Technische topvrouw geeft Shell nieuw gezicht

De 51-jarige Marjan van Loon is nu ruim een jaar president-directeur van Shell Nederland. De geboren Helmondse geeft de multinational een nieuw gezicht. Zo draagt ze uit dat het bedrijf rekening houdt met milieu, klimaat en duurzaamheid.

Hoe vindt u het om in de spotlights te staan?

,,Het hoeft voor mij niet per se, maar het hoort bij de baan. Ik vind het heel belangrijk dat we als Shell goed vertellen wie we zijn, waar we voor staan, maar ook dat we laten zien dat we aanspreekbaar zijn.''

Zou er ook zoveel aandacht zijn geweest voor uw benoeming als u geen vrouw zou zijn?

,,Ik denk het niet. Het was nieuw: een vrouw op die positie. Ook nieuw was dat ik een technische achtergrond heb; mijn voorganger kwam uit de politiek. Wat grappig was, mensen kenden mij helemaal niet. Ze zeiden: Marjan wie?''

Zijn ze binnen Shell al gewend aan de nieuwe president-directeur?

,,Dat ging heel snel. Zij kenden mij wel. Ik zit er al 26 jaar en was al zeven jaar vicepresident. En als ze me niet kenden, dan is dat in de eerste paar maanden wel veranderd.''

Ziet u uzelf als rolmodel?

,,Of ik het nu zo zie of niet, ik ben het wel. Ik hoop dat ik vrouwen een zetje kan geven. Mijn boodschap luidt: durf uit je comfortzone te komen. Wees nieuwsgierig. Maar blijf jezelf. Er zijn veel wegen naar de top.''

Uw weg naar de top was in kilometers heel lang: van Helmond via Australië en Maleisië.

,,Bij Shell ga je voor een internationale carrière. Ik ben deel van een 'gasstelletje', zoals dat bij ons wordt genoemd: mijn man werkt ook bij Shell. Ik ben begonnen bij Shell in Den Haag. Daarna kwam Pernis en vervolgens Australië. De grootste stap is van Helmond naar Eindhoven. Dat was dé stap naar zelfstandigheid. Ik denk dat Helmonders dat wel kunnen begrijpen. Daarna is de stap Den Haag - Australië niet meer zo groot.''

U ging in 1984 naar de TU Eindhoven. Was dat destijds ongebruikelijk voor een vrouw?

,,Wij zaten in het eerste jaar met 10 procent vrouwen, op 160 studenten in totaal. Bij de diploma-uitreiking was dat percentage hoger; de vrouwen waren meer de doorbijters. Op mijn middelbare school waren er nog niet veel die naar de TU gingen. Dat ik het wel deed, was de verdienste van een goede decaan: Wim Klerkx. Hij heeft mijn interesse voor het vak verpleegkunde binnen een jaar omgebogen via anesthesist en farmacie naar scheikundige technologie.''

Stimuleerden ze thuis dat u ging studeren?

,,Mijn ouders vonden onderwijs belangrijk en hebben nooit gezegd 'voor meisjes is het anders'. Mijn vader, van oorsprong wiskundeleraar, was adjunct-directeur van de lts. Hij had een passie voor onderwijs. ,,Waar word jij gelukkig van, waar zitten je talenten?', zo redeneerden mijn ouders.''

Wat voor gezin was het?

,,Echt een typisch Helmonds warm gezin. Gastvrij, optimistisch. Ik ben nummer vier van vijf kinderen. Het ging erom dat je gelukkig was. Ook wereldverkennend. Mijn zus was de eerste: zij ging voor Campina Melkunie naar Amerika. Mijn broer zat voor Nedcar in Japan. Moeder zei altijd dat ze niet precies wist waar in een Helmondse familie zo'n reislust vandaan kwam. Vader vond het prachtig: hij kon overal op bezoek.''

Na uw studie ging u bij Shell werken en daar bent u niet meer weggegaan. Waarom?

,,Het is een goed bedrijf, waar je regelmatig iets anders doet. Elk halfjaar is er een evaluatie: wat wil je leren, wat zijn je volgende stappen? Ze gaan uit van een leven lang leren. Ik merk dat veel mensen van baan veranderen als ze niets meer leren. Je moet uitgedaagd worden.''

Wat is nu voor u de uitdaging?

,,Ik heb de opdracht meegekregen van mijn baas Ben van Beurden om in Nederland aan de slag te gaan met de energietransitie: hoe gaan we naar minder uitstoot van CO2? Daarbij hebben we elkaar hard nodig. De overheid maakt beleid, zij bepaalt de ruimte die je als bedrijf hebt om te opereren.''