Ronald Waterreus: van PSV tot eigen business in keepers-handschoenen

Terwijl de 7-voudig international op de bank gaat zitten, legt hij een aantal keepershandschoenen naast zich neer. Een wat ouder model open en bloot, het nieuwste ontwerp in een keurig hoesje. ,,Eigenlijk is dit een heel mooi moment om over de keepershandschoenen te praten. Officieel ben ik nu zo’n tien jaar bezig, maar het is sinds een jaar pas wat serieuzer. Dit is echt geen miljoenenbedrijf. En dat zal het ook nooit worden omdat de afzetmarkt daar gewoon te klein voor is. Feit is wel dat er steeds meer vraag is naar mijn handschoenen. En natuurlijk wil ik daar straks ook wat aan verdienen, maar ik vind het vooral belangrijk om kwaliteit af te leveren. En dat gaat erg goed omdat ik rustig kan zeggen dat ik verstand heb van dit product.”

Niet goed genoeg

Verstand hebben van een product is de eerste stap, maar dit vervolgens ook volledig naar wens te laten vervaardigen is een ander verhaal. Het is marktgigant Nike dat Waterreus per ongeluk zijn belangrijkste contact in de schoot werpt. ,,Eind jaren negentig had ik een contract bij Nike”, verklaart de oud-keeper die ook bij AZ, Glasgow Rangers, Manchester City en New York Red Bulls onder de lat stond. ,,Op een bepaald moment moest ik met een nieuw model gaan spelen. Ze wilden mij er toendertijd 35.000 gulden (15.900 euro) voor betalen, maar het probleem was dat ze gewoon niet goed waren."

,,Waar ik eerst handschoenen kreeg die haast op ambachtelijke wijze in Duitsland werden vervaardigd, moest ik het nu met spullen doen die van de band in Pakistan, Bangladesh of China kwamen rollen. Nike werd groter en moest geld verdienen. Het kwam de kwaliteit alleen niet ten goede en daarom ben ik er niet op ingegaan. Van het model dat ik eerst droeg, zijn er toen nog dertig paar gemaakt onder het motto ‘we vinden onderling wel een oplossing’."

Rechtstreeks

,,Ik weet nog goed dat die doos met dertig paar bij ons op De Herdgang (trainingscomplex PSV, red.) werd afgeleverd. Tot mijn verbazing zag ik daar een Duitse afzender op staan. Die doos was dus rechtstreeks bij de ‘ambachtelijke’ fabrikant vandaan gekomen. Ik heb de gegevens van de afzender bewaart en contact met ze opgenomen nadat ik mijn contract met Nike had verscheurd. De man was blij dat ik belde en vanaf dat moment maakte hij mijn handschoenen. Toen ik nog speelde, maar ook nu ik een eigen bedrijf heb.”

Speciaal gemaakt

Waterreus geeft aan dat het absoluut niet de bedoeling is om Nike in een slecht daglicht te zetten. Het materiaal waar hij jarenlang mee werkte, werd tenslotte speciaal voor hem gemaakt. ,,En uiteindelijk hebben ze mij dus op het spoor van de fabrikant gezet. Van iemand die deze dingen al vijftig jaar maakt en waar echte liefde in zit."

,,Een mooi voorbeeld. Ik speelde met PSV ooit tegen de Duitse topkeeper Oliver Kahn. Na de wedstrijd ruilden we van shirt en toen gaf hij ook zijn Adidas-handschoenen mee. Die heb ik eens goed bekeken en kwam toen tot het besef dat de Duitse fabrikant waar ik het net over had, deze gemaakt moest hebben. Ik heb de producent dat natuurlijk gevraagd, maar hij ontkende. Dat mag hij ongetwijfeld ook niet vertellen van Adidas, maar ik weet honderd procent zeker dat hij het was."

Specialist

,,We hebben later ook wel eens filmpje bij hem opgenomen en toen mochten we ook niet alles vastleggen. Zou je daar een willekeurig rek opentrekken, dan vallen alle merken handschoenen eruit die je kunt bedenken. De man is een specialist. Had ik zijn adres niet via Nike verkregen, dan had ik hier nu ook niet gezeten.”

Filantroop

In de ruimte waar het interview plaatsvindt, hangt een muur vol portretten van ondernemers als Heleen Dura-Van Oord, Raymond Cloosterman en Tom Coronel. ,,Ik zie mezelf dus helemaal niet als een ondernemer zoals zij dat zijn”, zegt de hoofdpersoon terwijl hij naar de muur wijst. ,,Laat ik voorop stellen dat ik veel respect voor ze heb, maar ik ben meer een filantroop. Dat klinkt hoogdravend, zo bedoel ik het niet. Het gaat mij niet om zoveel mogelijk geld, maar om liefde voor een product. En die wil ik overbrengen naar anderen."

Waardevolle imput

,,Ik heb 23 keepers en keepsters (waaronder PSV-goalie Jeroen Zoet, Kostas Lamprou van Ajax en FC Volendammer Hobie Verhulst, red.) onder contract staan en het is mijn bedoeling om hen met het beste van het beste materiaal te laten werken. Dat moeten zij ook echt willen. Ik betaal ze er dan ook niet voor. In hun contract staan slechts drie dingen. 1: Je krijg handschoenen van mij. 2: Je draagt ze tijdens trainingen en wedstrijden. 3: Je houdt je aan de hiervoor genoemde regels. Dat is alles. Ze moeten zich beseffen wat zij aan hun handen hebben. Merk ik dat een doelman mij alleen benadert om verzekerd te zijn van gratis handschoenen, dan ga ik daar niet op in. Daar verdoe ik mijn tijd niet aan. Ik wil een band met mijn jongens en meiden creëren. Dat werkt ook twee kanten op. Ik help ze aan goed materiaal, maar zij geven daar waardevolle imput voor terug. Ontzettend belangrijk! Zij staan tenslotte acht keer per week onder de lat.”

Graag investeren

Hij pakt er een paar handschoenen bij en wijst op een aantal details. ,,Ik heb een aantal van hen eens meegenomen naar de fabriek. Puur om ze te laten zien hoe dit spul wordt gemaakt. Ze hebben geen idee. Ik zag ze denken: ‘Alles wat Ronald erover vertelde is dus echt waar’. Tot een jaar geleden heb ik er helemaal niets mee verdiend. Kostte het alleen maar geld. En dat maakt helemaal niets uit. Ik investeer graag tijd en geld in deze keepers en het product. Praten met keepers over wat beter moet en wat niet; het is misschien wel het mooiste aspect van dit vak. En als ik dan hoor dat zij ontzettend blij zijn met waar ze mee werken, dan geeft mij dat een goed gevoel.”

Geen noodzaak

,,Dit alles is overigens niet uit noodzaak ontstaan. Na dat gebeuren met Nike liet ik mijn handschoenen weliswaar zelf maken en toen ik in Amerika speelde hebben we ook wel eens wat op de markt gebracht, maar zonder verdere bedoelingen. Na mijn carrière ben ik gaan analyseren voor NOS Studio Voetbal. Iets dat ik nu eens in de zes weken voor Rondo van Ziggo doe."

,,Ik ging columns schrijven voor Voetbal International, de wereld rondreizen en golfen. Die handschoenen zijn er eigenlijk langzaam ingeslopen. Een hobby die steeds verder uitgroeide tot hetgeen wat het nu is. Ik geloof ook dat het zo moet gaan. Wanneer je geforceerd op zoek gaat iets wat je leuk vindt, ga je het toch niet vinden”, aldus de vakman die reeds 120.000 paar handschoenen in Nederland verkocht.

Geen antwoord

Om zijn kennis op het gebied van marketing te verbreden, begon Waterreus in 2016 aan een Master of Business Administration. Wegens een gebrek aan de focus op sport, twijfelt hij eraan om de master ook daadwerkelijk af te ronden. ,,Ik heb namelijk geen antwoord gekregen op de vraag waarom de korte termijn het in sport altijd wint. Dit is natuurlijk niet de enige reden waarom ik twijfel om door te zetten, maar het intrigeert mij gewoon. Waarom worden trainers en bestuursleden van sport gerelateerde bedrijven altijd op straat gegooid als het even niet werkt? Waarom neemt men nooit de tijd om een plan iets aan te passen als het (nog) niet het gewenste effect oplevert. Als je gelooft in een persoon of product, waarom pas je de werkwijze dan niet gewoon aan?”

Accepteren

,,Ik denk dat het daarbij wel belangrijk is dat je goed focust op je product. Daar bedoel ik mee te zeggen dat kwaliteit boven kwantiteit gaat. Ik stond een tijdje geleden op een beurs en bij een concurrent zag ik twintig tot vijfentwintig modellen keepershandschoenen staan. Als ik voor hem zou werken, zou ik na drie modellen al niet meer weten wat ik over de andere tweeëntwintig moet vertellen. Het enige verschil is de kleur. Ik geloof daar niet in. Kies net zoals ik voor een beperkt aantal modellen en doe je best om die zo goed mogelijk in elkaar te zetten. Loop je daardoor wat klanten mis? Jammer dan. Accepteer dat het onmogelijk is om het complete marktaandeel te hebben. Wees ook tevreden als je al twintig procent te pakken hebt.”

Copa Mundial

,,Ik was laatst bij een klant en kreeg de vraag of een bepaald model niet na verloop van tijd uit de collectie zou verdwijnen. Het is namelijk vervelend als je iets goeds in handen hebt wat je even later niet meer kunt krijgen. Ken je de Copa Mundial? Dit is een voetbalschoen van Adidas die zij in 1974 op de markt brachten. Hij zit nog steeds in het assortiment en verkoopt nog altijd goed. Dat zegt toch alles?"

,,Ik ga dit doen met The Original. Dit is de handschoen waarmee ik het altijd heb gedaan. Aan de hand van dit model vertel ik mijn klanten en spelers hoe mijn onderneming is ontstaan. Hij zal ook nooit meer uit de collectie verdwijnen. Natuurlijk is het model wel wat moderner geworden, want tijden zijn veranderd. Kijk maar eens naar de handschoenen waar Jean-Marie Pfaff in de jaren ’80 mee speelde. Als hij voor zijn doel stond, raakte zijn handschoenen de grond. Zo groot waren ze. Ze gaan tegenwoordig ook veel langer mee. Ik versleet 75 paar per seizoen, terwijl een keeper nu met vijfentwintig paartjes een heel eind moet komen.”

Identiteit

Hoewel Waterreus, die zich met zijn stichting Panterreus ook inzet voor het goede doel, nog altijd geniet van de werkzaamheden die hij verricht voor de Nederlandse sportmedia, zegt hij er wel wat bijwerkingen van te ondervinden. ,,Door mijn andere identiteit als analist, zal ik moeten accepteren dat mensen een mening over mij hebben. Als ik op zondagavond iets negatiefs zeg over iemand, dan hoef ik niet te verwachten dat hij of zij maandag een setje handschoenen van mij koopt.”

,,Ik heb niet zo lang geleden mijn mening over damesvoetbal op papier gezet. Dat werd mij niet door iedereen in dank afgenomen, maar ik blijf wel zuiver. Staat het je niet aan wat ik vertel? Lees het dan niet of zet de televisie uit. Ik heb sinds kort een keepershandschoen voor vrouwen in mijn collectie. Krijg ik te horen dat ik er opeens wel voor ze ben als ik er geld mee kan verdienen. Geloof me, zo steekt het niet in elkaar. Dit staat los van elkaar."

Geen idee

,,Net zoals dat men wel eens zegt dat ik alleen maar bij Ziggo aan tafel zit om een functie bij PSV in de wacht te kunnen slepen. Denk je nou echt dat Toon Gerbrands (algemeen directeur PSV, red.) de televisie op zondagavond aanzet, mij over de club hoort en praten en denkt: Hé! Daar heb ik nou nog nooit aan gedacht’? Mensen hebben geen idee. Toch is dit nu eenmaal de gedachte. Daarom denk ik soms wel eens dat het goed is als mijn naam niet direct aan mijn product is gekoppeld.”

Volgende stap

Als het gaat over naamsbekendheid, dan heeft de oud-ploeggenoot van grootheden als Romario en Ronaldo nog wel een stap te zetten. Waterreus doet namelijk alles in zijn eentje en heeft slechts een distributeur in dienst. ,,Met de marketing zijn we ondertussen serieus bezig. Zoals ik al zei begint het nu allemaal flinke vormen aan te nemen en dus moet dat ook wel."

,,Ik moet alleen eerlijk zeggen dat het mij soms wel overvalt. Geen probleem hoor, want het is nog altijd geen noodzaak dat ik hier veel geld mee verdien. Feitelijk gezien ben ik een pensionado. Ik heb 19 jaar betaald voetbal gespeeld en daar heb ik een goed pensioen aan overgehouden. Het is alleen wel belangrijk dat je daar goed mee omspringt.”

Leergeld

,,Als je geen twee Ferrari’s en een privéjet nodig hebt, koop het dan ook niet. Ik heb ooit eens zo’n jet gehuurd en dat was een uitstekende uitgave; ik heb geleerd dat ik het nooit meer opnieuw zal doen. Net zoals dat ik 100.000 gulden investeerde in een sportzaak. Ook dat was leergeld. Het liep niet goed af met die zaak waardoor ik wist dat ik nooit meer ergens geld in zou steken als ik er zelf niet bij ben."

Toch zag hij veel collega-voetballers die het compleet verkeerd aanpakten. ,,Als ik vroeger met Oranje in Huis ter Duin zat, dan was het een kakofonie aan jongens die in horloges en kleding handelde. Vandaag de dag nemen voetballers hun kappers mee naar het buitenland. Waar gaat dat over? Ik adviseer jongens wel eens als dit onderwerp ter sprake komt. ‘Koop overal waar je speelt een huis’, zeg ik dan. Zo heb ik een huis in Schotland. Het is niet alleen een lekkere plek om af en toen eens naartoe te gaan, maar ook een goede investering."

Niet goed gegaan

,,Het is ook geld dat je niet meer kunt uitgeven. Geld dat anders in een fonds of onzekere onderneming was belandt. Gezien de ontwikkelingen van mijn eigen onderneming gaat dat onzekere niet op. Tenzij je mij op mijn zeventigste nog steeds als analist op tv ziet zitten. Dan is er duidelijk iets niet helemaal goed gegaan.”