Blog Gideon Borman: het zzp-leven na een hartstilstand (5)

We zagen met eigen ogen hoe de tijd werd teruggespoeld, gedachten veranderd en een viertal superhelden over daken vloog. De theatervoorstelling over een kwartet heroes die het liefste normaal willen zijn, vindt plaats exact 1 jaar nadat ik 's morgens mijn ogen niet opende. Het is een fijne manier om samen met Margriet en mijn kinderen te markeren dat het eerste jaar na mijn hartstilstand rond is en om te vieren dat ik er nog ben. Mijn kinderen noemen het gekscherend mijn tweede geboorte en mijn eerste verjaardag. Het pleziert ze dat ze ouder zijn dan hun 'eenjarige' vader.

Scheermes op mijn gezicht

Toch raken ze een kern van waarheid. Het afgelopen jaar heb ik vele dingen opnieuw moeten leren. Toen ik uit mijn coma kwam dronk ik aanvankelijk met behulp van een spons. Snel leerde ik weer een bekertje hanteren. Ik oefende het rechtop zitten en kleine stukjes lopen. Een grote uitdaging vormde het openen van een bus scheerschuim zonder dat de inspanning mijn borstbeen te pijnigt. Eenmaal geopend vroeg ik me af of het een goed idee is om met mijn herstellende coördinatie een scheermes op mijn gezicht te zetten. Maar als ik een coma kan overleven, kan ik dít ook.

Vanaf hier leer ik opnieuw mijn lichaam te belasten. Ik ga weer voor de eerste keer zelfstandig douchen. Pak met onvaste hand mijn tekenspullen weer op. Na vijf weken loop ik opnieuw mijn eigen woning binnen. Er volgt een eerste keer fietsen en enige tijd later ook autorijden.

Thuiswerkopdracht

En er komt weer een eerste mail met opdrachtaanvraag binnen. Toen ik in coma lag zijn al mijn agenda-afspraken door mijn naasten gecanceld. Het tekenen van een beeldverslag bij een congres is fysiek en mentaal sowieso nog niet haalbaar. Maar inmiddels ben ik tweeëneenhalve maand uit het ziekenhuis. En dit is een thuiswerkopdracht. De verleiding is groot om te kijken op welke manier ik deze opdracht kan aannemen. Misschien kan de deadline wat ruimer? Misschien…

Ik laat de e-mail een dag onbeantwoord om mijn afwegingen te maken. Dan besef ik dat ik mijn energie maar aan een ding tegelijk kan besteden. Ik moet nog teveel overdag rusten om de dag vol te houden. Ik heb te weinig energie om mijn kinderen meer dan een paar momenten per week over de vloer te hebben. Ik wil graag vooruit, maar dat gebeurt niet door zelfoverschatting. Ik moet mijn beperkingen accepteren en ‘nee’ zeggen. Iets wat ik in mijn carrière zelden doe, omdat ik liever kijk naar wat en hoe het wél kan. Omdat ik bang ben met een ‘nee’ klanten te verliezen. Omdat ik vrees dat na mijn herstelperiode alle opdrachtgevers naar andere cartoonisten zijn gegaan.

Nogmaals polsen

Ik bel de opdrachtgever voor wie ik vaker heb gewerkt op en vertel haar over mijn hartstilstand, mijn huidige conditie, mijn afweging omtrent het opdrachtverzoek en mijn besluit om nee te zeggen. Na een korte stilte om mijn indrukwekkende verhaal te laten bezinken volgt een begripvolle en verrassend mooie reactie. Ze somt al mijn kwaliteiten op waarom ze juist mij benaderde en stelt voor de opdracht een paar maanden uit te stellen om me dan nogmaals te polsen.

Ik voel me hierdoor enorm aangemoedigd om ook zakelijk te doen wat bijdraagt aan mijn herstel. Nee zeggen waar nodig. Vertrouwen op mijn kwaliteiten en op het feit dat er nog genoeg geïnteresseerde opdrachtgevers zijn tegen de tijd dat ik mijn tekenpen weer volop oppak.

De leukste en best passende opdrachten

En zo grijp ik de beperkingen van mijn conditie aan om prioriteiten te stellen. Ik neem enkel de leukste en best passende opdrachten aan. Ook wanneer ik besluit weer bij een congres te tekenen, pas ik mijn arbeidsomstandigheden aan. In de praktijk betekent dat: thuis uitrusten voor vertrek, dan ruim op tijd stressloos naar bestemming rijden, daar doe ik in mijn auto een dutje om fris een bijeenkomst in te stappen. Na afloop peil ik of ik wederom moet rusten voor ik terug rij. Desondanks, of juist daardoor, krijg ik van opdrachtgevers terug dat mijn cartoons de verfrissende, scherpe blik hebben als vanouds.

Dat mag gevierd worden

Mijn energie is beperkt, dus besteed ik die uitsluitend aan ‘de krenten uit de pap’. Ik ben minder meegaand in prijsonderhandeling en durf ook financieel mijn grenzen te bewaken. Door de gevolgen van mijn hartstilstand durf ik de kaders van een opdracht zo te stellen dat ik me in meerdere opzichten beter maak. Zo bekeken, is na mijn hartstilstand mijn eigen bedrijf eigenlijk ook opnieuw geboren. En dat mag gevierd worden.