Zzp'er en zorgtaak: hoe combineer je dat? Vriendin Gideon Borman vertelt

‘Er moet een fiets tussen de deur!’ schiet me te binnen. Ik gris de tweewieler van mijn jongste uit de voortuin en zet ‘m in de deuropening. Díe valt niet meer in het slot. Ik haast me terug naar boven. Wanneer ik de slaapkamer binnen kom hervat ik zowel de reanimatie als het gesprek met 112. Ik bel mobiel, weet dat ik landelijk binnen kom en dus een regionale melding moet doen. Ik hoor mezelf roepen: 'Regio Rotterdam, man 43 jaar, buiten bewustzijn, geen hartslag, reanimatie gestart'. De man in kwestie is mijn vriend. In dit moment registreer ik niet hoe grauw Gideon eruit ziet. Hoe levenloos hij op mijn bed ligt. Ruimte om te beseffen wat de gevolgen kunnen zijn, is er niet. Ik handel. Dertig keer borstcompressie, twee keer mond-op-mond-ademhalen. Alles wat niet van levensbelang is verdwijnt uit mijn gedachten.

Perspectief van mijn vriendin

Zo zou deze blog beginnen als het door mijn vriendin zou zijn geschreven. Hoe ik dat weet? Ik heb het haar gevraagd. Wat de impact van dit ene moment op mijn eigen leven is, ervaar ik vrijwel dagelijks. Maar ook Margriet beleefde een traumatische gebeurtenis: exact dezelfde, vanuit een heel ander perspectief. Op die bewuste zaterdagochtend zijn we pas anderhalf jaar samen. Beiden hebben we een huwelijk achter de rug. Margriet de Rijk, moeder van 3 kinderen, werkt net als ik als zzp’er. Ze is mede-eigenaar van een dansschool in het centrum van de stad. Heeft een praktijk aan huis als lichaamsgericht coach. En nu is ze ook levensredder. Dat spreekt bij velen tot de verbeelding. Achter elke sterke man staat een sterke vrouw, zegt men. Maar hoe is het voor die vrouw wanneer de sterke man op z’n aller-kwetsbaarst is?

Appjes

Je ligt op de Intensive Care. Ze houden je in een kunstmatige coma. Je bent zo onwerkelijk afwezig. Toch voel je niet ver weg. Ik blijf appjes aan je sturen over hoe mijn dag verloopt, hopend dat je ze eens zult lezen. Word je weer wakker? Hoor ik ooit je stem nog? Ik praat tegen je, masseer je voeten. Ik zet mijn vakkennis over Acces Bars in waarbij ik door aanraking de energiebanen op je hoofd stimuleer. Een binnenlopende verpleegkundige complimenteert me over het feit dat ik niet bang ben voor je reactieloosheid. Hoe kan ik? Je bent nog steeds jij. Eén tel bekruipt me de gedachte: wat als ik het niet goed heb gedaan? Heb ik wel hard genoeg gedrukt bij de hartmassage?

In de twee dagen die volgen, weet ik niet of ik over Gideon moet praten in de tegenwoordige of de verleden tijd. Dan komt hij bij en herstelt buitengewoon. Mijn twijfel wordt weerlegd. Zowel zijn behandelend arts als een van de twee agenten die de reanimatie van mij overnamen, benadrukken het belang van mijn snelle handelen in de eerste paar minuten bij dat herstel.

Dat kon ik, omdat ik wist wat ik moest doen.Een kleine zes maanden eerder haalde ik mijn certificaat Bedrijfshulpverlening. Een zakelijke beslissing; zo bespaar ik bij mijn workshops en lessen uitgaven aan externe partijen. Een bedrijfsinvestering die zich vanzelf terug verdient. Ik heb op dat moment geen idee hoe waar dat zal blijken.

Combinatie werk en zorgtaak

De eerste veertien dagen schrap ik al mijn werk. Ik ben aan Gideons bed en bij zijn onderzoeken aanwezig, regel de visites tijdens de bezoekuren. Na twee weken begin ik weer met coaching. De combinatie werk en zorgtaak is zwaar. Maar het is fijn om me even ergens anders op te kunnen richten. Er ontstaat een groot tempoverschil: mijn leven is drukker en sneller. Dat van Gideon gaat noodgedwongen in kleine stapjes, langzaam vooruit.Soms leidt dat tot wrijving. We praten erover en zorgen dat we, weliswaar in een ander tempo, wél dezelfde richting uit blijven gaan.

Nu Gideon z’n leven meer en meer op eigen kracht draait, raakt alles wat naar de achtergrond. Dat hoort ook zo. Maar ook nu ben ik degene die zijn struggle naar vooruitgang bij bijvoorbeeld werkhervatting van het dichtstbij meemaakt. Ook als het positivisme even plaats maakt voor rauwe verwerking. En ook nu blijft het fijn om af en toe de vraag 'hoe gaat het nu met jou?' te krijgen.

Dus blijf uitreiken wanneer iemand in je omgeving iets heftigs meemaakt. Ook als het niet om leven en dood gaat: een faillissement, aansprakelijkheidsgeschil of juridisch conflict… Blijf vragen wat de ander nodig heeft. Ook sterke mensen kunnen steun gebruiken.

En investeer in een reanimatiecursus. Geloof me: je wil niet met lege handen komen te staan.