Blog Gideon Borman: het zzp-leven na een hartstilstand (8)

Er zijn een paar uitspraken waarin mijn vrienden me zullen herkennen: 'Aardig gek' (bij verbazing). 'Only one way to find out' (bij nieuwe dingen). 'Het wordt vanzelf mode' (bij een vlekje tandpasta aan de mondhoek). En dan is er nog 'it’s all inda mind'.

Al voordat ik een cursus Positieve Psychologie aan de Radboud Universiteit afrondde , focus ik me graag op de zonnige kant. Zo sluit ik elke dag af met benoemen waarvoor ik dankbaar ben. Dat schrijf ik op in een schriftje. Maar optimisme is eenvoudig wanneer dingen voor de wind gaan. Sinds mijn hartstilstand ligt dat gecompliceerder.

Schrift op nachtkastje

Toen ik na mijn ziekenhuisopname thuis kwam, diende ik strikte rust te houden. Ik kon ook weinig anders. Ik was niet in staat tot leuke zzp-klussen of een bruisend sociaal leven. Op mijn nachtkastje trof ik het schrift. Het was gemakkelijk geweest om het daar te laten liggen, gesloten. Toch besloot ik er elke dag drie momenten in te noteren van dankbaarheid. Zo daagde ik mezelf uit om het grootse in kleine, dagelijkse dingen te zien. Dankbaar voor de kop koffie met mijn vriendin. Dankbaar voor de tranen van ontroering van een vriend die me na mijn hartstilstand weer terugziet. Dankbaar voor een onverwacht bezoek van mijn kinderen, die een zelf geplukte bos bloemen komen brengen. Dankbaar voor persoonlijke beterschapswensen van zakenrelaties.

Sommigen voelden door mijn positieve benadering de behoefte me te waarschuwen en zeiden: 'De echte klap komt nog… It's all inda mind!'

Ik heb gemerkt dat er niet één ‘de klap’ is. Dat mijn herstel een afwisseling van ups en downs is. Ik ben ervan overtuigd dat die downs een functie hebben. De plotselinge huilbuien, schijnbaar uit het niets; ik laat ze er maar gewoon uitstromen. Daarna voel ik me lichter. Zo ervaar ik regelmatig meerdere emoties tegelijk. Blijheid, boosheid, dankbaarheid en verdriet, allemaal in hetzelfde overweldigende moment.

Boodschappen doen

Ik herinner me de eerste keer dat ik boodschappen ga doen. De 600 meter naar de supermarkt is een afstand waarop ik een rustpauze moet nemen. Met mijn nog helende post-operatieve borstbeen mag ik niet zwaarder tillen dan een totaal van twee kilo. Met beide handen. Ik loop de winkel uit met vijf producten in mijn tas. Hiermee kan ik een avondmaal bereiden. Vol trots dat ik weer een stukje zelfstandigheid heb herwonnen, schuifel ik huiswaarts. Mijn lichaam voelt als een oude man. Ineens voel ik me enorm incapabel. Hier ga ik, een 43-jarige man die trots is op een klusje dat een zelfs kind nog vlotter zou doen. Tranen springen in mijn ogen. Dan besef ik dat, wanneer ik op hetzelfde moment blij en verdrietig kan zijn, ik de keuze heb waar ik mijn aandacht op richt, welke emotie ik laat winnen. Ik recht mijn rug en kies voor de positieve kant. 's Avonds noteer ik het moment in mijn dankbaarheidsschrift.

Middagdutje als noodzaak

Zulke tweesprongen blijf ik tegen komen, zelfs nu mijn fysieke kracht hersteld is. Mijn energieniveau laat nog steeds te wensen over. Een middagdutje is noodzaak. Ook op dagen dat ik bij mijn klanten werk klok ik na de lunch een half uurtje uit. Overdag slapen kan ik associëren met luiheid en zwakte. Maar als ik kies om dit te zien als 'luisteren naar mijn lichaam' en 'mijn grenzen respecteren', voelt het niet alleen constructiever, ik kán ook daadwerkelijk meer.

Die bewuste keuze voor het positieve kom ik niet overal tegen.

Water tot aan de lippen

Wanneer mijn eerste werkhervatting spaak is gelopen, komt het water me financieel tot aan de lippen. Liever dan kopje onder gaan, wend ik me tot de gemeente. Ik wil weten of er een financieel vangnet is voor zelfstandig ondernemers in onfortuinlijke omstandigheden. Niet dus. Zzp’ers vallen buiten de ambtelijke boot.

De baliemedewerker raadt me aan om te verhuizen naar een goedkopere woning. Nou is het discutabel of je een kersverse hartpatiënt een ingrijpende onderneming als een verhuizing moet aanraden. Maar meer nog dan dat, weiger ik te denken in schaarste en beperking. Die weg is een neerwaartse spiraal. Na alles wat ik heb doorstaan wil ik opbouwen vanuit kracht; niet minderen vanuit angst. Geen krimpende uitgaven, maar mijn inkomen vergroten. Naast mijn lichaam ook mijn bedrijf revalideren.

Ik ben klaar om te floreren

En daarom durf ik juist nu te investeren. In heilzame therapieën die buiten mijn zorgverzekering vallen. In een laptop, een tekentableau, een nieuwe mobiele telefoon. Inmiddels heb ik een nieuwe website. Ik ben klaar om te floreren. En mocht er dan toch een klap komen, dan maak ik daar gewoon een klapper van.