo lekker, dat hij zijn hele team wilde trakteren. ,,Uiteraard ben ik die kant op gereden’’, lacht Hans. Zoon Ian en dochter Mo zijn overigens wel muzikaal: Mo is bassist en dj, Ian is producent en dj.

Qua muziek heeft Hans de meeste affiniteit met het North Sea Jazz Festival. Hij komt daar al jaren. Dat ging zo: Hans stond op de Coolsingel toen iemand van de organisatie samen met zijn kinderen een worstje kwam eten. De Rotdog viel zo in de smaak, dat hij gevraagd werd om naar het Rotterdamse festival te komen. De komende editie wordt extra speciaal: dochter Mo staat op het programma. Hans is machtig trots. ,,Mo staat als dj tussen vier uur en half zeven geprogrammeerd op het dakterras. Precies op het tijdstip dat veel mensen willen eten. Als ze me zoeken: ik ben op het dakterras!’’

500 hotdogs verkocht in 3 kwartier

Grote festivals vragen soms flinke afdrachtpercentages (tot 45 procent), maar Hans noemt liever geen precieze getallen. Ook niet over omzetcijfers. Bij Mojo is de betalingsregeling goed, aldus Hans. De Rotterdammer verdient een goede boterham, daar draait hij niet omheen. Het assortiment is beperkt: de beroemde Rotdog en een broodje braadworst met ui. Op Lowlands of andere grote festivals verkoopt hij een paar duizend worstjes per dag. ,,We zijn snel. Hoe snel? Dat ga ik je vertellen: in het verleden pleurden we een worstje op vetvrij papier. Geen idee meer op welk festival we stonden, maar na drie kwartier was het eerste pakje vetvrij papier al op. Mijn dochter vroeg: pap, hoeveel papiertjes zitten er in zo’n pak? Vijfhonderd dus.’’

Op Lowlands staat Hans Worst in de 24-uurstent. ,,We staan met zes of zeven man in de kar, maar we gaan met 25 man personeel die kant op.’’ Het feest begint op een donderdag en eindigt maandagmiddag 12 uur. Hans regelt alles voor zijn crew. ,,Plekken op de crew-camping, ontbijt, warm eten, fruit, iets lekkers voor na afloop van een shift, de hele teringbende. Ik werk graag met blije mensen, snap je? Daarom zorg ik goed voor ze.’’ Hans en Christa slapen overigens nooit op de crew-camping: hij komt liever tot rust in een huisje in de buurt.

Voorfinancieren bij festivals

Hans let goed op de centen. ,,Ik vond honderd euro nog steeds heel veel geld. Weet je? Die afdrachtpercentages zijn een ding. Maar er komt veel meer bij kijken, zeker in het begin van het festivalseizoen. Je moet een hoop voorfinancieren: inkoop van spullen, slaapplekken voor de crew, noem maar op. Organisaties betalen wel, maar het is afwachten wanneer je de centen krijgt. Soms kom ik een klein festival dat nog niet zo lang bestaat... Dan krijgen we een plek aangewezen en vraag ik me wel eens af: gaan hier echt mensen op af komen? Of er is geen stroompunt in de buurt... Bij grote festivals is alles perfect geregeld, maar je moet wel betalen voor stroom en water.’’

Sommige cateraars hebben meerjarige contracten met organisatoren van festivals. Hans niet. ,,Ach, het heeft voor- en nadelen. Ik hou van mijn vrijheid, dus het zal me worst wezen. Organisaties zijn blij met ons. En andersom. De consument bepaalt uiteindelijk, want die komt een worstje bij je kopen.’’

Corona hakte er financieel in bij Hans Worst

Corona heeft er financieel aardig ingehakt, net als bij zijn collega’s. Christa is er iets naast gaan doen: ze werkt nu ook in de geestelijke gezondheidszorg. ,,Ik ben zo trots op haar.’’ Voor corona stond Hans Worst soms op drie plekken tegelijk, maar nu doet hij één festival per weekend. En samen met Gideon maakt hij sinds kort kookvideo’s: Koken met Hans. Dan staat hij langs de Maas te koken met ‘rasechte Rotterdammers met een landelijke uitstraling’. 2022 was gelukkig een goed jaar, maar er is wel iets veranderd. ,,Ik ben echt op mijn qui vive. Na corona waren mensen bereid om veel geld uit te geven aan festivals en andere leuke dingen, maar ik denk dat het minder wordt. Onder meer door de oorlog in Oekraïne is het leven duurder geworden. Dat heeft zijn weerslag op de festivals.’’

Op de vraag of Hans tips heeft voor mensen die ook een foodtruck willen beginnen, kan hij eigenlijk maar één antwoord bedenken: als jij denkt dat het werkt, doe het gewoon. ,,Stel jezelf de vraag: word je er blij van? Krijg je er energie van? Soms zie ik mensen een foodtruck beginnen die meer met de buitenkant bezig zijn dan met de inhoud, met een gigantisch assortiment bovendien. Alsof je naar de Efteling gaat. Het is soms teringhard werken, daarom houd ik het graag simpel: een Rotdog en een broodje braadworst. En ik doe het met net zoveel bezieling als 20 jaar geleden.’’

Ook Hans Worst gaat over op vega

Hans verkoopt vlees en zal dat altijd blijven doen. Maar hij weet ook dat ‘die vegatrend niet te stoppen is’. ,,Mojo wil dat iedere verkoper van eten ook iets vegetarisch in het assortiment heeft. Natuurlijk ga ik daar in mee. Met een externe partij zijn we nu iets vegetarisch aan het creëren. De eerste versie was niet te hakken, maar we gaan net zo lang door tot we een product hebben waar ik helemaal achter sta. De vraag is: moet het ook op vlees lijken? Als je een worstje ziet, moet het ook naar vlees smaken. Daar worstel ik nog mee. Mijn worstjes komen trouwens al jaren niet meer uit een potje: ik laat ze maken. Het vlees is biologisch, daar heb ik bewust voor gekozen. Waarom zou je gif eten? En de kwaliteit is veel beter. Ik kom dus met een vegaproduct, maar weet echt nog niet wanneer.’’

Een thuishaven in het centrum van Rotterdam, dat is een grote wens van Hans. ,,Dat reizen van plek naar plek is leuk, maar een vast plekkie zou super zijn. Ik heb wel een aantal noten op mijn zang: ik wil er graag een terras bij. En liefst geen woning boven de shop. Die Rotdog-shop gaat er zeker komen.’’