Kinderen Jonnie en Thérèse nemen sterrenzaak De Librije over: ‘Willen ze dit echt zelf?’

Respect voor de familie Boer van sterrenrestaurant De Librije die het aandurft om de opvolging te laten vastleggen in een documentaire. Ik kan natuurlijk niet achterblijven om naar dit unieke inkijkje in zo’n opvolgingsproces te kijken. Jonnie en Thérèse Boer zijn publieke figuren, maar processen rondom bedrijfsopvolging worden door de meeste familiebedrijven binnenskamers gehouden. Ik vind dat meer familiebedrijven vaker in harmonie binnen de familie doorgegeven moeten kunnen worden en deze documentaire sluit naadloos aan bij deze missie.

In de schaduw van chef-kok Jonnie Boer

De eerste aflevering staat in het teken van het meesterschap van chef-kok Jonnie, gastvrouw Thérèse en hun excellente prestatie die al twintig jaar wordt bekroond met drie Michelinsterren. Poeh! Wat een opgave lijkt me dat. Restaurantrecensent Joël Broekaert verwoordt in de documentaire precies mijn gevoel: ,,Ik zou niet in hun schoenen willen staan, het lijkt me verschrikkelijk moeilijk. Ik weet niet hoe ze dat gaan doen.” Dochter Isabelle (21) en zoon Jimmie (24) krijgen grote schoenen om te vullen en staan in een enorme schaduw die niet gemakkelijk te overstijgen valt.

Het is moeilijk om de derde ster te behouden

De kinderen hebben niet de ‘alles verslindende reis’ meegemaakt, zoals culinair journalist Mara Grimm de groei van het restaurant noemt, van het verkrijgen van de eerste ster tot aan de derde en het behoud daarvan. ,,Het is moeilijk om de derde ster te behouden.” Meer dan drie sterren zijn er niet te verdienen. De Librije staat al aan de absolute top.

Tijdens het dertigjarige jubileumfeest wordt de next generation aangekondigd. ,,Ze wilden het zelf,” benadrukt moeder Thérèse in haar toespraak. Op het eerste gezicht staan broer en zus er wat gespannen bij, net als collega Nelson Tanate, die zich als chef net als Jimmie en Isabelle ook voor 10 procent heeft ingekocht. Als opvolgerscoach ga ik op dit soort momenten direct ‘aan’, hoe is het ‘willen’ hier eigenlijk tot stand gekomen? Is het ‘moeders wil is wet’, of hebben de kinderen echt ruimte gekregen om met zichzelf uit te zoeken of ze dit ECHT willen? Dat is wat mij betreft stap 1 in de voorbereiding van de opvolgers.

Lees ook: Wel of niet de koude kant in het familiebedrijf?

Opvolging De Librije is een life event

Je kan niet over alle life events die je in het leven tegenkomt goed nadenken, maar opvolging is er wel eentje van. Tenminste, als je opvolging van het familiebedrijf als life event ziet. Ik doe dat wel! En het zou heel veel gedoe in de wereld van familiebedrijven schelen als opvolging als waar life event wordt erkend. Het gaat namelijk niet alleen om de juiste talenten en om het regelen van het geld. Het is een levensinvulling en ik vraag dan altijd, ‘volg je het familiehart óf volg je je eigen hart?’ Is dit je eigen passie of wil je dit eigenlijk vanuit een enorm groot loyaliteitsgevoel? En het is niet gemakkelijk om daar achter te komen. Dat kost vaak wat gesprekken en zelfonderzoek.

De overdrager van een familiebedrijf ziet het liefst dat de opvolger een kopie is van zichzelf

Wat ik vaak zie, is dat de overdrager van een familiebedrijf het liefst ziet dat de opvolger een kopie is van zichzelf. Het punt is dat dit nooit zo is en ook niet kan. De nieuwe generatie komt uit een andere tijd en is per definitie onervaren. En het mooie is dat dit ook helemaal niet erg is. Vooral van de eerste op de tweede generatie is er vaak iets heel anders nodig om het bedrijf te kunnen voortzetten.

Jonnie en Thérèse zijn de pioniers. Volgens culinair journalist Grimm is Jonnie een van de grondleggers van de nieuwe Nederlandse keuken en heeft hij het werken met Nederlandse producten op de kaart gezet. Jonnie zegt dat hij in het begin zelfs werd uitgelachen toen hij eens de Nederlandse vis, een diklipharder, op de kaart had gezet. Toch is hij trouw gebleven aan zijn visie en behalve dat lokaal eten nu steeds meer de norm wordt, is De Librije er groot mee geworden. Jonnie zelf noemt het zijn levenswerk. Voor de nieuwe generatie is het straks een grote uitdaging om dat voort te zetten en om te blijven vernieuwen om interessant te blijven. Isabelle en Jimmie hoeven geen pionier meer te zijn.

Lees ook: Hoe groot zijn de schouders waarop de nieuwe generatie binnen familiebedrijf staat?

Kip met het gouden ei

Wat mij opvalt, is dat Thérèse tijdens de aandeelhoudersvergadering medewerker Nelson ‘de kip met het gouden ei’ noemde, wat klinkt als een grote belofte voor de toekomst. Word hij dan dé kartrekker? In dezelfde adem spreekt Thérèse haar droom uit dat ze graag ziet dat De Librije ooit het oudste driesterrenrestaurant van de wereld wordt dat van familie op familie is overgedragen.

In hoeverre willen de kinderen dit echt zelf?

Vaak hoor ik overdragers zeggen ‘ik wil het mijn kinderen niet aandoen’, wat ook een gemiste kans kan zijn, maar wat ik hier hoor is het tegenovergestelde. In mijn oren klinkt het bijna als een verwachting die het horeca-echtpaar heeft van de kinderen. Ze spreekt zich in elk geval duidelijk uit en daar is heel wat voor te zeggen, want aan die duidelijkheid ontbreekt het nogal eens in familiebedrijven. Het overnemen van De Librije is een fantastische kans, waar je haast geen nee tegen kan zeggen. Juist daarom blijft mijn vraag over deze enorme uitdaging die voor ze ligt, in hoeverre willen de kinderen dit echt zelf?