Is het prijsmodel van een parkeergarage hét antwoord op de torenhoge inflatie?

Dat is best logisch, want psychologisch ligt het nog niet zo eenvoudig. Kijk maar naar de banken die lange tijd elkaar aankeken om de rente daadwerkelijk tot 0 procent te verlagen. Pas toen ING en ABN tot boven de knie te water gingen durfden ook ASN, SNS en Regiobank ineens mee te duiken.

En ook de Kamer van Koophandel herkent de worsteling, zo blijkt uit een interview met onder anderen een bedrijfsadviseur. Het zou draaien om eerlijkheid en om het voorkomen van verrassingen. Je moet als ondernemer op je tenen lopen om de consument of zakelijke klant niet voor het kwetsbare hoofd te stoten en door hogere prijzen de omzet niet in het putje te zien verdwijnen.

De prijs in een parkeergarage

Toch lijken er psychologisch wel mogelijkheden. Ook al valt daar ethisch misschien wat op af te dingen, het werkt wel. Zoals in een parkeergarage, waar ze de kunst van het uitknijpen al jaren lijken te beheersen.

Ik kan me de tijd nog herinneren dat je een bepaald aantal euro’s per uur betaalde. En dat bepaalde aantal, dat was dan meestal twee, ofzo. Inmiddels ligt die prijs per eenheid lager, maar betaal je bijvoorbeeld 50 cent per 7 minuten.

Prijsstrategie met psychologische voordelen

Die prijsstrategie levert drie psychologische voordelen op. Allereerst klinkt ’50 cent’ gewoon erg goedkoop, en tegen de tijd dat de ‘7 minuten volgen’ hebben de meeste consumenten de aandacht er al niet meer bij. Ten tweede pas je die periode eenvoudig aan van 7 minuten naar 6 minuten, om haast ongemerkt met maar liefst 27 (!) procent te verhogen. Probeer dat maar eens met een half volkoren bruin bij de warme bakker.

Ten derde maakt die 50 cent per 7 minuten (of 6) het praktisch onmogelijk voor een consument om werkelijk te berekenen wat een paar uur parkeren kost. Laat staan dat het lukt om dat te vergelijken met 2,25 euro per half uur een stukje verderop. Die rekensommen vallen zelfs met een rekenmachine niet mee.

Het prijsmodel op z’n kop

Die parkeergarages zijn overigens helemaal niet uniek in hun prijsmodel. Op een vergelijkbare manier kon je de laatste zomer voor de coronalockdown nog nauwelijks meer dan twee fatsoenlijke slokken bier drinken uit een festivalbeker. En hoe controleer je hoeveel uur een zelfstandige daadwerkelijk aan een project werkt waarvoor je een vaste prijs afspreekt?

Een hogere prijs schrikt af en maakt vergelijken met goedkopere concurrenten makkelijker. Door het prijsmodel op z’n kop te keren valt er meer te verdienen door andersom minder aan te bieden. En dat is natuurlijk niet in iedere branche even makkelijk (bij de NS wordt dit echt leuk), maar het biedt psychologisch in allerlei opzichten wel kansen.

Of het ethisch is valt te betwisten. En of de consument en zakelijke klant er onbeperkt in blijft trappen ook. Het is tegelijkertijd wel een wijze waarop prijsverhogingen minder opvallen, zich moeilijker laten kwantificeren en vergelijken en waarmee zowel de horeca als een andere groep ondernemers zich wellicht slim uit de crisis kan ondernemen.