Haast - Miranda Steevens hekelt het. De eigenaresse van de Naaldwijkse lunchroom Ons mam aan de Kerklaan 2 is van het ‘vertragen’. Een restant uit Brabant, waar ze jaren heeft gewoond en ook geboren is - nota bene met carnaval.
Ze lijkt dan ook enigszins verdwaald in het calvinistische Westland. ,,Waar ik de tijd heb, hebben ze hier de klok", zegt Miranda in gesprek met het AD.” De Brabantse gaat er niet in mee. Sterker nog: ze ziet het als haar taak om de ‘snelle Westlanders’ die bourgondische inslag bij te brengen. ,,Het leven is er om van te genieten. Je hebt er immers maar één.”
Je wil niet weten hoe lang ik op bezoek heb zitten wachten. Dagen, weken, maanden. Om iedere keer aan het einde van de dag mijn zelfgebakken appeltaarten mee naar huis te nemen
Acht jaar in de horeca
Zelfs als haar zaak afgeladen vol is, want dat is het deze donderdagochtend, is er geen sprake van gejaagdheid. ,,Ik sta er ook van te kijken.” En dat is precies wat ze doet: kijken. Hier naar handelen, oftewel meteen opspringen, is er even niet bij. Steevens neemt alle, maar dan ook echt álle tijd, voor het interview.
Het was de liefde die de Brabantse naar de glazen stad deed verhuizen. Smoor raakte zij op de timmerman uit Honselersdijk, die zij via Relatieplanet leerde kennen. Ons mam - oftewel mijn moeder in het Brabants - kwam jaren later, namelijk in 2018. En wel nadat Steevens acht jaar in de horeca op het Wilhelminaplein had gewerkt. ,,Niets ten nadele van die tent, maar ik dacht: dat kan ik ook wel.”
Lees ook: Amsterdamse horecaondernemer Ramez Ramzy opent gezonde fastfoodpoints op stations
Alle begin is moeilijk, zo bleek. ,,Je wil niet weten hoe lang ik op bezoek heb zitten wachten. Dagen, weken, maanden”, somt ze op. ,,Om iedere keer weer aan het einde van de dag mijn zelfgebakken appeltaarten mee naar huis te nemen.”
Beste lunchroom door vakjury Nederlandse horecaprijzen
Als het aan haar man lag werden die dagen ingekort. ‘Ga toch naar huis’ klonk het vaker. Nee-schuddend laat Steevens weten dat dit nooit een optie is geweest. ,,Ik ben van het volhouden. En je ziet het. Nu zijn we hier.”
Ons mam werd door de vakjury van de Nederlandse horecaprijzen verkozen tot beste lunchroom van Nederland. Appeltaarten vliegen over de toonbank, moeten zelfs halverwege de dag worden bij gebakken.
Uienkruier, tomatenprutje en 'Paire de Loule'
Steevens is een brok vrolijkheid als ze erover vertelt. ,,Mensen moesten Ons mam even leren kennen. Nu zijn we wel gevestigd, denk ik.” Vieren wordt gedaan met zo’n stuk appeltaart - naar het recept van oma Fenna. ,,Rozijnen zitten er niet in. Die vinden we goor”, zegt ze, met een vies gezicht. Het verklaart misschien wel haar succes. Steevens laat zich niet leiden door wat moet of hoort. Ze doet gewoon haar eigen ding. Zo serveerde ze Brabantse worstenbroodjes in een gemeente waar ze liever saucijzenbroodjes eten. ,,Het sloeg niet echt aan. Worstenbroodjes vinden ze hier te droog ofzo.”
Wat wel aanslaat zijn de uienkruier, het tomatenprutje en andere verre van sexy klinkende, totaal niet met de trend meegaande gerechten op de menukaart. Op diezelfde kaart - een multomap met van die doorzichtige insteek-pagina’s - vind je ook haar verhaal, een cursus Brabants voor beginners en een paar zuidelijke spreuken, zoals ‘Paire de Loule’. ,,Dat moet je hardop uitspreken.” Schaterlachend: ,,Paardenlul.”
Lees ook: The Jane, untitled: Michelinsterren-topchefs openen vaker ook betaalbaarder restaurant
Steevens is het type moeke waar je meteen van gaat houden. Ze lacht onophoudelijk, heeft gespreksstof in overvloed en aandacht voor iedereen. Werkelijk niemand komt ongezien binnen of gaat ongezien naar huis. ,,Ooit heeft iemand ons bedankt voor de gezelligheid. We zouden zo aardig zijn.” Even blijft het stil, waarna de eerste en enige zucht volgt. ,, Dat is toch verschrikkelijk. Waar is hij al die andere keren dan geweest?” vraagt ze zich hardop af. ,,Het zou de standaard moeten zijn.”
Lees ook: Trouwe crowdfinanciers helpen brouwerij De 7 Deugden door moeilijke coronajaren
