Nico Dijkshoorn: 'Waarom vakkenvullers alle waardering verdienen'

Ik durf mij hier wel de godfather van alle vakkenvullers te noemen. Ik heb het vakkenvullen naar een ander niveau getild. Omdat ik tot voor kort bij de VARA werkte en geld kreeg voor mijn bijdrage in DWDD noemen ze mij al jarenlang een zakkenvuller, maar juist dan komt de trots, de warme herinnering. Nee, jullie vergissen je één letter. Ik was een vakkenvuller.

De laatste weken is er opeens veel aandacht voor de vakkenvuller, maar ik heb juist altijd het liefst in stilte gewerkt. Ik ben er nooit aan begonnen, mensen uitleggen wat dat nu eigenlijk inhoudt, van vakkenvullen je core-business maken. Ik had al snel door dat mijn beroep weinig indruk maakte. ‘Ik ben hoofd sales in een middelgroot bedrijf dat zich bezighoudt met de implementatie van dubbel glas in China. En jij, Nico?’ En dan ik: ‘Ik ben vakkenvuller bij AH in Amstelveen. Afdeling beschuit en zoete etenswaren.’

Toch is het de gelukkigste tijd uit mijn leven. Ik was er heel goed in. Laat mij u vertellen hoe het leven van een vakkenvuller er uit ziet en daarna kunt u dan weer lekker zelf iets gaan ondernemen. Kunt u een nieuw soort schepijs ontwikkelen waar ze ook van smullen in Chili.

Geil vakkenvullertje

Ik geef toe, mijn eerste werkdag als vakkenvuller begon teleurstellend. Dat kwam door de jas waar ik in moest werken. AH medewerkers droegen toen een bruine jas met een oranje kraag. Dat waren nu niet direct mijn lievelingskleuren. Bruin staat voor een langzame dood en oranje staat voor een volwassen man die met een leeuwenkop op zijn hoofd naar een voetbalwedstrijd marcheert.

Ik paste de jas en ging voor de spiegel staan. Geil vakkenvullertje dat ik me er was! Ik begreep voor het eerst de kracht van uniforme werkkleding. Ik wil er niet meteen The Sound Of Music van maken, maar zo voelde het wel, alsof ik met die jas aan mijn lijf, begeleid door een kinderkoor, door de supermarkt zweefde.

Een chef legde mij uit hoe je een vak vult. We stonden voor een lege meter kroepoek. Hij deed me voor hoe je vulde. Ik keek en dacht: zo zou ik het dus niet doen. Meteen zag ik daar al ruimte om te groeien. Ik zei het tegen mijn chef. ‘Je vult verkeerd.’ Ik deed hem voor hoe je bij het kroepoek vullen vier minuten tijdwinst kon boeken. En ik zag wat hij dacht: deze jongen zal ooit mijn kleur jas gaan dragen, een blauwe met een geel kraagje.

Geboren vakkenvuller

Maar daar was ik niet op uit. Ik wilde het vakkenvullen naar een ander niveau tillen. Dat voelde ik allemaal, die eerste uren als werknemer. Ik had er zin in. Ik snapte niet waarom mijn vrienden mij hadden uitgelachen toen ik ze vertelde wat ik ging doen. Ik was een geboren vakkenvuller.

Lang verhaal kort: ik maak snel carrière. Ik heb twee weken lang beschuit en kroepoek gevuld, daarna schoof ik een straatje op en mocht ik ingeblikte peulvruchten en appelmoes vullen en uiteindelijk kwam ik terecht op de afdeling waar iedere vakkenvuller van droomt: de babyvoeding.

Op babyvoeding zitten hele gladde dekseltjes en ze zijn bijna niet te stapelen. Vergelijk het vullen van drie meter babyvoeding maar met het restaureren van de Notre Dame, met het overschilderen van de Nachtwacht.

Ik hield ook van de illusie. Het spiegelen van de producten. Spiegelen is de vakkenvullervakterm voor: alles zo neerzetten alsof er nog heel veel voorraad is. Ik spiegelde de babyvoeding zo strak dat je er je haar in kon kammen.

Er is geen verbittering dat de waardering zo laat komt, maar ik geef wel toe: ik voelde een kleine steek in mijn borst toen ik Mark Rutte met een vakkenvuller zag praten. Dat had ik moeten zijn. Koning Vakkenvuller De Eerste.