Blog Gideon Borman: het zzp-leven na een hartstilstand (2)

Ik heb nooit voor een baas gewerkt. In het stagejaar van de kunstacademie besloot ik samen met een vriend een eigen bedrijf op te richten. Zo hadden we meteen een stageplek voor onszelf gegarandeerd. Na ons afstuderen ging mijn compagnon in loondienst. Ik ging als zzp’er verder.

Het fijne van zzp’er zijn is dat ik alles op mijn eigen manier kan inplannen en aanpakken. Zolang ik mijn deadlines haal en afspraken met opdrachtgevers nakom, plan ik mijn eigen werktijden. Een paar keer per week integreer ik een uurtje hardlopen in mijn dag. Mijn creatieve werk combineert meestal goed met mijn alleenstaand-vaderschap: ik werk tijdens schooltijden of schets aan een opdracht terwijl de kinderen met LEGO bouwen. Hier en daar komt er oppas aan te pas.

Ik bén mijn bedrijf

Ik heb geen collega’s of personeel waar ik rekening mee moet houden. Alhoewel ik een agenda bij hou, ken ik de meeste afspraken uit mijn hoofd. Ik krijg van opdrachtgevers terug dat ik betrouwbaar ben. Ook als ik even niet bereikbaar ben, laat ik spoedig van me horen.

Ik bén mijn bedrijf. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat het desalniettemin handig zou zijn als mijn eenmanszaak toch op overdraagbaarheid is ingericht. Dat iemand mijn zaken kan oppakken als ik er onverwacht even niet ben.

Het is januari 2018. Ik heb net een maanden durend financieel geschil met mijn ex afgerond. Het indienen van bezwaarschriften en aanleveren van bewijsstukken slurpte mijn energie. Maar nu is het klaar. En naar tevredenheid. Een bijkomend voordeel: nooit eerder had ik mijn afgeronde jaaradministratie zó vroeg bij mijn boekhouder liggen.

Die vaart wil ik er in houden. Ik zet mijn schouders onder de nodige acquisitie. Met resultaat: een kennismaking bij een grote verzekeraar waar ik mijn cartoonwerk mag gaan pitchen. Ook staat er een groot regionaal veiligheidscongres gepland waarbij ik een cartoonverslag ga tekenen.

Niet te kraken wachtwoord

Dit nieuwe jaar wordt míjn jaar. Mijn bureau ligt bezaaid met ideenotities, to do-lijstjes en schetsen voor nieuwe projecten . Mijn analoge agenda staat vol met voor mij heldere aantekeningen zoals ‘check Gerard dinsdag’ en ‘nabellen Karin’. Al mijn overige bedrijfswerkzaamheden staan op mijn laptop. Veilig achter een niet te kraken wachtwoord.

Zo treft mijn vriendin Margriet mijn bureau aan wanneer ze op zondag mijn huis binnen komt. We wonen niet samen, maar ze heeft de sleutel. Ze komt spullen halen om mij op de intensive care-afdeling te kunnen verzorgen. De dag ervoor heb ik in mijn slaap een hartstilstand gehad. Ik lig in coma en geen arts waagt zich aan een uitspraak óf en hoe ik er uit kom.

Margriet stapt de doodse stilte van mijn woning in en wordt geconfronteerd met mijn werkplek. De notities in mijn handschrift. De afspraken en voornemens die ik wellicht nooit zou verwezenlijken. De levendige bedrijvigheid van mijn bureau is een extreem contrast met de stilte van mijzelf, in kunstmatige slaap, aan de beademing en infusen.

In die omstandigheden moet mijn eenmanszaak opgepakt worden. Afspraken moeten worden afgezegd, zakenrelaties geïnformeerd, rekeningen betaald. En de sleutelgegevens bevinden zich onbereikbaar op mijn beveiligde computer.

Hij schrijft! Hij schrijft!

Eén van de eerste herinneringen van toen ik net uit coma was: Margriet staat aan mijn bed. Mijn broer is er ook. Ze vragen me om de wachtwoorden en inloggegevens van mijn internetbankieren. Ik vraag pen en papier en schrijf een viertal letter-cijfer-leestekencombinaties op. Tot mijn verbazing reageren ze euforisch. Hij schrijft! Hij schrijft! Op dat moment kan ik nog niet bevatten waar dit op duidt: ik begrijp een vraag, kan een antwoord formuleren en een pen hanteren. Mijn hersenen verwerken informatie en mijn motoriek herstelt in hoog tempo.

Niet veel later begin ik ook weet te tekenen. Op het whiteboard in mijn ziekenhuiskamer schrijf ik elke ochtend de actuele datum en maak er een tekening bij.

Mijn administratie up-to-date

Bank- en andere zaken worden perfect opgepakt door Margriet en een vriendin. Ik hoef me nergens extra zorgen over te maken. Maar ik had het ze zoveel gemakkelijker kunnen maken. En wat als ik dit niet zo goed had overleefd?

Ik kan niet zeggen dat ik vandaag de dag alles tot in de puntjes heb geregeld. Maar ik deel met Margriet meer over mijn werk. Houd mijn mails overzichtelijker en mijn administratie up-to-date. En natuurlijk weet ze mijn wachtwoorden.

Ze heeft immers mijn leven gered. Dan zijn die wachtwoorden ook wel veilig…