Directeur Primark: 'Tja, goedkoop, in Engeland noemen ze onze kleding betaalbaar'

Natuurlijk trekt Kevin Tulip een kersttrui aan als hij met de feestdagen naar huis gaat. Die kersttrui, die hoort er gewoon bij. In het Primarkfiliaal aan het Amsterdamse Damrak staat hij bij de schappen met de gebreide truien. De Star Wars-trui met Darth Vader is net binnen, en natuurlijk is er de klassieker: de Coca-Colatrui. ,,Iedereens favoriet’’, zegt hij in het AD. ,,Holidays are coming!’’

Misschien schittert er iets van ironie in de ogen van de directeur van Primark Benelux, maar oprechte lol overheerst. Anders kun je niet, een paar meter verderop, een pleidooi houden voor de ‘Fam Jam’, de pyja­ma­set voor de hele familie – zelfs voor de hond.

Kledingfeitjes

We lopen verder terwijl Tulip met feitjes blijft strooien: rokken en jurken zijn in Nederland net wat langer dan in de rest van Europa, mannen komen eigenlijk alleen op zaterdag en Nederland zweert bij de spijkerbroek. Op de eerste etage hangen de onesies, pluizige huispakken uit één stuk in volwassenenmaten. ,,Toen we die in 2008 introduceerden in Rotterdam, waren ze meteen een succes. Een paar jaar geleden waren ze trendy, nu zijn ze meer voor een avondje thuis voor de televisie.’’

,,Je kunt hem wel goed dragen als je gescheiden bent! Lekker in je onesie Bridget Jones kijken op de bank.’’ En dan, serieus: ,,We verkopen ze rond carnaval veel in Venlo en Eindhoven.’’

Nemen andere Nederlanders zichzelf te serieus?

,,Nou, die gaan minder los dan Brabanders. Als zij feestvieren, gaan ze er volledig voor. Ik ben dol op carnaval. Ongelooflijk, hoe een hele stad dan opeens tot stilstand komt en feestviert.’’

Eindhoven doet Tulip denken aan Newcastle, de industriestad in Noordoost-Engeland waar hij opgroeide als middelste kind in een arbeidersgezin. Ook een industriestad, waar de oude fabrieken bestaan naast een nieuwe innovatieve sector. ,,De mensen zijn ook heel gericht op familie, samen uitgaan, samen eten.’’

In 2014 kwam Tulip vanuit Engeland naar Eindhoven om een grote nieuwe Primark op te zetten. Zijn vader was verwarmingsmonteur, zijn moeder werkte in de kinderopvang en draaide nachtdiensten in een supermarkt.

Was het moeilijk om rond te komen?

,,Ik denk het, maar vroeger had ik dat helemaal niet zo door. Ik kan me wel herinneren dat mijn moeder soms, als ze een dag gewerkt had, thuiskwam en er dan ’s avonds weer vandoor ging voor een nachtdienst. Mijn vader greep ook al het werk aan dat er was. Op een gegeven moment kreeg hij een contract in China, toen was hij drie maanden weg. En daarna vond hij werk in New York. Eens in de paar maanden vliegt hij terug.’’

Wat vond u ervan dat uw ouders zo hard werkten?

,,Als kind dacht ik volgens mij dat het gewoon een keuze was. Maar dat was helemaal niet zo: als er in Newcastle geen werk was, was er geen werk in Newcastle. Hij kon niet zomaar wat anders gaan doen. Als ik erop terugkijk, denk ik dat mijn vader alles op alles heeft gezet om ervoor te zorgen dat het ons aan niets ontbrak.’’

,,Toen ik vijftien was heb ik twee weken stage gelopen bij Topshop, ook een kledingzaak. Ik had niet zo veel met school, maar dit vond ik geweldig. De buzz, het tempo, het samen aan het werk zijn. Je mocht pas werken op je zestiende, dus op mijn verjaardag belde ik.’’

Óp uw verjaardag?

,,Ja. Ik was compleet geobsedeerd, ik moest en zou daar werken. Ik mocht terugkomen, dus toen ben ik aan de slag gegaan als weekendkracht. I loved it.’’

Was het de winkel, of gewoon het werk?

,,De energie, een werkomgeving was gewoon zo anders dan wat ik gewend was. Volle dagen, keihard werken, maar so much fun. Uiteindelijk ben ik bij Primark beland. Primark had dezelfde buzz als Topshop, maar was nog groter en drukker. Dat was het moment dat ik verliefd werd op Primark. De mode, de commerciële kant, het teamwork. Alles.’’

Wat vonden uw ouders daarvan?

,,Dat waren geen fijne gesprekken. Ik studeerde net, mijn moeder smeekte me om er nog eens goed over na te denken. Mijn vader zat in New York, die zei: als dit is wat je wilt doen, doe het dan maar. En ik wist dat ik kon doorgroeien bij Primark, dat er een carrière in retail in zat.’’

Tulip begon in Newcastle, en groeide door tot manager via winkels in Sunderland, Blackpool en Norwich. Toen hij zijn oog had laten vallen op een baan in Londen, bracht iemand hem op het idee zijn geluk te beproeven in Nederland; er kwam een baan vrij in Den Haag.

Was u al weleens in Nederland geweest?

,,Nee, nooit. Ik heb een avond op Wikipedia gezeten en daarna was ik om. Alleen nadat ik op gesprek was geweest, zeiden ze: we gaan een grote winkel openen in Eindhoven. Toen ik directeur Benelux werd, werd mijn uitvalsbasis Amsterdam.’’

Mist u de werkvloer niet?

,,Soms. Toen ik regiomanager werd in Eindhoven, wist ik dat er onderdelen van mijn werk waren die ik los moest laten. Als ik overal zelf op zou springen, zou ik het werkplezier van iemand anders afnemen. Ik moest hard voor mezelf zijn: het was nu aan iemand anders om rond te lopen over de werkvloer en met iedereen te praten.’’

In Nederland heeft Primark geen goede naam. Primark produceert fast fashion, is niet duurzaam, verkoopt goedkope spullen. Noem maar op.

,,Tja, goedkoop. Dat woord valt hier vaker dan in Engeland, daar noemen ze onze kleding betaalbaar. Daar is het een ingeburgerd merk en vertrouwen mensen veel meer op onze kwaliteit. Maar ik denk wel dat we, toen we in Nederland kwamen, te weinig hebben ­verteld over wat we deden. We hebben gewoon een winkel geopend, en nog een en nog een. Daardoor is ruimte ontstaan voor misverstanden.’’

Hoe kan het dat een shirtje hier 2,50 euro kost en elders tien keer zo duur is?

,,We zijn heel efficiënt: we kopen in veel grotere hoeveelheden in, we hebben minder verschillende designs, minder verschillende stoffen. Bij ons zit er geen fancy hangertje bij. We hebben één ontwerp en bestellen daar dan in duizelingwekkende aantallen broeken van. We vliegen niet, maar verschepen. Dat is veel goedkoper. En we doen nauwelijks aan kortingen, want onze marges zijn veel smaller.’’

Als een shirt 2,50 euro kost, koop je wel makkelijker tien keer zoveel.

,,Mensen kopen gemiddeld drie, vier items per keer. En de mensen die je hier ziet rondlopen met hun armen vol kleren, komen twee keer per jaar. Dat zijn mensen met kinderen. Die hopen nu voor het hele gezin kleren te kopen en dan voor de winter genoeg te hebben.’’

U werkte hier al toen Rana Plaza, de fabriek in Bangladesh, instortte en negenhonderd mensen om het leven kwamen. In die fabriek werd veel voor Primark geproduceerd.

,,Dat was een enorme schok. Het was een omslagpunt binnen het bedrijf: iedereen wilde weten waar onze spullen vandaan kwamen, wie ze maakte, hoe ze werden geproduceerd. We hebben heel veel gedaan voor de nabestaanden, regels en controles zijn aangescherpt. Maar er is nog steeds veel te doen, we moeten zeker in Nederland nog veel transparanter zijn over hoe we doen wat we doen.’’