Klanten huilen bij sluiting zaak in Deventer

Ineke: "We vonden het tijd om meer rust in het leven te hebben, al weet ik helemaal niet of ik de winkel kan missen." "We stoppen op het hoogtepunt", stelt Frans.

Vertegenwoordigers van kledingmerken konden het maar niet begrijpen. Hoe konden de Viesters hun brood verdienen met een winkel in deze Deventer volksbuurt? "We zijn nu al tachtig jaar dat winkeltje op de hoek", zegt Frans. Met een hondstrouwe klantenkring, die nu bij het horen van het nieuws over de sluiting de tranen in de ogen krijgt. Hun specifieke doelgroep is zeventig-plus, een sterke formule. Frans: "De plek van de winkel maakt dan niet heel veel uit."

TextielOp die plek achter het station, daar waar drie straten samenkomen, begon Frans' vader tachtig jaar geleden een manufacturenzaak. Ineke: "Leg nu maar aan de jeugd uit, wat dat is... Een textielzaakje dus. Ze kochten hun spullen bij de textielbaronnen in Twente."

Na de oorlog groeide Viester langzaam door richting modezaak. Rond de tijd dat het bijna een volwaardige kledingwinkel was, gooide de 15-jarige Frans een hengel uit in Colmschate. Ineke: "In de buurt van de boerderij waar ik geboren ben." Frans ving vis en sloeg als vette bonus Ineke aan de haak. "Ik zag hem bij de waterkant: liefde op het eerste gezicht."

DuoAls verkoopduo klikte het ook. Vooral toen er in de zaak nog werd gerookt, was er een rolverdeling. Frans lacht: "Mannen hebben een hekel aan shoppen. Ineke hielp de vrouw en ik rookte wat met de man... Was vaak gezellig." Soms wilden de dames al naar huis, terwijl de kerels liever bleven.

Ze hielden altijd plezier in hun vak. Ineke: "Vandaag verkocht ik een spijkerbroek aan een vrouw van 92. Daar geniet ik van."

Foto: Frans en Ineke Viester (Ronny te Wechel)