De Biro, de Microlino, de Yoyo; het zijn slechts een aantal micro-auto’s die we tegenwoordig op de Nederlandse wegen zien rijden. Ze zijn schoner, zuiniger en voordeliger dan een grote wagen. Precies dat is de reden dat de micro-auto de laatste jaren aan een revival bezig is.
Van relatief kleine spelers als het Zwitserse Micro Mobility Systems – de fabrikant achter deze ontzettend aaibare Microlino – tot een groot autoconcern als Stellantis: allemaal proberen ze in de gratie te raken bij automobilisten of andere verkeersdeelnemers voor wie het wel een stapje kleiner mag.
Ook populair in de jaren ‘50
Deze dwergauto’s kon je in de jaren ‘50 ook al op de weg spotten. Een aantal voorbeelden zijn de BMW Isetta, de Messerschmitt en de Goggomobil. Tijdens de wederopbouw na de tweede wereldoorlog waren die kleintjes de manier voor autofabrikanten om het grote publiek weer mobiel te krijgen. Er was minder materiaal voor nodig, de kleine motortjes verbruikten niet onnodig veel brandstof en ze waren relatief betaalbaar – in vergelijking met grotere automodellen uit die tijd dan.
In eerste instantie bleken de micro-autootjes een goed idee, maar al snel werden de dwergauto’s uit de markt gedrukt door grotere massamodellen zoals de Citroën 2CV, de Volkswagen Kever, de Mini en de Fiat 500. Die waren ruimer, veiliger en sneller, terwijl ze nauwelijks meer kostten dan hun kleinere rivalen. En zo viel binnen tien jaar het doek alweer voor de meeste modellen.
Kleine auto, flink prijskaartje
De nieuwste generatie micromobielen is charmant, eigenzinnig en vrijwel zonder uitzonder volledig elektrisch aangedreven, zo legt Roland uit. Ze passen helemaal in de tijdgeest van consuminderen, het verlagen van je CO2-afdruk, uitstootvrij rijden en maatschappelijk verantwoord ondernemen. Het enige nadeel: ze zijn vaak nogal aan de prijs.
De Microlino bijvoorbeeld. Deze is 2,52m lang en lijkt op de BMW Isetta. Hij is kleurrijk en onderscheidend, heeft een grote deur die naar voren opent, biedt plek aan twee personen en komt onder ideale omstandigheden tot 228 kilometer ver op één laadbeurt. De prijs? Minimaal 17.990 euro. Voor de versie met een topsnelheid van 45 kilometer per uur. Wil je de variant die 90 haalt? Dan vraagt Micro bijna 21.000 euro. Exclusief opties. Kies je het grootste accupakket? Reken dan op 25.000 euro.
Andere fabrikanten doen het al niet voor veel minder. Neem de Yoyo, van de Chinese fabrikant XEV. Kan standaard 90 kilometer per uur, biedt redelijk plek aan twee personen en heeft standaard airco. De actieradius is maximaal 150 kilometer en de startprijs is bijna 17.000 euro.
Een veelbelovende Spaanse variant: de Silence S04 is minder frivool vormgegeven, maar beschikt over een verwisselbare accu die je eventueel op kantoor of thuis kunt opladen. Gebruik je hem niet in het autootje, dan kan je de accutrolley bijvoorbeeld ook in een scooter van Silence schuiven. De variant die 90 kilometer per uur haalt mag je met een B-rijbewijs besturen, maar kost eveneens minimaal 16.999 euro. En dat met een rijbereik van zo’n 149 kilometer.
Dan was er ook nog de Nederlandse fabrikant Carver, maar deze is afgelopen zomer failliet gegaan.
Een verklaring waarom de micro-auto’s zo duur zijn, ligt voor de hand: in de wereld van micromobiliteit profiteren de fabrikanten nog niet van de grote getallen. De modellen worden nog niet op grote schaal gebouwd en verkocht, dus moet er relatief veel marge op de eenheden zitten om nog enigszins levensvatbaar te zijn.
Betaalbaardere opties
Stellantis heeft wél dat schaalvoordeel en verdeelt de ontwikkelingskosten handig over minimaal drie merken: in Nederland verkoopt Opel de Rocks Electric, maar dat is feitelijk hetzelfde autootje als de Citroën Ami en de in Italië leverbare Fiat Topolino.
Mede dankzij slimme constructietechnieken en uitwisselbare onderdelen kan Stellantis de micromodellen goedkoper aanbieden. De Opel Rocks Electric is al leverbaar vanaf 8.699 euro. Dan mag je er al als 16-jarige in rijden, maar gaat hij niet harder dan 45 kilometer per uur, haal je maximaal 75 kilometer per laadbeurt en duurt het meer dan 4 uur voordat je lege accu’s weer vol zijn.
In onze online serie Wegwijs maakt Roland Tameling je wegwijs in de wereld van zakelijke mobiliteit. In de eerste video kom je alles te weten over de nieuwe BPM-regels, in Wegwijs #2 alles over de zero-emissiezones, in de derde video vertelt Roland je alles wat er volgend jaar gaat veranderen rond de bijtelling en in aflevering 4 alles wat je wil weten als je een Chinese bedrijfswagen wil aanschaffen. Wil je een elektrische bedrijfswagen aanschaffen? Check dan vooral aflevering 5. In aflevering 6 alles over de youngtimerregeling.
Voor wie zijn ze handig?
De micro-wagentjes zijn redelijk handig en vormen een frisse toevoeging aan menig zakelijk wagenpark. Maar ga je kritisch kijken, dan rijst de vraag waar ze nu precies een oplossing voor zijn. De relatief betaalbare varianten zijn vooral handig in stedelijke gebieden, als een soort bakfiets met een dak. Maar daar kan je vaak ook prima met een bakfiets of het OV uit de voeten, zeker voor korte ritjes. Want wie verder wil met een micro-auto, zit nog altijd gebonden aan een beperkte inzetbaarheid en – verhoudingsgewijs – een flinke kostenpost.
Wie op de centen let, zal niet snel uitkomen bij een micro-auto. Daarvoor zijn ze te duur en bieden ze minder dan de andere aantrekkelijke opties die langzamerhand de kop op steken. Wie een voordelige elektrische poolauto aan het wagenpark wil toevoegen, heeft voor een paar duizend euro meer immers modellen als de Dacia Spring, Citroën e-C3 en de nieuwe Renault 5. Die bieden plek aan vier personen, komen veelal verder op een vol accupakket, halen met gemak 130 kilometer per uur en beschikken over een betere veiligheidsuitrusting.
Bekijk hier de voorwaarden.
