Sylvia Heijnens (66) zat twee jaar geleden met een van haar zonen te filosoferen over het leven: zou jij je leven anders inrichten als je het over mocht doen „En ik zei tegen hem: als ik in een volgend leven terugkeer, dan ga ik werken als uitvaartondernemer. Mijn zoon zei toen: waarom zou je daarop wachten?”
Tweede bedrijf
Dat zette haar gedachten in werking: „Ja, waarom zou ik wachten? Ik verwacht nog jaren te kunnen werken. En dus heb ik besloten om naast mijn werk als kindercoach en energetisch therapeut mijn werkzaamheden uit te breiden. Uitvaartbegeleiding Wageningen, dat is mijn nieuwe tweede bedrijf.” De Wageningse heeft inmiddels opleidingen in de uitvaartbranche gevolgd, bij Gaandeweg uitvaarteducatie in Apeldoorn.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Foto: Tamara Reijers
Wake-upcall
Het plotselinge overlijden van haar man Ben Struik was een wake-upcall. „Hij is plotseling gestorven terwijl hij de honden uitliet op de Wageningse Berg bij het oude ziekenhuis. Ik was die dag niet thuis en ze hebben hem toen naar een uitvaartcentrum in Ede gebracht. Toen ik thuiskwam, heb ik hem meteen naar huis gehaald en hebben we in alle rust afscheid van hem kunnen nemen. Zelf gewassen en zelf de kleren aan gedaan waar hij zich prettig in voelde.”
Denken
„De kleinkinderen hebben allemaal zijn kist beschilderd en een afdruk van de voetjes van zijn jongste kleinkind was er zelfs op te vinden. Zo’n manier van afscheid nemen, hoe zwaar ook, heeft het wel vergemakkelijkt om met je verdriet en verlies aan de slag te gaan. En het heeft mij aan het denken gezet; moest ik dat niet gaan doen? Ondanks mijn leeftijd.”
Dichtbij
Ze heeft inmiddels al enkele uitvaarten begeleid: „Het is zó mooi om dit werk te kunnen doen. Hoewel je altijd afstand bewaart, het is immers niet jouw geliefde die is overleden, kom je wel dicht bij mensen. En sta je ze bij op een moment dat hen altijd bij zal blijven.”
Lees het hele interview met Sylvia Heijnens in de Gelderlander editie Vallei van dinsdag 14 december, via de e-paper of via Blendle
