Solskin. Wie het drie keer hardop uitspreekt, zal niet verbaasd zijn dat het zonneschijn betekent in het Deens. Maar in Vlissingen is Solskin iets heel anders. Daar staat het gelijk aan chic, aan kwaliteit, aan het restaurant waar je mee naartoe werd genomen toen je oma haar 75ste verjaardag vierde. Waar je je eerste oestertje slurpte, met uitzicht op zee.
Dat was vroeger. Solskin is veranderd. De blauwe vloerbedekking is eruit, het antieke scheepskompas is eruit, de nautische schilderijen van de muur gehaald en de koperen vuurtorentjes op tafel zijn allemaal opgepoetst. Verjaardagen worden er nog altijd gevierd, maar de kleinkinderen komen nu terug om met hun leeftijdsgenoten te gaan eten. Nog even en Solskin is weer hip.
Lees ook: Personeelstekort? Deze jongeren kiezen bewust voor horeca: ‘Dit is mijn passie, geen bijbaan’
Afwassen voor 2 euro per uur bij Solskin
Dat is allemaal te danken aan Cynthia van Tilburg, die op haar 14de besloot dat het tijd was voor een bijbaantje en elk restaurant in Vlissingen binnenstapte met de vraag of ze ergens aan de slag kon. Die overal ‘nee’ te horen kreeg, behalve bij Solskin. Daar konden ze nog wel iemand gebruiken.
In de afwas ging ze, zo’n doorschuifsysteem van aluminium. Mandje vullen, door de straat en opruimen maar. Uren achtereen, elke zaterdag weer. Voor 2 euro per uur, meer kreeg je in die tijd niet. Maar Cynthia hoorde je niet klagen. Ze vond het fantástisch, zeker met collega’s onderling. Het voelde als familie, met eigenaren Flemming en Francisca Bleijenberg als zorgzame ouders.
Hoe blij je kan worden in de horeca
Nu, vijftien jaar later, komen Flemming en Francisca tot rust op hun boerderijtje. Zij hebben de zaak overgedaan aan de toenmalige afwashulp, waarvan ze vanaf dag 1 wisten: die kan het, die moet het gaan doen.
Ik vond het heerlijk om gasten welkom te heten en te verzorgen
Cynthia van Tilburg
En Cynthia, die had als kind al de grote wens om ooit eigenaar te zijn van haar eigen horecazaak. Aan haar moeder, die werkte voor horecaondernemer Jerry van Zuijlen, zag ze immers hoe blij je kon thuiskomen van werken in de horeca. Dat wilde zij ook.
Dus ja, eerst de afwas in. Dan de keuken. En uiteindelijk de bediening. Als een soort summum voelde dat. „Zo kon ik me een beetje profileren als gastvrouw. Ik vond het heerlijk om gasten welkom te heten en te verzorgen”, zegt ze tegen AD.
Hele dag VIP’s koffie schenken
Cynthia volgde de horecamanagement-opleiding aan Scalda in Middelburg en werkte in haar vrije tijd voor horeca-uitzendbureau Mise en Place. Zo kwam ze terecht achter de bar van Lowlands en werd ze in 2015 persoonlijk bediende van Mark Rutte, die dat jaar het Bevrijdingsfestival kwam openen in Vlissingen. „Ik moest de hele dag VIP’s koffie schenken. Geen idee wie het waren, maar de mannen liepen allemaal in pak en de vrouwen droegen prachtige jurken.”
Ik belde Flemming, vroeg of hij werk voor me had en voor ik het wist stond ik weer op de boulevard
Cynthia van Tilburg
Daarna nog een stage in een Duits après-ski-gebied en toen had Cynthia alle facetten van de horeca wel gezien. Ze verlangde terug naar huis, naar Vlissingen, naar Solskin. „Ik belde Flemming, vroeg of hij werk voor me had en voor ik het wist stond ik weer op de boulevard.”
Lees ook: Betalen voor rust: kindervrije horeca steeds populairder: ‘Ik wil geen kindergejengel’
Grappen over overname Solskin
Ze had haar sloof amper voorgeknoopt of Flemming en Francisca begonnen dat Cynthia de zaak maar moest overnemen - een opmerking die ze vroeger ook altijd al maakten. Cynthia ging er nooit serieus op in. Ze maakte er steevast een grapje van door te zeggen dat ze toch geen geld had.
Maar dit keer formuleerde het echtpaar het anders. Hoe zou je het vinden als als je de zaak over kúnt nemen, zeiden ze. Cynthia ging toch maar eens zitten. „En toen ontvouwde Flemming een heel plan: dat ik mee kon in de VOF en dat ik door middel van hard werken mijn aandelen kon verdienen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Met andere woorden: hoe harder Cynthia werkte, hoe meer winst Solskin maakte, hoe meer ze kon afdragen aan de eigenaren. „Hij had het helemaal uitgedokterd met zijn boekhouder. Puur omdat hij koste wat kost wilde voorkomen dat hij de zaak moest verkopen aan een investeerder.”
Cynthia gooit roer Solskin om
Cynthia besloot ervoor te gaan en maakte een plan. „Ons grootste klantenbestand bestond uit oude mensen. De dames van de boulevard die hier op zondag zitten met een glas witte wijn en een bord gebakken tongetjes. Fantastische gasten, maar ook een uitstervend ras. Ik wist: om Solskin toekomstbestendig te maken, móéten we vernieuwen.”
De gebakken tongetjes bleven, maar de nautische inrichting moest eruit. Een voor een werden de hotelkamers opgehipt en het terras aan de overkant van de boulevard kwam erbij. Er komen steeds minder grijze gasten. Cynthia gaf het personeel extra trainingen zodat ze nóg beter werden in hun vak.
Niet op je telefoon tijdens werktijd bij Solskin
Personeel dat er soms al langer werkte dan zij zelf oud was. „Ja, sommige mensen stonden wel even te kijken, ik was toch de voormalige afwashulp. En ik had een duidelijk beleid. Niet op je telefoon tijdens werktijd, bijvoorbeeld. Dat viel niet bij iedereen goed. Er zijn zelfs personeelsleden weggegaan. Maar er zijn ook mensen gekomen, mensen die niet beter weten dan dat ik het hier voor het zeggen heb. Ik kan nu zeggen dat ik echt een topteam heb.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Hoeveel uur Cynthia werkt, weet ze niet. Ze houdt het niet bij. Maar vijf jaar later heeft ze de goodwill en de inventaris al bij elkaar geknokt. Alleen de stenen zijn nog niet van haar. Het personeelsbestand is van 22 naar 35 gegaan én de zaak is flink verbouwd. Voornamelijk eigenhandig, met haar echtgenoot met twee rechterhanden. Maar ze doet het toch maar, als 29-jarige.
Cocktails na werktijd
Cynthia lacht. „Toen ik zag dat Flemming serieus was, geloofde ik hem niet. Ik dacht: dat gaat nooit lukken. Maar het kan dus wél. Natuurlijk is het soms spannend. Ik raak ook wel eens in paniek als een goede werknemer opstapt. Maar het komt altijd weer goed.”
Als je maar investeert, ook in personeel. „Een cocktailtje na werktijd, dat scheelt al zoveel. En we werken keihard. Ook ik. Het is echt niet dat ik alleen maar geluk heb gehad. Wel heb ik geluk met het adhd-achtige in mij. Ik kan nooit stilzitten, moet altijd bezig zijn. Daar kun je het ver mee schoppen.”
Lees ook: Hoe gastvrij zijn hotels die inzetten op self service? ‘Menselijke verdwijnt steeds meer’
