'Besef: jij als ondernemer bent een ‘popster’. Beklim het podium'

Noem het gerust een cliché, maar als ondernemer in hart en nieren kom ik vooral enthousiast mijn bed uit om, jazeker, ‘een nieuwe uitdaging’ aan te gaan. Dat iets lastig of zelfs onmogelijk wordt geacht, is voor mij niet het signaal om me ervan af te keren. Integendeel! Hoe hopelozer iets lijkt te zijn, hoe meer getriggerd ik raak me ermee te bemoeien en in wat vooraf als een kansloze missie wordt gezien toch een straaltje licht naar binnen te laten schijnen.

Anders gezegd, makkelijke klusjes winden mij niet genoeg op.

'Drop-outs' inspireren als sociale plicht

Dat ik onlangs op verzoek van collega-zakenvrouw Rahma el Mouden werd uitgenodigd voor een groep zogenaamde drop-outs – jongeren die als verregaand onhandelbaar worden beschouwd – iets over het ondernemerschap te vertellen, ervaar ik niet als een sociale plicht, maar veel fijner nog: als een voorrecht! Ik verheugde me op de ontmoeting met deze jongeren. Zou ik erin slagen tot hen door te dringen? En zo ja, hoe? En met welk resultaat? Dat soort vragen 'besprongen' mij. Ik houd ervan wanneer vragen mij bespringen.

Bij een eerdere ervaring in een VMBO-klas had ik geproefd hoe extreem goed jongeren kunnen zijn in het zich afsluiten voor ongewenste signalen en informatie van buitenaf. Na twee uur was ik niet veel verder gekomen dan ze te leren een fatsoenlijke hand te geven bij een sollicitatiegesprek (dit speelde zich pre-corona af). Vanaf dat moment wist ik hoe stug en saboterend jongeren kunnen zijn.

Hoe anders verliep het nu. Ondanks dat sommigen van hen afwezig waren – een meisje antwoordde op alles ‘ik weet het niet’, een jongen speelde voortdurend met het touwtje van de Luxaflex – stelde iemand de lumineuze vraag: 'Wat is nou belangrijker als ondernemer? Geld? Of blije klanten?’ Een ander vroeg: ‘U doet zoveel verschillende dingen. Hoe houdt u overzicht?’ En weer een ander wilde weten na een korte uitleg over de gunfactor: ‘Hoe zorg je dat mensen jou iets gunnen?’

Allemaal geweldige en intelligente vragen.

Door de vergelijking te maken met het verkopen van oude spullen op Koningsdag, waarbij je mensen door een glimlach of een bepaalde opstelling van jouw producten verleidt geld bij jou uit te geven, kreeg ik ze nota bene mee in het nadenken over hun eigen bedrijf. Een jongen wilde de beveiliging in. Een andere jongen bleek van een cosmeticamerk te dromen. En weer een andere jongen wilde unieke hoofddeksels maken. Ik gaf ze als tip mee om hun diensten of producten op een eerlijke of nog nooit vertoonde manier te produceren, zodat ze daarmee aandacht zouden trekken.

Het podium beklimmen als ondernemer

Behalve dat het me lukte tot deze jongeren door te dringen, was ik niet te beroerd over Doets Reizen te vertellen (vonden ze machtig interessant) en droogjes te melden dat ik in een dure Mercedes reed (vonden ze nog machtiger). Ofwel, waarom bescheiden zijn? Of je geld gaan tellen? Als je ook positief gebruik kunt maken van de ‘popsterrenstatus’ van het ondernemerschap om zo jongeren in beweging te zetten?

Besef: jij als ondernemer bent een ‘popster’. Ook jij kunt met jouw kennis, ervaring en succes kwetsbare jongeren inspireren.

Weg met de schroom. Beklim het podium. Voel de adrenaline.