De blauwe tape waarmee de afdruk op A4-formaat boven mijn ziekenhuisbed hing zit nog aan de hoekjes. De foto die ik in m’n hand houd oogt wazig door mijn tranen heen. Maar ik weet exact wat er op de selfie staat. Mijn vriendin in een rode wollen trui. Ik draag een zwart overhemd met een voor deze gelegenheid zelfgemaakte cartoon-stropdas. We zitten in een koffietent met latte macchiato’s en cupcakes. We zijn op date. We lachen.
In een ander scenario was deze foto de allerlaatste geweest waarop ik zou staan. Het is de laatste foto vóór mijn hartstilstand. Enkele uren later staat mijn leven en dat van mijn naasten volledig op zijn kop. Het is moeilijk te bevatten dat zoiets ingrijpend zo onaangekondigd kan komen.
Buitengewoon moe
Terugkijkend heb ik wel íets gemerkt. Ik was buitengewoon moe. Wanneer ik mijn kinderen met het naar bed gaan een verhaaltje voorlas, viel ik er zelf bij in slaap. Stootten ze me aan: 'Papa, lees nou verder!' Ik weet het aan de scheiding, de verhuizing, het eenouderschap in combinatie met zzp’en.
Weer precies zo willen zijn als voor mijn hartstilstand is onhaalbaar en zinloos. Dan zou de hele ervaring mij niet verder hebben gebracht
Gideon Borman
Nu stuit ik onverwachts op de foto, onder een stapel papier op het bureau van mijn vriendin. Mijn ogen speuren elke millimeter van de prent af. Tegen mijn verstand in zoek ik naar een voorbode van wat er zou gaan gebeuren. Het is een confrontatie met alles wat sindsdien veranderd is. Gelijktijdig verbaast het me hoe veel er gericht is op 'alles weer bij 't oude krijgen'.
Situatie vóór mijn hartstilstand
Deels logisch. Fysiek gezien valt er een hoop te herwinnen. De tijdens mijn vijf weken ziekbed ingeteerde spiermassa wil ik graag terug. De onafhankelijkheid van weer kunnen lopen, fietsen en autorijden ook. De doelen die ik tijdens mijn revalidatie stel vormen een omschrijving van hoe ik voorheen was. Ook de re-integratiebegeleiding is erop gericht terug te keren naar de situatie vóór mijn hartstilstand. Ik ben dankbaar dat alle creatieve vaardigheden om mijn werk te kunnen uitvoeren zijn hersteld. Maar denken dat een slordig half uur klinisch dood geweest zijn helemaal zonder gevolgen blijft, is naïef.
Ik word nooit meer de oude. Het 25 centimeter lange litteken over mijn borst vertelt dat sommige dingen onomkeerbaar veranderd zijn. Weer precies zo willen zijn als voor mijn hartstilstand is onhaalbaar en zinloos. Dan zou de hele ervaring mij niet verder hebben gebracht. Liever dan weer de oude worden, ben ik een nieuwe.
Lees ook: Blog Gideon Borman: het zzp-leven na een hartstilstand (9)
De nieuwe Gideon wijzigt de inbox van zijn mail. Het mapje 'hartstilstand' vervang ik door de map 'gezondheid'. Daarmee richt ik mijn energie niet langer op de last van die gebeurtenis, maar op de mogelijkheden van een gezond leven.
Limited-edition van mezelf
Of ik in dat leven weer weken van 40 uur kan maken blijft onzeker. Ik pak het op als een uitdaging. Mijn doel is om binnen een 20-urige werkweek financieel zelfstandig te zijn. Met de middelen die ik nu heb. Mijn energie en power-uren zijn beperkt. Ik ben een soort limited-edition van mezelf. Daar hoort een nieuw uurtarief bij. Rust integreer ik nu in mijn dagritme.
Een paar weken geleden heb ik mijn eerste volledige werkdag. Ik maak een inhoudelijk beeldverslag bij een beleidsbijeenkomst. Om negen uur stap ik de congreszaal binnen met een blanco tekenblok, wetend dat ik om half zes nog energiek moet zijn om een presentatie te geven met de cartoons die ik die dag teken. Ik besluit mijn contactpersoon vooraf te melden dat ik tijdens de lunchpauze uitcheck om mijn rust te pakken. Het is een opluchting dat dingen die voor mij nog wennen zijn, als vanzelfsprekend worden aangenomen.
Het gaat er niet om te behouden wat je hebt, maar om te maken wat je wenst
Gideon Borman
Ruimte voor een nieuwe invulling
Het is mooi om te merken dat waar ik dingen uit mijn oude leven moet loslaten, ruimte ontstaat voor een nieuwe invulling. Zo kon ik bijvoorbeeld twee jaar geleden niet bedenken dat ik columnist bij De Ondernemer zou zijn. Het is een onverwachte mogelijkheid van mijn nieuwe leven. Dat geeft me moed om te dromen over wat er nog meer kan. Om die dromen naar plannen te vertalen. Om de plannen in actie om te zetten. Als ik in deze tijd, waarin we de stap van oud naar nieuw maken, iets mag meegeven is het dit: het gaat er niet om te behouden wat je hebt, maar om te maken wat je wenst.
En die cartoonstropdas, die behoort inmiddels tot mijn bedrijfskleding. Ik heb er zelfs nog een paar bijgemaakt. Om af te kunnen wisselen bij de vele klussen die nog komen…
Ik wens iedereen een goed, inspiratievol en voedend 2020… en veel gezondheid natuurlijk!
