Zoon Dennis wilde familiebedrijf overnemen, maar moest eerst met pa de Kilimanjaro op

Er hangt een serene rust in de strak en overzichtelijk ingerichte winkel. Het chique modehuis Bergdorf Goodman aan 5th Avenue in New York gold als voorbeeld. De muziek, speciaal samengesteld, zorgt voor wat afleiding, maar op een prettige manier. Vader en zoon Moorman zien eruit als door een ringetje te halen. De aanleiding voor een interview met de twee ligt bij een ontmoeting die Rick Moorman eerder dit jaar had met de toenmalige staatssecretaris van Financiën, Marnix van Rij. Net als heel veel detaillisten – ‘Ik ben van de details. We begeleiden onze klanten met oog voor details’ – hield Moorman een uitgestelde belastingschuld over aan de coronaperiode. In zijn geval zeker 400.000 euro. Het aflossen vormt een enorme molensteen, omdat hij ook zijn gewone belastingen moet betalen.

In het eerdere gesprek met De Ondernemer vertelde Rick dat hij bezig is om met de Belastingdienst tot een regeling te komen en sprak daarover met Van Rij. ,,Waarom? Omdat ik mijn bedrijf in de toekomst schuldenvrij wil overdoen aan mijn zoon. Ik wil dat hij gaat betalen voor wat hij daadwerkelijk gaat overnemen en niet een zootje schulden. Ik los dat op!”

Een paar maanden later vult hij het, gezeten achter een kopje koffie, aan: ,,Toen mijn eigen vader ineens overleed, de oprichter van de winkel, kreeg ik te maken met een aantal schulden. Dat vond ik lastig. Dennis wil ik niet opzadelen met schulden die in mijn tijd zijn ontstaan, ook al kan ik aan de coronaschulden weinig doen. De gesprekken met de Belastingdienst lopen nog. Als het tot een regeling komt, wil ik het bedrag in één keer aftikken.”

Dennis luistert aandachtig als zijn vader dit vertelt en vult het aan: ,,Ik snap wat pa doet. Mocht er toch een kleine schuld achterblijven dan zal ik die overnemen. Ik geloof namelijk in de onderneming, maar het is mooi als het zonder kan.”

Lees ook: Ondernemers manen staatssecretaris Marnix van Rij tot vaart bij sanering belastingschulden

Iedereen die Rick Moorman (1962) kent, weet dat hij een enorme spraakwaterval is. De aan de Rotterdamse Oude Binnenweg geboren ondernemer, en nog steeds Spartaan in hart en nieren, zegt gedurende het interview regelmatig: ‘En nu houd ik mijn mond. Ik praat te veel’. Het geeft Dennis (1994), die stukken rustiger is, de kans om zijn verhaal te doen. ,,Pa is voor de buitenboel en ik functioneer uitstekend op de achtergrond.” De twee moeten erom lachen.

Dennis is de derde generatie die werkt in deze modewinkel waar pakken van vele duizenden euro’s worden verkocht. De duurste, met gouddraad door de stof, gaat voor een kleine 10.000 euro over de toonbank. Zijn opa Jan werkte ooit als filiaalhouder bij kledingwinkel Kreymborg, maar stopte. Hij vertrok naar Amsterdam om daar een baan te aanvaarden bij Austin Reed, om later een eigen modewinkel voor mannen te beginnen. De protesterende peuter Rick ging mee. Op latere leeftijd, na wat omzwervingen, ging Rick bij vader Jan in de zaak werken. Het pad dat Dennis heeft gelopen wijkt niet veel af. Hij zegt geen briljant leerling te zijn geweest op school, maar leerde het vak op de winkelvloer.

Dennis komt volgend jaar voor 50 procent in de zaak, hoe is dat gegaan?

Rick: ,,Op het moment dat hij tegen mij zei ‘Pa, kan ik bij jouw komen werken’, had ik een probleem. De hiërarchie van vader en zoon werd zwaar verstoord naar werkgever en werknemer. Wanneer ben ik wie, wanneer ben ik wat?”

De twee besloten de 6.000 meter hoge Kilimanjaro in Tanzania te gaan bedwingen. Rick gaat verder: ,,Het had ook te maken dat ik een schuld naar hem moest inlossen. Een ideale vader bestaat namelijk niet. Tijdens die tocht ben je elkaars gelijke. Toen wij terugkwamen was hij van zoon en werknemer, mijn vriend geworden. Naar de 6000 meter toe had ik hem heel hard nodig en hij mij. Toen we terugkwamen was de basis gelegd voor samenwerking. Los van het feit of hij het wel of niet kan. Dat moet later blijken. Wat heb ik daarna gedaan? Ik heb tegen mijn rechterhand in de zaak gezegd ‘Jij begeleidt hem en bent verantwoordelijk voor hem. Alles wat hij fout doet, krijg jij voor op je donder. Alles wat hij goed doet, daarvoor geef ik het compliment.’”

Het is donderdag 2 januari. Hoe ziet je eerste werkdag van het nieuwe jaar eruit als je 50 procent bezit van House of Man?

Dennis heel resoluut: ,,Hetzelfde als al die donderdagen daarvoor. Er verandert niets qua winkel en hoe we het doen. In hiërarchie eigenlijk ook niet. Nu al zijn we elkaars gelijke. Hij doet alle podia en andere buitenactiviteiten en ik doe alles op de achtergrond.”

Pa vult aan: ,,Vanaf 1 januari is hij medeverantwoordelijk. Als er nu een foute beslissing wordt genomen, vang ik het op. Straks is hij 50 procent medeverantwoordelijk. Ik probeer 2 jaar lang iedere beslissing die we moeten nemen samen te doen. Dat doe ik heel consequent. Voor mijzelf is dat een leerproces. Ik moet leren accepteren die iemand naast mij staat. Er komt een moment dat ik thuis blijf. Het zal moeilijk zijn, maar ik zal het doen.”

Hij stopt abrupt en komt met advies voor familiebedrijven: ,,Je moet dit alles niet van te voren bedenken, dan gaat het mis. Laat het op een natuurlijke wijze gebeuren. We hebben in elkaar geïnvesteerd zonder dat we ermee bezig waren.”

De hand van Lesley Bamberger

Het winkelcentrum aan het Amsterdamse Gelderlandplein is in bezit van de Kroonenberg Groep. De hand van eigenaar Lesley Bamberger is duidelijk zichtbaar. Het is er licht, schoon, modern, veilig, de gangpaden zijn vrij van zooi en er staat kunst.

Het complex sluit mooi aan op de visie die de Moormannen hebben op de winkelstraat. Ze vinden de gemiddelde winkelstraat niet veel soeps. Armoe troef noemen ze het. ,,Door die goedkope meuk uit China wordt de binnenstad er niet leuker op. Kijk naar de Kalverstraat, de sfeer is weg”, zeggen de twee.

,,Consumenten komen naar het Gelderlandplein, niet alleen omdat het netjes en schoon is, maar vaak staat de eigenaar zelf in de winkel. Zij hebben een hart voor de zaak. Er worden evenementen als modeshows georganiseerd en wij hadden bijvoorbeeld een McLaren racewagen in de winkel staan. We zitten met onze kleding in het high-end segment. Klanten komen daarvoor hierheen, maar ook voor de service. Alles wat we doen gaat om mensen. We brengen ze desnoods naar Schiphol. Door onze aanpak en die duidelijke winkel is onze conversie 70 procent. Er zijn verdomd weinig winkels die dat kunnen zeggen.”

Lees ook: Doorgaan na faillissement: hoe Esprit-franchiser Bob zijn 5 winkels omvormt tot nieuw retailconcept

Dennis Moorman biedt ook goedkopere pakken aan voor jonge mannen

Na een intensief leertraject onder de vleugels van pa – ‘Hoe steekt het leven buiten de winkel in elkaar?’– wist Dennis de laatste jaren al een eigen stempel te zetten op de winkel. Veel van zijn leeftijdsgenoten kunnen de pakken van duizenden euro’s niet betalen. ,,Onder de naam DennisM heb ik een pak voor 399 euro laten ontwikkelen. Ze worden gemaakt van de stoffen die over zijn en er is maar één keus. Tussen de dure pakken van onder andere Canali en Scabal en het goedkopere DennisM is er de Moorman 1981 gekomen. Het is het jaar dat mijn opa begon, en het pak kost 799 euro.”

Ooit schreef Dennis een soort-van-businessplan. Hierin stond een tweede winkel en wel in Maastricht. ,,Het is een geweldige stad, waar een modewinkel van ons niveau uitstekend past. Mijn idee is daar ooit een winkel te beginnen.”

Pa vult aan: ,,House of Men is een multi-brand store op een hoog niveau. Maastricht is de enige stad in Nederland waar deze winkel nog meer kan zijn.”

Restaurant van niveau onder de vlag van Moorman

In het plan van Dennis staat ook het ooit openen van een restaurant. Waarom? ,,Ik mis in onze buurt een restaurant van hetzelfde niveau als onze winkel. Als een man een pak met accessoires koopt van een paar duizend euro moet ik hem een etentje kunnen aanbieden bij een restaurant dat minimaal gevoelsmatig gelijkwaardig is. De naam is er al: Moorman.”

Lees ook: Broers Paul en Matthijs van Tilburg namen familiebedrijf over